Ҳаловат аз алоқаи ҷинсӣ бо шаҳватпарастии пурра бе ягон фикри худмаҳдудкунӣ хушбахтиро ваъда мекунад. Аммо он фақат холигӣ ва дилхунукӣ мебиёрад. Не, дар он хушбахтиро ёфта наметавонӣ.

Дар замони мо бисёриҳо ин фикрро пешбарӣ мекунанд, ки мо дар ин ва дигар соҳаҳо бояд пурра озод бошем ва ҳар чизи мехостагиамонро кунем. Онҳо бовар мекунанд, ки барои онҳое, ки дар ҷустуҷӯи оромию хушбахтӣ аз ин чизҳои ҳаловатовар роҳат мебаранд, набояд ягон қонуну қоида, ягон шарм ва ҳиссиёти бад бошад. Онҳо фикр мекунанд, ки озодии пурра оромӣ ва хушбахтӣ оварда метавонад. Онҳо исрор мекунанд, ки хушбахтӣ дар як ҳаловати дигар ё як лаззати намуди дигар ёфт мешавад. Албатта, мо фикр мекунем, ки агар мо хушбахтиро ҷустуҷӯ мекунем, пас мо барои натиҷаи амалҳоямон ҷавобгӯ намешавем. Мо ҳис мекунем, ки ба қисми боинсофи «хушбахтӣ»-амон ҳақ дорем.

Аз барои хавфҳое, ки ин ҳаловатҳо мебиёранд, баъзан инхел огоҳ мекунанд: Баъд аз арақ хӯрдан, мошинро наронед. Маводи мухаддир туро ба марг расонда метавонад. Аз робитаи ҷинсии бехатар истифода баред. Агар ҳомиладор шудӣ, исқоти ҳамл бикун. Лекин ин маслиҳат ҳалли мушкилӣ нест.

Агар хушбахтӣ бо ин роҳҳо ёфт мешуд, пас чаро одамон дар бару тарабхонаҳои серодам худро танҳо ҳис мекунанд? Чаро одамон худро баъд аз ин ҳаловатҳо дар пастӣ ҳис мекунанд? Чаро баъд аз ин лаззатҳо ҳисси вазнинӣ меояд? Чаро одамон худро рӯҳафтода ҳис мекунанд, вақте ки муносибати наздик канда мешавад? Агар ҳаловатҳо оромию хушбахтӣ мебахшад, пас чаро менамояд, ки онҳо ҳама вақт дастнорасанд? Чаро мушкилиҳо ин қадар бисёранд ва чаро ҳаёт ин қадар холӣ менамояд?

Ишратдӯстӣ озодии ҳақиқӣ нест. Он ҳеҷ вақт оромӣ ва хушбахтӣ намеорад. Ишратпарастӣ гуноҳ аст, чунки он на Худоро, балки худро мепарастад.

Дар Инҷили Матто 11:28-29 Исо гуфт: “Назди Ман оед, эй ҳамаи заҳматкашон ва гаронборон, ва Ман ба шумо оромӣ хоҳам бахшид; юғи Маро ба гардани худ гиред ва аз Ман таълим ёбед, зеро ки Ман ҳалим ва фурӯтан ҳастам, ва ҷонҳои шумо оромӣ хоҳад ёфт.”

Ту худро чӣ хел ҳис мекунӣ? Оё худро ноором ва зери ташвиш ҳис мекунӣ? Оё мушкилиҳо дар ин ҷаҳон ва дар муносибати ту сабаби ҳисси ҳаяҷон, айб ва тарс шудаанд? Баъзан ту фикр мекунӣ, ки оё ягон нафар туро дар ҳақиқат дӯст медорад ва ғамхорӣ мекунад?

Мутмаин бош, ки Худо туро дӯст медорад. Ӯ бисёр манфиатдор аст, ки ту оромӣ, озодӣ ва хушбахтӣ ёбӣ. Оромии ҳақиқӣ на аз ҳаловатҳои зиёдтар меояд, лекин вақте ки ту худро таслим мекунӣ. Вақте ки ту худро ба Худо мебахшӣ ва ба Ӯ бовар мекунӣ, ин ба ҷонат оромӣ медиҳад. Исо гуфтааст: “Осоиштагиро ба шумо боқӣ мегузорам, осоиштагии Худро ба шумо медиҳам: на ончунон ки ҷаҳон медиҳад, Ман ба шумо медиҳам.” (Инҷили Юҳанно 14:27).

Даъвати Исоро қабул кун. Бо тамоми дилат ба назди Ӯ биё. Гузашта, ҳозира ва ояндаатро ба Ӯ бубахш. Барои он тавба кун, ки ҳаёти холӣ ва беҳуда зиндагӣ кардаӣ. Он гоҳ ту озодии аслӣ, хушбахтии аслӣ, оромии аслӣ ва муҳаббати аслӣ меёбӣ. Ту барои ояндаат умед пайдо мекунӣ ва вайдаи ҳаёти абадӣ мегирӣ, агар бовафо монӣ. Бигзор Худо туро дар ҷустуҷӯ ва ёфтани оромию осоиштагӣ баракат диҳад.

Тамос бо мо

Дархости рисолаҳо

Дар зиндагии заминӣ сояҳои бисёр ҳастанд. Мо бисёр вақт бо чизҳои нофаҳмо дучор мешавем. Мо кӯшиш мекунем ба оянда нигоҳ кунем, лекин ин ғайриимкон аст. Дар зиндагиамон мо бисёр маротиба ноумеду дилхунук мешавем. Мо гуфта метавонем, ки ҳамаи ин мисли торикӣ аст.

Дар осмон фақат нур аст. Ин ҷоест, ки Худо сукунат дорад. “Худо нур аст, ва дар Ӯ ҳеҷ зулмоте нест” (1-ум Юҳанно 1:5). Дар нураш фаҳмиш комил аст. Дар осмон дониш пурра мешавад. Гузашта ва ҳамаи рӯйдодҳо пурра тоза мешаванд. Дар ин нур байни Падар ва ҳамаи онҳое, ки бо Ӯ мешаванд, муносибати комилу пурра хоҳад буд.

Дар бораи осмон гуфта шудааст, ки он “мероси муқаддасон дар нур” аст (Қӯлассиён 1:12). Хосиятҳои нур, ки дар Навиштаҷот номбар шудаанд инҳоянд: хирад, муқаддасӣ ва хурсандӣ. Ин нур бе ягон қатъшавӣ мешавад—он абадан медурахшад! Дар осмон ҳеҷ вақт шаб намешавад (Ваҳӣ 21:25).

Осмон—ҷой бе ягон хатар ва гуноҳ

“Ва ҳеҷ палиде, ва ҳеҷ каси зишткор ва дурӯғгӯй вориди он нахоҳад шуд” (Ваҳӣ 21:27). Маъюсӣ, ғамгинӣ, васваса ва гуноҳ қисми ҳаёти заминӣ аст. Инҳо ҳеҷ вақт ба ин ҷои зебо дохил намешаванд.

Дар Ваҳӣ 21:4 навиштааст: “Ва Худо ҳар ашкро аз чашмони онҳо пок хоҳад кард, ва мамот дигар нахоҳад буд; ва гиря ва фиғон ва дард дигар нахоҳад буд; зеро он чӣ пештар буд, гузашт.” Барои масеҳиён осмон ин оромии қаноаткунанда, охири сафари заминӣ аст. Масеҳиён медонанд, ки чӣ тавре ки Худо ашки онҳоро дар замин пок мекард, инчунин тамоми ғаму ғуссаро дар осмони бенуқсон мегирад.

Ҳолати ҷовидонии наҷотёфтагон

Муносибат бо одамон барои мо дар вақте дар замин буданамон муҳим аст. Ғаму шодии дигарон ба ҳиссиётамон таъсир мерасонад. Робитаи оилавӣ пурмаънӣ аст ва кандани ин робита дардовар аст. Ҳамаи ин барои ҳолати мирандаамон қисми зарурӣ аст.

Вақте ки Исо барои доварӣ бармегардад, ҳама одамон тағир меёбанд. Мурдагон бармехезанд. Бадани миранда, ки фосид ва гирифтори марг аст, ҷовидон мешавад. “Ва мурдагон ба таври бефано эҳё хоҳанд шуд, ва мо тағир хоҳем ёфт, зеро он чи фонист, бояд либоси бефаноӣ бипӯшад, ва он чи миранда аст, — либоси ҷовидӣ бипӯшад.” (1-ум Қӯринтиён 15:52, 53).

Дар ин ҳолат маънои робитаи оилавӣ дигар барои мо мисли пештара намемонад. Исо таълим медод, ки дар осмон одамон дигар оиладор намешаванд (Инҷили Матто 22:30). Эҳсосоти зиндагии ҳозира дар муқоиса бо хурсандие, ки дар ҳузури Худованд Худо хоҳад буд, хира мешавад. Ҳеҷ чиз ба муносибат байни наҷотёфтагон ва Барраи Худо зарар намерасонад.

Муқаддасон ҳамеша ба чизҳое нигоҳ хоҳанд кард, ки чашмони миранда ҳеҷ гоҳ надидаанд; онҳо чизҳоеро хоҳанд шунид, ки гӯшҳои миранда ҳеҷ гоҳ нашунидаанд; ва онҳо чизҳоеро хоҳанд донист, ки ба дилашон ҳеҷ гоҳ фикре ҳам наомадааст.

Исо ва онҳое, ки аз они Ӯ ҳастанд, ҷалол мебахшад

Ҳамон рӯзе, ки Худованд Исо барои ҳамаи сокинони рӯи замин зоҳир хоҳад шуд, наздик омада истодааст. Ҳама дар пеши Ӯ барои доварӣ шудан меистанд (Инҷили Матто 25:31-34). Пайравони ҳақиқиаш ба ҷалоли осмон гирифта мешаванд, ҳатто агар онҳоро дар зиндагии заминиашон бад медиданд ва рад мекарданд. Дар он ҷо онҳо фурсат пайдо мекунанд, ки Худоро беист ҳамду сано хонанд ва парастиш кунанд. Бефано ҷои фаноро мегирад. “Ва ҳар гоҳ ин фонӣ либоси бефаноӣ бипӯшад, ва ин миранда либоси ҷовидӣ бипӯшад, он гоҳ ин каломе ки навишта шудааст, ба амал хоҳад омад: «Ғалаба маргро фурӯ бурд».” (1-ум Қӯринтиён 15:54). Инчунин 2-юм Қӯринтиён 5:1-ро хонед.

Муқаддасон дар зиндагии заминиашон бисёр мусибат, васваса ва душворӣ доштанд. Ҳамаи онҳое, ки ба Наҷотдиҳанда имон овардаанд ва то ба охир истодагарӣ кардаанд, ба воситаи файз ба осмон гирифта мешаванд. Одамон аз ҳамаи халқу забон ва синну сол, ки имони худро нигоҳ доштанд, ба осмон гирифта мешаванд. Ин анбӯҳи бузургу бешумор, ки гуноҳҳояшон бахшида шуд ва бо хуни Исои Масеҳ тақдис шуданд, сокини осмон хоҳанд шуд (Ваҳӣ 7:9-14).

Ин одамоне, ки дар вақти зиндагии заминиашон наҷот ёфтаанд, дар осмон ҷалол меёбанд. Ин чӣ қадар аҷоиб мешавад, ки дар тӯи Калисоаш бо Барраи Худо иштирок кунем. Ин ҷалоли беназир мешавад (Ваҳӣ 19:7-9).

Осмон—аз фаҳмиши инсон болотар

“Зеро ки мо ҳоло дар оина, ба таври муаммо мебинем, лекин он вақт рӯ ба рӯ хоҳем дид; ҳоло ман ба таври ҷузъӣ медонам, лекин он вақт хоҳам донист ба монанди он ки худам низ дониста шудаам.” (1-ум Қӯринтиён 13:12).

Мо ҷалолу шукӯҳи осмонро пурра фаҳмида ва баён карда наметавонем. Ақламон фақат чизҳоеро, ки мо дида ва ҳис карда метавонем, мефаҳмад. Мо мефаҳмем, ки осмон ҷои сукунати ҷони одам бо Худо аст, аммо Худо ҳамаашро дар бораи ин хонаи абадӣ ошкор накардааст.

Истефанус, якумин азобдидаи кушташудаи масеҳӣ, як лаҳза осмонро дид. Вақте ки ӯро барои имонаш сангсор мекарданд, “ӯ сӯи осмон нигариста, ҷалоли Худо ва Исоро, ки ба ямини Худо истода буд, дид” (Аъмоли ҳаввориён 7:55).

Ҳатто агар мо бисёр чизҳоро дар бораи осмон фаҳмонда дода наметавонем, мо ба қадри кифоя медонем, ки мо монанди дигар одамони имондори вафодор давоми асрҳои гузашта хоҳиши онро дорем, ки абадан дар шаҳре сокин бошем, ки Худо сохтааст. Дар Ибриён 11:10 навишта шудааст, ки Иброҳим бо имон “мунтазири шаҳре буд, ки таҳкурсии мустаҳкаме дорад, ва меъмору бинокори он Худост.” Инчунин Ибриён 11:13-16-ро хонед.

Оё мо дар он ҷо мешавем?

Вақте ки зиндагиамон ба охир мерасад, мо ба куҷо меравем? Оё мо ба осмон меравем? Рӯҳи Худо оромона тақ-тақ мекунад ва ба мо ёдовар мекунад, ки мо ба ояндаи ҷовидонамон омода шавем.

Мо бояд дарк кунем, ки мо мӯҳтоҷи Худо ҳастем. Дар натиҷаи гуноҳи одам дар ибтидо, одамизод ҳусни таваҷҷӯхи худро дар пеши Худо аз даст дод. Вақте ки мо барои гуноҳҳои худ тавба мекунем ва ба воситаи хуни Исои Масеҳ бахшиш қабул мекунем, муносибат бо Худо барқарор мешавад. Пас Худо моро мебахшад ва ҳамчун сафедшуда қабул мекунад. Ин тавр мо ба воситаи каломи Калом ва Рӯҳ фарзанди Худо мешавем (Инҷили Юҳанно 3:5; 1:12). Оромие, ки мо дар натиҷаи он мегирем, пешмазаи оромии пурра аст, ки аз они мо дар ҷои сукунати абадӣ хоҳад шуд. Ҳар кас метавонад дар дилаш боварии пурра пайдо кунад, ки дар осмон барояш ҷое тайёр мешавад (Инҷили Юҳанно 14:2-3).

Тамос бо мо

Дархости рисолаҳо

Ҳар ҷони бошуур дар зиндагиаш бо муборизаҳои бузурги рӯҳонӣ дучор мешавад. Натиҷаҳои ин муборизаҳо бисёр таъсир ва аҳамияти калон дорад. Бохт дар муҳорибаи Ватерлоо Наполеонро дар вақти зиндагиаш бадному беобрӯ кардааст. Бохт дар муборизаи ҷонат азобу уқубати абадӣ мебиёрад. Оё фикр кардаӣ, ки оқибати ногузири ҳаёти худпарасти бе Масеҳ чӣ мешавад?

Оё ту дар муборизаи ҳаётат мағлуб мешавӣ? Мубориза байни ҳаёт ва марг? Мубориза байни осмон ва дӯзаҳ? Мубориза байни худфидокунӣ ва худдӯстдорӣ, ҷонат ва шайтон? Исо гуфт: “Зеро ба одам чӣ фоида дорад, ки агар вай тамоми дуньёро ба даст оварад ва ба ҷони худ зиён расонад?” (Инҷили Марқӯс 8:36).

Фарқ надорад, ки агар мо дар ин олами ҷисмонӣ моликияти бисёр ё кам дошта бошем, агар мо ҷони худро аз даст диҳем, ин фоҷиаи бениҳоят бузург хоҳад буд! Тақдири абадиамон маҳкам мешавад. Одамони зиёд дарк намекунанд, ки бояд дар муборизаи калони рӯҳонӣ ҷанг кард. Шайтон ва ин ҷаҳон фаҳмиши онҳоро хира кардааст ва онҳо барои воқеияти мубориза бар зидди гуноҳ хуфта ҳастанд. Дар Китоби Муқаддас навишта шудааст: «Эй ту, ки ҳоб рафтаӣ, бархез ва аз мурдагон эҳьё шав, ва Масеҳ бар ту нур хоҳад пошид.» (Эфсӯсиён 5:14). Завлонаҳои гуноҳу шайтонро афшонда, парто. Ин муборизаро то ба охир бар! Ту аз марги табиӣ гурехта наметавонӣ, лекин ту аз марги абадӣ халос шуда метавонӣ. “Ва мамот ва дӯзах дар кӯли оташ андохта шуданд.” (Ваҳӣ 20:14). “Ки дар он ҷо кирми онҳо намемирад, ва оташ хомӯш намешавад.” (Инҷили Марқӯс 9:44). Агар ту мубориза барои наҷоти ҷонатро аз даст диҳӣ, тақдират абадан дар дӯзаҳ ва азобу уқубат мешавад.

Оё ту ягон бор истода, фикр кардаӣ, ки байни ту ва марг фақат як қадам ҳаст? Оё ту тайёр ҳастӣ аз остонаи вақт гузашта, ба абадият гузарӣ? Барои ба даст овардани ғалабае, ки туро ба хонаи осмонӣ мебарад, ту бояд ба назди Исо биёӣ, ки Ӯ “ба дунё омад, то гуноҳкоронро наҷот диҳад” (1-ум нома ба Тимотиюс 1:15). “Ҳоло Худо дар ҳар ҷо ба ҳамаи одамон амр мефармояд, ки тавба кунанд” (Аъмоли ҳаввориён 17:30). ҲОЛО! На пагоҳ ё ягон мавсими муносиби дигар. “Инак алҳол вақти мусоид аст, инак алҳол рӯзи наҷот аст.” (2-юм нома ба Қӯринтиён 6:2). Агар Масеҳ то ҳол дар дили ту нест, агар гузаштаат туро айбдор мекунад, агар ту то ҳол таваллуди навро аз сар нагузарондаӣ (Инҷили Юҳанно 3:3), пас дар оромӣ истироҳат накун. Тавба кун! Чӣ хеле, ки ҳастӣ ба назди Исо биё, чунки Ӯ назди дари дилат истода, тақ-тақ мекунад. Ӯ гуфт: “Агар касе овози Маро шунида, дарро воз кунад, назди ӯ даромада, бо ӯ таоми шом хоҳам хӯрд, ва ӯ бо Ман.” (Ваҳӣ 3:20). Шояд ту савол диҳӣ: “Оё дар ҳақиқат одами гуноҳкор наҷот ёфта метавонад?” Бале! Аз таҳти дилат ба назди Масеҳ бо имон биё ва Ӯро ҳамчун Наҷотбахши худат қабул кун, барои гуноҳҳоят тавба кун ва ба овози Рӯҳи Муқаддас гапдаро бош. Пас ту ғалабаро дар мубориза барои ҷонат ба даст мебиёрӣ. Ту на фақат дар ин ҳаётат аз оромӣ ва хурсандӣ, лекин инчунин аз ҷалолу хушбахтӣ бо Наҷотдиҳандаат дар абадият ҳаловат мебарӣ. Ҳазорҳо сол пеш пайғамбари Ҳизқиёл гуфт: “Ва агар шарир аз ҳамаи гуноҳҳое ки ба амал овардааст, тавба кунад...ва адлу инсофро ба амал оварад, ҳатман зинда хоҳад монд, ӯ нахоҳад мурд.” (Ҳизқиёл 18:21).

Агар ту ният дорӣ аз ҷаҳони пургуноҳ лаззат барӣ, дар охир ту монанди Наполеон дар муҳорибаи Ватерлоо мағлуб мешавӣ. Ту монанди шахси ғаркмешудагӣ бе наҷотдиҳанда ҳалокат мешавӣ. Ин тақдири абадӣ дар дӯзаҳ аст! Дасти Исои Масеҳро маҳкам гир, ки Ӯ камарбанди наҷоти хуб аст ва дер намекунад. Ӯ комилан ва ба пуррагӣ наҷот медиҳад (нома ба Ибриён 7:25). Абадият дар осмон! Пас ту монанди ҳаввори Павлус дар бораи муборизаи ниҳоӣ мегӯӣ: “Худоро шукр, ки ба воситаи Худованди мо Исои Масеҳ ба мо ғалаба бахшидааст!” (1-ум нома ба Қӯринтиён 15:57).

Ҷони азиз, ту метавонӣ ғалаба ё мағлубшавиро, осмон ё дӯзаҳро, Худои зинда ё шайтонро, абадияти пурҷалолу хушбахт ё мусибат ва азобу уқубати беохирро интихоб кунӣ. “Имрӯз ман ҳаёт ва мамотро, яъне баракат ва лаънатро ба шумо пешниҳод кардам; пас, ҳаётро ихтиёр намо.” (Такрори Шариат 30:19). Имрӯз Исоро интихоб кун!

Тамос бо мо

Дархости рисолаҳо