Ин Худои бузург, ки дар осмон сокин аст, инчунин нисбати ту ҳамчун инсон шавқманд аст. Ӯ туро дар байни анбӯҳи зиёди одамон мебинад. Ӯ туро дӯст медорад ва барои ту ғамхорӣ мекунад. Ӯ мехоҳад барои ту аз дӯст ҳам бештар бошад. Ӯ Писарашро фиристод, ки Наҷотбахши ту шавад. Ӯ мехоҳад бо ту зиндагӣ кунад ва аз ин ҳам зиёдтар - Ӯ мехоҳад дар дохили ту сокин бошад. Ӯ мегӯяд: “Дар Ман бимонед, ва Ман дар шумо.” (Инҷили Юҳанно 15:4). 

Агар Ӯ дар дилат ҳоло сокин нест, пас дар дили ту кӣ ҳаст? Агар мо ба гирду атрофамон нигоҳ кунем, мо мебинем, ки шайтон зиндагии одамони бисёрро идора ва вайрон мекунад. Вай дилҳои ин одамонро идора мекунад. Вай ҳамаи ин бадиро талқин мекунад - дурӯғгӯӣ, дуздӣ, нафсу шаҳват, фиреб, интиқомгирӣ, худнамоӣ ва худпешбарӣ. Агар шайтон дар дилат сокин бошад ва туро ба ин ё дигар гуноҳҳо васваса мекунад, пас ба назди Худои худоён биё, ки Писари ягонаи худро, Исои Масеҳро дод, ки барои гуноҳҳои ту ва гуноҳҳои тамоми олам ҷон диҳад (Инҷили Юҳанно 3:16). 

Шояд ту мепурсӣ: “Чӣ тавр ин шуда метавонад? Чӣ тавр Ҳамон, ки ин қадар бузург, пурқувват ва пуриқтидор аст дар дили ман сокин бошад” (Ишаъё 57:15)?

Агар ту аз гуноҳ хастаю монда шудӣ, пас сӯи Худо фарёд карда, тавба кун. Гуноҳҳои ту ба воситаи имон ба Худо ва хуни наҷотбахши Масеҳ бахшида мешаванд ва ту табиати навро қабул мекунӣ. Пас вақте ки шайтон барои озмоиш кардан биёяд, ту ҳузури Худои пурқудратро ҳис мекунӣ. Худо туро роҳнамоӣ мекунад ва ҳамаашро ёд медиҳад (Инҷили Юҳанно 14:26). 

Дар Инҷили Юҳанно 10:10 Исо ҳаёти фаровонро ваъда медиҳад ва Ӯ қодир аст, ки онро ба ту диҳад. Ин тӯҳфа аз они ту мешавад, агар ту ба Ӯ вафодор ва итоаткор бошӣ. “Агар орзуманд бошед ва бишнавед, неъматҳои заминро хоҳед хӯрд.” (Ишаъё 1:19). Ягон шахси дигар монанди Худо бузург нест. Агар ин ба дилат таъсир кардааст, ту метавонӣ китобча “Ту бояд аз боло таваллуд ёбӣ”-ро хонӣ. Ин ва дигар китобчаҳо дар суроғаи зерин дастрас ҳастанд.

Ҳар ҷони бошуур дар зиндагиаш бо муборизаҳои бузурги рӯҳонӣ дучор мешавад. Натиҷаҳои ин муборизаҳо бисёр таъсир ва аҳамияти калон дорад. Бохт дар муҳорибаи Ватерлоо Наполеонро дар вақти зиндагиаш бадному беобрӯ кардааст. Бохт дар муборизаи ҷонат азобу уқубати абадӣ мебиёрад. Оё фикр кардаӣ, ки оқибати ногузири ҳаёти худпарасти бе Масеҳ чӣ мешавад?

Оё ту дар муборизаи ҳаётат мағлуб мешавӣ? Мубориза байни ҳаёт ва марг? Мубориза байни осмон ва дӯзаҳ? Мубориза байни худфидокунӣ ва худдӯстдорӣ, ҷонат ва шайтон? Исо гуфт: “Зеро ба одам чӣ фоида дорад, ки агар вай тамоми дуньёро ба даст оварад ва ба ҷони худ зиён расонад?” (Инҷили Марқӯс 8:36).

Фарқ надорад, ки агар мо дар ин олами ҷисмонӣ моликияти бисёр ё кам дошта бошем, агар мо ҷони худро аз даст диҳем, ин фоҷиаи бениҳоят бузург хоҳад буд! Тақдири абадиамон маҳкам мешавад. Одамони зиёд дарк намекунанд, ки бояд дар муборизаи калони рӯҳонӣ ҷанг кард. Шайтон ва ин ҷаҳон фаҳмиши онҳоро хира кардааст ва онҳо барои воқеияти мубориза бар зидди гуноҳ хуфта ҳастанд. Дар Китоби Муқаддас навишта шудааст: «Эй ту, ки ҳоб рафтаӣ, бархез ва аз мурдагон эҳьё шав, ва Масеҳ бар ту нур хоҳад пошид.» (Эфсӯсиён 5:14). Завлонаҳои гуноҳу шайтонро афшонда, парто. Ин муборизаро то ба охир бар! Ту аз марги табиӣ гурехта наметавонӣ, лекин ту аз марги абадӣ халос шуда метавонӣ. “Ва мамот ва дӯзах дар кӯли оташ андохта шуданд.” (Ваҳӣ 20:14). “Ки дар он ҷо кирми онҳо намемирад, ва оташ хомӯш намешавад.” (Инҷили Марқӯс 9:44). Агар ту мубориза барои наҷоти ҷонатро аз даст диҳӣ, тақдират абадан дар дӯзаҳ ва азобу уқубат мешавад.

Оё ту ягон бор истода, фикр кардаӣ, ки байни ту ва марг фақат як қадам ҳаст? Оё ту тайёр ҳастӣ аз остонаи вақт гузашта, ба абадият гузарӣ? Барои ба даст овардани ғалабае, ки туро ба хонаи осмонӣ мебарад, ту бояд ба назди Исо биёӣ, ки Ӯ “ба дунё омад, то гуноҳкоронро наҷот диҳад” (1-ум нома ба Тимотиюс 1:15). “Ҳоло Худо дар ҳар ҷо ба ҳамаи одамон амр мефармояд, ки тавба кунанд” (Аъмоли ҳаввориён 17:30). ҲОЛО! На пагоҳ ё ягон мавсими муносиби дигар. “Инак алҳол вақти мусоид аст, инак алҳол рӯзи наҷот аст.” (2-юм нома ба Қӯринтиён 6:2). Агар Масеҳ то ҳол дар дили ту нест, агар гузаштаат туро айбдор мекунад, агар ту то ҳол таваллуди навро аз сар нагузарондаӣ (Инҷили Юҳанно 3:3), пас дар оромӣ истироҳат накун. Тавба кун! Чӣ хеле, ки ҳастӣ ба назди Исо биё, чунки Ӯ назди дари дилат истода, тақ-тақ мекунад. Ӯ гуфт: “Агар касе овози Маро шунида, дарро воз кунад, назди ӯ даромада, бо ӯ таоми шом хоҳам хӯрд, ва ӯ бо Ман.” (Ваҳӣ 3:20). Шояд ту савол диҳӣ: “Оё дар ҳақиқат одами гуноҳкор наҷот ёфта метавонад?” Бале! Аз таҳти дилат ба назди Масеҳ бо имон биё ва Ӯро ҳамчун Наҷотбахши худат қабул кун, барои гуноҳҳоят тавба кун ва ба овози Рӯҳи Муқаддас гапдаро бош. Пас ту ғалабаро дар мубориза барои ҷонат ба даст мебиёрӣ. Ту на фақат дар ин ҳаётат аз оромӣ ва хурсандӣ, лекин инчунин аз ҷалолу хушбахтӣ бо Наҷотдиҳандаат дар абадият ҳаловат мебарӣ. Ҳазорҳо сол пеш пайғамбари Ҳизқиёл гуфт: “Ва агар шарир аз ҳамаи гуноҳҳое ки ба амал овардааст, тавба кунад...ва адлу инсофро ба амал оварад, ҳатман зинда хоҳад монд, ӯ нахоҳад мурд.” (Ҳизқиёл 18:21).

Агар ту ният дорӣ аз ҷаҳони пургуноҳ лаззат барӣ, дар охир ту монанди Наполеон дар муҳорибаи Ватерлоо мағлуб мешавӣ. Ту монанди шахси ғаркмешудагӣ бе наҷотдиҳанда ҳалокат мешавӣ. Ин тақдири абадӣ дар дӯзаҳ аст! Дасти Исои Масеҳро маҳкам гир, ки Ӯ камарбанди наҷоти хуб аст ва дер намекунад. Ӯ комилан ва ба пуррагӣ наҷот медиҳад (нома ба Ибриён 7:25). Абадият дар осмон! Пас ту монанди ҳаввори Павлус дар бораи муборизаи ниҳоӣ мегӯӣ: “Худоро шукр, ки ба воситаи Худованди мо Исои Масеҳ ба мо ғалаба бахшидааст!” (1-ум нома ба Қӯринтиён 15:57).

Ҷони азиз, ту метавонӣ ғалаба ё мағлубшавиро, осмон ё дӯзаҳро, Худои зинда ё шайтонро, абадияти пурҷалолу хушбахт ё мусибат ва азобу уқубати беохирро интихоб кунӣ. “Имрӯз ман ҳаёт ва мамотро, яъне баракат ва лаънатро ба шумо пешниҳод кардам; пас, ҳаётро ихтиёр намо.” (Такрори Шариат 30:19). Имрӯз Исоро интихоб кун!

Ин зан ҳайрон шуд. “Ту аз ман об пурсидӣ?” вай дар ҳайрат аз Исо пурсид. “Намедонӣ, ки ман сомарӣ ҳастам ва яҳудиён бо мо тамоман рафтуомад намекунанд?”

Исо оромона ҷавоб дод: “Агар ту дар бораи Худо медонистӣ ва медонистӣ ту бо кӣ гап мезанӣ, пас ту аз ман хоҳиш мекардӣ, ки ба ту оби зинда диҳам. Ман бо шодӣ ба ту оби зиндаро медодам.”

Зан ба Исо дар тааҷҷуб нигоҳ кард. Вай гуфт: “Оғо, ин чоҳ чуқур аст. Ва ту ягон чиз надорӣ, ки обро гирӣ. Чӣ тавр оби зиндаро мегирӣ?”

Исо дар ҷавоб дод: “Онҳое, ки аз ин чоҳ менӯшанд, боз ташна мемонанд. Лекин агар ту аз он обе, ки ман медиҳам, бинӯшӣ, ҳеҷ вақт ташна нахоҳӣ монд.”

Зан гуфт: “Оғо, ба ман ин обро деҳ, ки ман дигар ҳеҷ гоҳ ташна набошам ва барои гирифтани об дигар ба ин ҷо наоям.”

Исо гуфт: “Рафта, шавҳаратро фарёд кун ва гашта биё”.

“Ман шавҳар надорам” зан ҷавоб дод.

“Ин дуруст аст” гуфт Исо. “Ту панҷ шавҳар доштӣ, лекин ҳамон марде, ки ҳоло дорӣ, шавҳари ту нест.”

Зан ҳайрон шуд, ки чӣ тавр ин одам ҳама чизро дар бораи ӯ медонист. “Оғо, ман мебинам, ки ту пайғамбар ҳастӣ. Ман ба ту савол дорам. Мардуми мо ба Худо дар ҳамин ҷо саҷда мекунанд. Шумо мегӯед, ки дар Иерусалим бояд саҷда кард.”

Исо ба вай гуфт: “Муҳим нест дар куҷо саҷда мекунӣ; акнун имондорони ҳақиқӣ метавонанд ба Падар дар рӯҳ ва ростӣ парастиш кунанд.”

Зан гуфт: “Ман медонам, ки Таъиншудаи Худо бояд биёяд, ки Масеҳ номида мешавад. Вақте ки ӯ меояд, ҳама чизро мефаҳмонад.”

Пас Исо ба вай гуфт: “Он кас Манам”.

Зан кӯзаи обро монду ба шаҳр рафт. Ӯ ба мардум гуфт: “Биёед, рафтем ва он шахсеро бинем, ки ҳар кори кардаамро ба ман гуфт. Шояд ӯ Таъиншудаи Худо бошад?”

Пас мардуми ҳамон шаҳр барои дидани Исо баромаданд. Бисёриҳо бовар карданд, ки вай Таъиншудаи Худо, Масеҳ, Наҷотдиҳанда аст, чунки вай ҳама чизро дар бораи онҳо медонист. Ту метавонӣ ин ҳикояро дар Инҷили Юҳанно 4:3-42 хонӣ.

Исо дар бораи мо ҳама чизро медонад, ҳам чизҳои нағз ва ҳам чизҳои бадро медонад. Мо мехоҳем чизҳои бадеро, ки дар зиндагиамон кардем, пинҳон кунем, лекин онро аз Исо пинҳон карда наметавонем. Ӯ омад, то ки моро аз ҷазое, ки мо барои корҳои бадамон бояд гирем, наҷот диҳад. Ӯ метавонад он ҳиссиёти вазнинеро аз диламон бардорад ва ба мо оромӣ бахшад. Исо ҷони худро дод, то ки гуноҳҳои моро гирад ва мо баъд аз маргамон ба осмон рафта тавонем.

Исо барои ҳамаи мӯҳтоҷию саволҳои ту ҷавоб аст. Ӯ мехоҳад дӯсти ту шавад. Ӯ мехоҳад холигии дилатро пур кунад. Ӯ метавонад тарсу ташвишатро бо сулҳу осоиштагӣ ва оромӣ иваз кунад.

Исо гуфт: “Ба назди Ман биёед... ва Ман ба шумо оромӣ мебахшам” (Инҷили Матто 11:28). Номи Исоро хонда, хоҳиш кун, ки ба ҳаёти ту биёяд. Худои бузургро бо имон қабул кун ва Ӯ дар дилат сокин мешавад. Ҳузураш ба ту хурсандӣ мебахшад. Ӯ ба ту қувват ва маънои зиндагӣ медиҳад. Ӯ барои ту ҷавоб хоҳад шуд.