Ту кӣ ҳастӣ? Номи ту чист? Ту аз куҷо омадӣ? Ту дар куҷо зиндагӣ кардӣ? Ту ба куҷо меравӣ?

Ту номи деҳаатро медонӣ. Шояд дар ягон ҷои дигар ҳеҷ вақт набудӣ. Аммо медонӣ, ки деҳаат қисми кишвари калон аст ва ҳама кишварҳо қисми ҷаҳони бузург аст.

Китоби Муқаддас

Ҷаҳон тахминан 6000 сол пеш офарида шудааст. Худо онро офарид. Худо китобе дорад номаш Китоби Муқаддас аст, ки дар он нақл шуда аст чӣ тавр Худо ҷаҳонро офарид, чӣ тавр марду зани аввалро офарид. Худо одамро ба шабоҳати худ офарид.

Аз он вақт боз кӯдакон таваллуд мешаванд. Аз он вақт боз одамон вафот мекунанд. Ҳазорону ҳазорон одамон ба дунё меоянд ва мефавтанд.

Ту аз падару модарат таваллуд шудаӣ. Лекин дар асл Худо туро офарид. Ӯ ҳама чизро офарид. Оё фикр кардӣ чӣ қадар аҷоиб Худо ҳама чизро офарид ва чӣ тавр туро офарид?

Падару модарат ба ту ном додаанд. Худо номи туро медонад. Ӯ номи ҳар одамро медонад, новобаста аз он дар кадом забон бошад. Ӯ ҳама чизро медонад.

Худо ҳамаашро дар бораи мо медонад, чунки Ӯ моро офарид. Ӯ моро дӯст медорад, чунки мо аз они Ӯ ҳастем. Ӯ Падари осмонии мо аст ва барои мо аз падару модарамон дида бештар ғамхорӣ мекунад.

Худо

Худо ҳама вақт вуҷуд дошт. Ӯ абадан зинда аст. Барои ҳамин вақте ки Ӯ ҳаёташро ба мо дамид, мо ҳам махлуқи абадӣ шудаем. Не, ҷисми мо не, он мемуранд, лекин ҷонамон абадан зиндагӣ мекунад.

Ту Худоро мешиносӣ? Шояд ту савол дошта бошӣ: “Худо кӣ аст? Ӯ дар куҷо ҳаст?”

Оё ту дар ҳақиқат Худоро шинохтан мехоҳӣ? Албатта, ту шинохтан мехоҳӣ. Дар дохилат ту Худоро шинохтан мехоҳӣ.

Ту Худоро ҳеҷ гоҳ надидаӣ, дуруст? Не, лекин ин маъно надорад, ки Худо нест.

Фақат як Худо ҳаст. Ҷо барои дигар худо нест, чунки ҳамон, ки дар аслу ҳақиқат Худо аст осмон ва заминро пур мекунад. Ӯ дар айни лаҳза дар ҳама ҷо аст.

Худо дар осмон сукунат дорад, ин макони зебо дар боло, лекин Худо инчунин дар дилҳои ҳамон одамоне сокин аст, ки ба овозаш итоат мекунанд.

Чӣ тавр ман Худоро шиносам? Шояд ту ин саволро дошта бошӣ. Худо нақшаи аҷоиб дорад ва мехоҳад нишон диҳад чӣ тавр мо Ӯро шинохта метавонем.

Худо Писари ягонаи худро – Исоро аз осмон фиристод, то ки ба одамизод нишон диҳад, ки Худо чӣ гуна аст ва чӣ хислат дорад. Худо ва Исо як ҳастанд.

Писари Худо ба таври мӯъҷизаовар ҳамчун кӯдак таваллуд шуд ва ба воя расид. Баъд Исо давоми се сол ба одамон дар бораи муҳаббати Худо, Падари худ, нақл мекард. Исо ба одамон мегуфт, ки Худо муқаддас аст ва гуноҳро дидан ва тоқат карда наметавонад.

Баъд Худо роҳеро барои мо кушод, то ки мо аз гуноҳҳоямон наҷот ёбем. Худо иҷозат дод, ки одамони шарир Писараш Исоро ба салиб мехкӯб кунанд. Ӯ ҷони худро қурбонӣ кард – муҳаббаташ ин қадар бузург аст!

Ӯ қурбоние шуд, ки метавонад барои гуноҳҳои тамоми ҷаҳон кафорат диҳад – ҳар гуноҳе, ки ту кардаӣ, ҳар гуноҳи ҳар писарак, ҳар духтарча, ҳар зан ва мард.

Оё Исо дар салиб монд? Оё Исо дар қабр монд? Не, баъд аз се рӯз Ӯ бо ғалаба аз мурдагон зинда шуд. Пас Ӯ ба осмон рафт ва он вақтеро интизор аст, ки Худо гӯяд ки ин ҷаҳон бояд ба охир расад. Баъд Ӯ тамоми одамизодро одилона доварӣ мекунад.

Ту Инҷили Юҳанноро дорӣ? Боби 10-ро хон. Юҳанно навишт, ки Исо ба мардум чӣ мегуфт. Гуфтаҳои Ӯ имрӯз ҳам барои мо эътибор дорад. Исо гуфт, ки Ӯ чӯпони нек аст ва ҷони худро барои барраҳояш медиҳад. Мо рама ҳастем. Онҳое, ки барраҳои Ӯ ҳастанд, овозашро мешиносанд. Ӯ онҳоро ном ба ном мехонад. Онҳо аз ақиби шахси бегона намераванд.

Бегона - овози дигар

Ин шахси бегона кӣ аст, ки аз ӯ бояд гурезем? Оҳ, вай дузд аст! Вай тамоман ғами гӯсфандонро намехӯрад. Вай дурӯғгӯй аст. Дар вай ростӣ нест. Вай шайтон аст. Вай душмани мо аст, иблис аст.

Лекин пеш аз ҳама вай душмани Худо аст. Пештар вай фариштаи нек буд, дар осмон бо Худо буд. Аммо вай мағрур шуд ва худро аз Худо болотар бардошт. Вай бар зидди Худо ҷангид ва бисёр фариштаҳои дигар ба вай ҳамроҳ шуданд. Худо ғолиб баромад, чунки тамоми қувват дар дасти Ӯст. Барои ҳамин Худо шайтонро ва ҳамаи пайравонашро аз осмон ронд. Барои ҳамаи он шайтон аз Худо нафрат дорад.

Аз барои он, ки вай ҳеҷ вақт ба Худо наздик шуда наметавонад, вай ғазабашро бар зидди офариниши Худо, одамони ҷаҳон мерезад. Азбаски вай гуноҳ кард, вай кӯшиш мекунад ҳамаро ба гуноҳ андозад. Гуноҳ дигар ҳеҷ вақт ба осмон дохил шуда наметавонад.

Ҷои дигар ҳаст, ҷое, ки Худо барои шайтон ва девҳояш офарид. Ин дӯзах аст. Дӯзах ин ҷои азобу уқубат аст. Ин оташи сӯзон аст, ки ҳеҷ гоҳ хомӯш намешавад. Ин ҷоест, ки шайтон ва пайравонаш ҷазои абадӣ мегиранд. Ин ҷои даҳшатовар аст ва Худо маҷбур мешавад моро ба он ҷо фиристад, агар мо интихоб кунем, ки ба овози шайтон гӯш кунем.

Шайтон намехоҳад, ки мо дар бораи дӯзах фикр кунем. Вай намехоҳад, ки мо дар бораи Худо фикр кунем. Аз барои ҳамин вай кӯшиш мекунад диққати моро аз Худо дур кунад. Шайтон кӯшиш мекунад моро маҷбур кунад, то ки мо ба овозаш гӯш кунем.

Оё ту дар дохилат ин овози дигарро, овози бегонаро шунидаӣ?

Баъзан вай моро бовар мекунонад, ки вай барои мо чизҳои нағз пешниҳод мекунад. Баъзан вай мехоҳад, ки мо фикр кунем: “Ман аз дигарон беҳтар ҳастам. Ман муҳим ҳастам. Аввал ман. Ман қасос мегирам. Ман бояд барои ҳуқуқҳоям мубориза барам. Дуздидан мумкин аст, фақат ки маро дастгир накунанд. Ҳама дурӯғ мегӯянд, ман ҳам метавонам. Фикрҳои нопок он қадар бад нестанд - охир ҳеҷ кас намедонад, ки ман дар бораи чӣ фикр мекунам. Гуфтани суханони дашном барои хандондан мумкин аст.”

Ва дар вақтҳои дигар шояд ту бисёр сахт рӯҳафтода шудаӣ ва чунин фикр меомад: “Ман одами ношоям ҳастам, чаро зиндагиро давом диҳам?”

Ҳамаи ин овози шайтон аст. Вай дурӯғгӯй аст. Аз барои ҳамин вай мехоҳад, ки мо ҳам дурӯғгӯй шавем. Вай дузд аст ва барои ҳамин мехоҳад, ки мо ҳам дуздӣ кунем. Вай қотил аст ва аз барои ҳамин кӯшиш мекунад, ки мо ҳам аз дигарон нафрат кунем.

Вақте ки ту ба ин овоз гӯш мекунӣ, чӣ тавр худро ҳис мекунӣ? Оё худро дар дохилат нағз ҳис мекунӣ? Не, аз барои ин овоз ту худро бадбахт ҳис мекунӣ. Аз барои он ту пинҳон шудан мехоҳӣ. Шайтон ин гуна аст. Вай корҳояшро дар торикӣ кардан нағз мебинад.

Исо - овози чӯпон

Ту Исо, чӯпони некро мешиносӣ? Ту мехоҳӣ барраи Ӯ шавӣ? Ту мехоҳӣ овозашро шиносӣ?

Албатта, ту метавонӣ. Лекин аввал ту бояд дигар ба овози бегона гӯш накунӣ.

Акнун, вақте ки ту хомӯш хастӣ, ту овози нарми Исоро мешунавӣ, ки туро мехонад, то ҳаётатро ба Ӯ бубахшӣ. Ту мешунавӣ чӣ тавр Ӯ ба ту мегӯяд, ки ту барои ҳамаи гуноҳҳоят тавба карда, онҳоро эътироф кунӣ.

Шояд рӯзе, вақте ки ту бисёр ором будӣ, ту фикр мекардӣ: “Ман бо тамоми бор ва ташвиши худ чӣ кор кунам? Ман мехостам одами нағз бошам. Ман мехоҳам дар ҷое бошам, ки дигар гурусна ва касал набошам. Вақте ки ман вафот кунам, бо ман чӣ мешавад?”

Ва шояд боз бисёр фикрҳои дигар доштӣ. Ин овози Исо аст, ки туро фарёд мекунад.

Оё баъзан ту худро ғамгин ҳис мекунӣ, лекин ҳатто намедонӣ барои чӣ? Ё худро танҳо ҳис мекунӣ, вақте ки ҳатто танҳо нестӣ? Шояд ин аз барои он, ки ту ташнаи Худо ҳастӣ, ташнаи Худое, ки туро офарид ва туро дӯст медорад. Ӯ чӯпоне аст, ки гӯсфандони гумшудаи худро фарёд мекунад. Ӯ фарёд мекунаду фарёд мекунад ва туро меҷӯяду меҷӯяд!

Вақте ки ту овози Чӯпонро мешунавӣ, ба Ӯ ҷавоб деҳ. Ба Ӯ бигӯй, ки ту барои гуноҳҳоят афсӯс мехӯрӣ. Ба Ӯ бигӯй, ки худро чӣ тавр ҳис мекунӣ, ва аз Ӯ хоҳиш кун, ки туро наҷот диҳад. Ин дуохонӣ аст.

Ту ягон бор ба Худои осмон дуо хондаӣ? Ҳоло инро кун. Ӯ туро мешунавад ва мефаҳмад. Ӯ ба ту оромие, ки ту меҷӯӣ, мебахшад.

Оё ту мехоҳӣ барраи Ӯ шавӣ ва овозашро шиносӣ? Ӯ мехоҳад дӯсти ту шавад. Ӯ бори гуноҳатро мегирад. Ту худро дар дарун хушбахт ҳис мекунӣ. Ту монанди Ӯ нек ва меҳрубон мешавӣ. Ӯ ба ту ёрдам мекунад, ки ту тарсҳои худро мағлуб кунӣ.

Ҳатто агар дигарон туро аз барои масеҳӣ буданат масхара кунанд, ту медонӣ, ки Исо барои ту ғамхорӣ мекунанд. Ҳатто агар овози бегона туро васваса кунад, ту бояд ба Исо бовар кунӣ ва Ӯ ба ту ёрдам медиҳад, ки ту ғолиб бароӣ.

Вақте ки ту дар дастони меҳрубони Чӯпон бехатар ҳастӣ, ту медонӣ ки дар охир Ӯ туро ба хонаи зебову хушбахт мегирад ва дар он ҷо абадан бо Худо зиндагӣ мекунӣ!

Тамос бо мо

Дархости рисолаҳо

Ин Худои бузург, ки дар осмон сокин аст, инчунин нисбати ту ҳамчун инсон шавқманд аст. Ӯ туро дар байни анбӯҳи зиёди одамон мебинад. Ӯ туро дӯст медорад ва барои ту ғамхорӣ мекунад. Ӯ мехоҳад барои ту аз дӯст ҳам бештар бошад. Ӯ Писарашро фиристод, ки Наҷотбахши ту шавад. Ӯ мехоҳад бо ту зиндагӣ кунад ва аз ин ҳам зиёдтар - Ӯ мехоҳад дар дохили ту сокин бошад. Ӯ мегӯяд: “Дар Ман бимонед, ва Ман дар шумо.” (Инҷили Юҳанно 15:4). 

Агар Ӯ дар дилат ҳоло сокин нест, пас дар дили ту кӣ ҳаст? Агар мо ба гирду атрофамон нигоҳ кунем, мо мебинем, ки шайтон зиндагии одамони бисёрро идора ва вайрон мекунад. Вай дилҳои ин одамонро идора мекунад. Вай ҳамаи ин бадиро талқин мекунад - дурӯғгӯӣ, дуздӣ, нафсу шаҳват, фиреб, интиқомгирӣ, худнамоӣ ва худпешбарӣ. Агар шайтон дар дилат сокин бошад ва туро ба ин ё дигар гуноҳҳо васваса мекунад, пас ба назди Худои худоён биё, ки Писари ягонаи худро, Исои Масеҳро дод, ки барои гуноҳҳои ту ва гуноҳҳои тамоми олам ҷон диҳад (Инҷили Юҳанно 3:16). 

Шояд ту мепурсӣ: “Чӣ тавр ин шуда метавонад? Чӣ тавр Ҳамон, ки ин қадар бузург, пурқувват ва пуриқтидор аст дар дили ман сокин бошад” (Ишаъё 57:15)?

Агар ту аз гуноҳ хастаю монда шудӣ, пас сӯи Худо фарёд карда, тавба кун. Гуноҳҳои ту ба воситаи имон ба Худо ва хуни наҷотбахши Масеҳ бахшида мешаванд ва ту табиати навро қабул мекунӣ. Пас вақте ки шайтон барои озмоиш кардан биёяд, ту ҳузури Худои пурқудратро ҳис мекунӣ. Худо туро роҳнамоӣ мекунад ва ҳамаашро ёд медиҳад (Инҷили Юҳанно 14:26). 

Дар Инҷили Юҳанно 10:10 Исо ҳаёти фаровонро ваъда медиҳад ва Ӯ қодир аст, ки онро ба ту диҳад. Ин тӯҳфа аз они ту мешавад, агар ту ба Ӯ вафодор ва итоаткор бошӣ. “Агар орзуманд бошед ва бишнавед, неъматҳои заминро хоҳед хӯрд.” (Ишаъё 1:19). Ягон шахси дигар монанди Худо бузург нест. Агар ин ба дилат таъсир кардааст, ту метавонӣ китобча “Ту бояд аз боло таваллуд ёбӣ”-ро хонӣ. Ин ва дигар китобчаҳо дар суроғаи зерин дастрас ҳастанд.

Тамос бо мо

Дархости рисолаҳо

Исо мехост, ки мо он муҳаббати бузургеро, ки Падараш ба ману ту дорад, шиносем. Дар суханонаш ӯ муҳаббати Падарашро ба мо кушод. Ту метавонӣ онро дар Китоби Муқаддас дар Инҷили Луқо 15:11-24 хонӣ.

Марде ду писар дошт. Вай фикр мекард, ки ҳамааш хуб аст. Рӯзе як писараш шӯриш карда, ба назди падараш омаду гуфт: „Ба ман ин хона маъқул нест, ман мехоҳам бо роҳи худ равам ва хонаро тарк мекунам. Қисми мероси маро ба ман бидеҳ.” Падараш бисёр ғамгин шуд, лекин пулро ба писараш дода, ӯро сар дод. Вай намедонист, ки оё писарашро боз мебинад ё не.

Писараш ба кишвари дурдасте рафт ва дар он ҷо ӯ тамоми сумашро беҳуда ба айшу ишрат бо дӯстонаш сарф кард. Ӯ бепарвоёна сумашро барои зиндагии худпараст сарф кард. Ин гуна зиндагӣ ба вай маъқул буд то даме, ки сумаш ногаҳон тамом шуду дӯстонаш ӯро тарк карданд. Ӯ тамоман танҳо ва мӯҳтоҷ буд. Акнун ӯ бояд чӣ кор мекард?

Ӯ ба назди як деҳқон рафт ва ин деҳқон ӯро фиристод, то ки хукбонӣ кунад. Ба вай хӯрдании кифоя намедоданд. Вай он қадар гурусна буд, ки тайёр буд хӯроки хукҳоро хӯрад. Ӯ дар бораи ҳамаи корҳои бадаш фикр мекард ва чӣ хел ба падараш зулм кард. Аҳволаш рафта-рафта ҳиҷолатовар мешуд.

Рӯзе ба ёдаш омад, ки чӣ гуна падараш ба ӯ меҳрубон буд ва чӣ хел падараш барояш ғамхорӣ мекарду бо ҳама чиз таъмин мекард, вақте ки ӯ дар хона буд. Ҳатто хизматгорони падараш нони фаровон доштанд.

Ӯ дар дилаш фикр кард: “Оё баъд аз ҳамаи корҳои кардагиам ба назди падарам баргашта метавонам? Оё падарам маро то ҳол дӯст медорад? Ман дигар лоиқи он нестам, ки писари ӯ бошам. Ман тайёр ҳастам, ки ҳамчун яке аз хизматгоронаш бошам, агар маро қабул кунад.” 

Вай зуд хеста, ба хонаи падараш равона шуд. Вай намедонист, ки оё падараш ӯро мебахшад ё не.

Падараш аз рӯзи рафтани писараш аз хона дар орзӯи дидани ӯ буд. Падараш бисёр вақт фикр мекард: “Писарам ягон рӯз ба хона бармегардад ё не?”.  Пас рӯзе падараш аз дурӣ дид, ки касе ба тарафи хона омада истодааст. Оё ин писараш бошад? Вақте ки ӯ дид, ки ин писараш аст, вай бо оғуши кушода сӯи вай давид.

“Падар,” - писар гуфт – “ман бар зидди шумо гуноҳ кардам. Ман дигар лоиқи он нестам, ки писари шумо бошам.”

Лекин падараш ба хизматгоронаш гуфт: “Ҷомаи беҳтаринро барои писарам биёред ва хурсандӣ мекунем! Писарам гумшуда буд ва ҳоло ёфт шуд.”

Ҳамаи мо монанди ин писар ҳастем, ҳамаи мо аз Худо, Падари мо, дур рафта, гумроҳ шудем. Мо он фурсатҳову чизҳои некиро, ки Худо ба мо дод, беҳуда сарф кардем. Мо худпарастона зиндагӣ мекардем ва бар зидди Худо шӯриш кардем. Имрӯз бошад Падари осмониамон моро даъват мекунад, ки мо ба назди Исо биёем. Ӯ бо оғуши кушода интизори мо аст.

Исо муҳаббаташро ба мо ба воситаи он нишон дод, ки ҷонашро барои гуноҳҳои мо ва гуноҳҳои тамоми ҷаҳон қурбонӣ кард. Ӯ дарду ранҷи одамизодро бар худ гирифт, вақте ки иҷозат дод, ки одамони шарир ӯро ба салиб мехкӯб кунанд. Лекин Исо бо қуввати Худо аз мурдагон зинда шуд ва абадан зинда аст.

Номи Исоро хонда, аз Ӯ хоҳиш кун, ки гуноҳҳоятро бубахшад. Вақте ки Ӯ мебинад, ки ту барои корҳои нодурустат афсӯс мехӯрӣ, Ӯ туро мебахшад ва ҳамаи гуноҳҳоятро бо хуни худаш, ки дар салиб рехт, тоза мекунад. Ин саргузашти аҷоиб мешавад! Ту одами нав мешавӣ. Дар зиндагиат маънои нав пайдо мешавад. Исо ҳисси айбу тарсро аз ту гирифта, онро бо шодию хурсандӣ иваз мекунад. Ӯ Наҷотдиҳандаи ту мешавад.

Тамос бо мо

Дархости рисолаҳо