Хонаводаи хушбахт

Дар Китоби Муқаддас барои мо нақшаи хонадон дода шудааст, ки зебо ва мустаҳкам сохта шудааст ва муҳити форам дорад. Хона метавонад ҷои хушоҳангию хушнудӣ бошад ё ҷои фишору ҷанҷол бошад. Оё хонаи ту хушбахту мустаҳкам аст ва аз тӯфонҳои зиндагӣ гузашта метавонад?

Хона қисми муҳими ҷомеа аст. Худо онро барои рушди рӯҳонӣ, хушбахтии эҳсосӣ ва қаноатмандии ҷисмониамон таъин кардааст. Нақшаи Худо ҳама вақт он буд, ки аъзоёни хонавода ба якдигариашон хурсандӣ биёранд ва оила бояд дар ҳамоҳангӣ зиндагӣ кунад.

Чаро баъзе хонаводаҳо бадбахтанд

Пас чаро бисёр хонаводаҳо бадбахтанд? Чаро онҳо аз барои носозӣ, ҷудоӣ ва талоқ шикаста ҳастанд? Ин аз барои он, ки онҳо нақшаи Худоро барои оилаашон қабул накардаанд. Дар Каломи Худо масолеҳои даркорӣ барои хонаводаи хушбахт ҳаст. Он хонаводаҳое, ки дар асоси Каломи Худо сохта шудаанд, ҷои муҳаббат, боварӣ, манфиатҳои муштарак ва хизмати беғараз ба якдигарашон мебошад. Чунин хонаводаҳо ба зиндагиамон хушбахтӣ мебиёрад ва ҷомеа ва мардуми моро нигоҳ медорад. Оё ту нақшаи Худоро, Меъмори калонро пайравӣ мекунӣ? «Агар Худованд хонаро бино накунад, бинокорони он бар абас меҳнат мекунанд.» (Забур 126:1).

Таҳкурсӣ барои хонаводаи ояндаамон дар ҷавонӣ сохта мешавад. Ҳаёти пок пеши Худо ҳиссаи муҳими тайёршавӣ ба оиладорӣ аст. Зиндагии гуноҳкорӣ пеш аз оиладор шудан мустаҳкамии ахлоқиро коста мекунад ва хонаводаи ояндаро зери хавф мегузорад. Агар дар аёми ҷавониамон мо худро ба марказ гузорем ва дар худпарастӣ нозу ҳавасҳои худро қонеъ гардонем, он тарзи зиндагии моро муайян мекунад, ки дар вақти оиладоршавӣ зарбаву зарари сахт мерасонад. Фоизи баланди талоқшавӣ исботи хуби ин далелҳо аст. Одам бояд пурра барои ин гуноҳҳояш тавба кунад пеш аз он, ки ҳаёти нав дар Масеҳ пайдо кунад. Фақат баъд аз он ту метавонӣ гузаштаро фаромӯш кунӣ ва Худо бо баракатҳояш ба ҳаёти ту меояд.

Оила ҳамон вақт сар мешавад, ки зану мард дар ақди никоҳ пайваст мешаванд. Дар Китоби Муқаддас гуфта шудааст, ки мо бояд “фақат дар Худованд” оиладор шавем (1-ум номаи Қӯринтиён 7:39). Ин маъно дорад, ки ҳам мард, ҳам зан бояд ҳаёт ва хости худро ба Худованд супоранд. Худо бояд дар ҷои якум бошад. Агар зан ё шавҳар, ё ҳар дуи онҳо худпараст бошанд, пас асоси хушбахтии дутарафа дар куҷост?

Оиладор шудан дар Худованд

Оиладор шудан “дар Худованд” на фақат маъно дорад, ки зану мард масеҳианд, лекин инчунин маъно дорад, ки Худованд онҳоро сӯи якдигарашон роҳнамоӣ мекунад. Шаҳват, кашиши ҷисмонӣ ва ошиқии кӯр-қӯрона оғози сусти хонадорӣ аст. Агар инҳо асоси ҷалбшавии зану мард бошад, баъд аз оиладор шуданашон дилхунукӣ ва ҷанҷол ба вуҷуд омада метавонад. Агар мо аз Худо хоҳиш кунем, ки Ӯ интихобҳои моро роҳнамоӣ кунад, пас Худо дар ҳикматаш барои мо ҳамсаре, ки барои мо на фақат барои имрӯз, лекин барои солҳои меомадагӣ лозим аст, пешбинӣ мекунад. Худованд одамонро бо табъу феъли гуногун интихоб карда метавонад, ки якдигарро мукаммал мекунанд, ва дар натиҷа як чизи бутун бо мувозинати хуб пайдо мешавад. “Ва ҳар ду як тан мешаванд” (Инҷили Марқӯс 10:8).

Оиладоршавӣ бояд пайвастагии якумра бошад ва на фақат шартномаи ҳуқуқӣ. Исо ин аҳкоми возеҳро додааст: “Он чиро, ки Худо бо ҳам пайвастааст, одам набояд ҷудо кунад” (Инҷили Матто 19:6).

Тартиби Худо

Хона ин як ҷомеаи хурд аст ва монанди ҳар ҳиссаи иҷтимоӣ барои он тақсимшавии соҳаҳои масъулият лозим аст. Худо ба мо нақшаи ин тартибро дар Китоби Муқаддас додааст. Ин чорчӯбаи салоҳияту вазифаҳо аст ва агар мо онро риоя кунем, он ба хонаи мо тартибу хушбахтӣ мебиёрад. Аз рӯи ин тартиб масъулияти калонтарин аввал бар души шавҳар аст, пас болои зан ва баъд кӯдакон аст. (Инчунин 1-ум номаи Қӯринтиён 11:3; Эфсӯсиён 5:22-24-ро хонед). Вақте ки Худо ягон принсипро муқаррар мекунад, он вайроннашаванда мешавад. Агар ба ин тартиби муқарраршуда итоат накунем, ин ба мо ғаму ғусса мебиёрад. Аз дигар тараф Худо онҳоеро, ки итоат мекунанд, бо росткорӣ, хурсандӣ ва файз баракат медиҳад.

Ҳангоми оиладор шудан зану шавҳар иттиҳодеро оғоз мекунанд, ки дар он ҳар яктои онҳо вазифаю ӯҳдадории худро дорад. Ҳар яки онҳо бо вазифа ва қобилияти табииашон лозим ҳастанд, то ки хонаро мукаммал кунанд. Касе бояд роҳбариро бар души худ гирад; ва Худо ин мавқеро ба мард вогузоштааст. “Чунки шавҳар сари зан аст, чунон ки Масеҳ сари Калисо ва Наҷотдиҳандаи бадан аст.” (Эфсӯсиён 5:23). Чунин муҳаббат бо рӯҳияи фидокорӣ пур аст. Ин муҳаббати ғамхорона аст, ки аз барои он шавҳар ба занаш “мисли ҷисми худ” (Эфсӯсиён 5:28) рафтор мекунад. Шавҳари пурмеҳр ба занаш чунин рафтор намекунад, ки гӯё ки занаш аз вай пастар аст. Баръакс ӯ ба занаш бовар мекунад ва маслиҳати ӯро пурсида, ба воситаи муҳаббаташ ӯро шарики ҳақиқии худ мекунад.

“Ҳамчунин шумо, эй занон, ба шавҳарони худ итоат намоед” (1 Петрус 3:1). Вақте ки зан роҳбарии шавҳарашро дар хона пайравӣ мекунад, ҳангоме ки шавҳараш Масеҳро итоаткорона пайравӣ мекунад, ин гуна хона паноҳгоҳи сулҳу осоиштагӣ ва қаноатмандӣ мешавад. Дар Эфсӯсиён 5:33 гуфта шудааст: “ва зан шавҳари худро эҳтиром кунад”. Зиддият ба ин принсип ба хонаҳои имрӯза бисёр мусибат овардааст. Саркашӣ аз ин принсип на фақат ба ҳаёти оилавӣ ҷангу ҷанҷол мебиёрад, лекин инчунин ба дили зан муқобилати рӯҳонӣ меоварад.

Ҷои кӯдакон

Мо одатан фикр мекунем, ки кӯдакон поку бегуноҳанд. Лекин, ҳама одамон бо табиати гуноҳкорӣ таваллуд мешаванд. Вақте ки кӯдак таваллуд мешавад, табиати худпарастиаш зиёдтару зиёдтар намудор мешавад. Агар падару модараш ин феъли фарзандашонро ҷазо надиҳанд, ӯ худаш ба сари худ ва дигарон бадбахтӣ меоварад.

Вазифаи фарзанд итоат кардан ба падару модараш аст. “Эй фарзандон, ба падару модари худ дар Худованд итоат намоед, зеро ки ин аз рӯи инсоф аст.” (Эфсӯсиён 6:1). Мисоли комили ин итоаткорӣ дар ҳаёти Исо дар вақти кӯдакиаш қайд шудааст. “Ва Ӯ бо онҳо равона шуда, ба Носира омад; ва дар итоати онҳо буд.” (Инҷили Луқо 2:51). Вақте ки фарзандон ин қоидаи итоаткорию тобеиятро риоя мекунанд ва он дар хона одатӣ мешавад, падару модар ва кӯдакон хушбахттар мешаванд ва хонаашон ҷои дилписандтар мешавад.

Вақте ки одамон тартиби Худоро пайравӣ мекунанд, падару модарон барои фарзандонашон зиндагӣ мекунанд, фарзандон - барои падару модаронашон, ва ҳамаашон барои Худо зиндагӣ мекунанд. Чунин хонаводаҳо барои ҷомеаи мо баракат ва барои мардуми мо шаъну шараф мешаванд.

Бисёр одамони ҷавон нашъамандӣ мекунанд, ё дар фикри нозу ҳавасҳояшон, либоси зебо ва роҳаткунию вақтхушӣ ҳастанд. Онҳо асири ҷомеаи босуръат ҳастанд ва арзишу ахлоқро дур меандозанд. Як вақтҳо ин арзишҳо ҷомеаи моро мукаммал ва мустаҳкам мекард. Шояд аз барои набудани хонаи орому хушбахт одамони ҷавон нороҳату норозӣ ҳастанд? Ту барои ҳалли ин масъала чӣ кор карда метавонӣ? Оё ягон бор ба фикрат меомад, ки обод кардани хонаат аз ту ва вафодории дилат ба Худо вобастааст?

Масеҳ таҳкурсӣ аст

Агар мо хоҳем, ки хонаи боқуввату хушбахт созем, Исои Масеҳ бояд таҳкурсии он бошад. Шояд борон борад ва тӯфон ба хона зарба занад, лекин бо Масеҳ он истодагарӣ карда метавонад (Инҷили Матто 7:24-27). Масеҳ ба мо роҳнамоӣ, қувват ва ҷасорат мебахшад, ки аз барои он хонаи мо дар ин ҷаҳони золиму дилсард комёб ва хушбахт мешавад. Исо хонадӯст буд ва Ӯ тайёр аст ба хонаи ту биёяд. Ӯ мегӯяд: “Инак, назди дар истода, тақ‐тақ мекунам” (Ваҳӣ 3:20). Аввал, Ӯ ба дари диламон ва баъд ба дари хонаамон тақ-тақ мекунад. Оё мо Ӯро роҳ медиҳем?

Хонаи хушбахт дар диламон сар мешавад. Дар хонаи мо ҳеҷ вақт оромии ҳақиқӣ намешавад, агар дар диламон оромӣ набошад. Вақте ки мо ба Худо бовар мекунем ва ба Ӯ такя мекунем, мо метавонем ҳар рӯз аз болои хашму асабоният ва дилхунукӣ ғолиб бароем. “Дили боматонатро Ту дар осоиштагии комил нигоҳ медорӣ, зеро ки вай ба Ту таваккал мекунад.” (Ишаъё 26:3).

Оилаи Худотарс ҳамроҳ барои дилашон, хонаашон ва барои мӯҳтоҷиҳои ҷомеаашон дуо мехонад. Дуохонӣ оиларо пайваст мекунад. Ин гуфта дуруст аст: “Оилае, ки якҷоя дуо мехонад, якҷоя мемонад”.

Ба нақшаи Худо барои ҳаёту хонаат бовар карда, онро қабул кун. Дари дилатро барои Масеҳ кушо. “Имрӯз агар овози Ӯро бишнавед, дилҳои худро сахт накунед” (нома ба Ибриён 3:7-8). Худованд мехоҳад дилу хонаатро баракат диҳад. Бо тамоми дилат ба Худованд рӯ овар ва вафодор бимон. Рӯзе Ӯ дари хонаи осмониро барои ту мекушояд, ки дар он хушбахтӣ ва оромии комил туро абадан пур мекунад.

Ҳаёт моро бисёр вақт ба нуқтае мебиёрад, ки мо бояд қарор қабул кунем. Дар ҳақиқат, мо ҳар рӯз интихобҳои гуногун мекунем. Баъзе интихобҳоро мо бо фикру мулоҳизаи хеле кам мекунем. Дар ҳолатҳои дигар интихобамон фикру андешаҳои зиёд талаб мекунад. Одамон интихобҳои муҳимро бо эҳтиёткории зиёд қабул мекунанд. Савол дар он аст, ки барои шумо чӣ муҳим аст?

Вақте ки Худо одамро офарид, ба ӯ бартарии интихоб карданро бахшидааст. Мо наметавонем аз ин масъулият ва ё аз натиҷаҳои интихобамон саркашӣ кунем, чунки бисёр интихобҳо оқибати абадӣ дорад.

Биёед ба интихобҳои баъзе одамон дар Китоби Муқаддас нигоҳ кунем. Баъзе интихобашон нағз ва дигарашон на он қадар хуб буданд. Мусо, марди Худо интихоб кард, ки “бо қавми Худо уқубат кашад аз он ки аз гуноҳ ҳаловати муваққатӣ дошта бошад” (нома ба Ибриён 11:25). Ӯ ба он мукофоте, ки бояд баъд аз ин маргаш меомад, нигоҳ мекард. Интихоби гурӯҳи имондорони масеҳӣ дар ҳақиқат интихоби оқилона аст.

Пеш аз тӯфон “писарони Худо духтарони одамизодро диданд, ки хушрӯянд, ва ҳар кадомро, ки хуш мекарданд, барои худ ба занӣ мегирифтанд” (Ҳастӣ 6:2). Онҳо интихоби шаҳвонӣ карданд, ки бо нобудшавиашон анҷомид.

“Ва Лут тамоми водии Урдунро барои худ ихтиёр кард... ва хаймаҳои худро то Садӯм барафрошт.” (Ҳастӣ 13:11-12). Замин дар он ҷо ҳосилхез буд ва ӯ баракатҳои моддӣ дошт, лекин вақте ки Садӯм вайрон шуд, ӯ ҳамаашро аз даст дод.

Юсуф аз ҷавониаш қарор кард, ки поку ростқалб бошад, ва ӯ дар шоҳигарии Миср мукофоти олитарин гирифтааст (Ҳастӣ 41:41).

Еҳушаъ, хизматгори Худо, аз халқи Исроил даъват кард, ки “имрӯз барои худашон интихоб кунанд, ки киро ибодат хоҳанд намуд” (Еҳушаъ 24:15). Ӯ гуфт: “валекин ман ва хонадони ман Худовандро ибодат хоҳем кард.”

Мардум ҷавоб дод: “Мо Худовандро ибодат хоҳем кард.” То даме, ки онҳо тарси Худовандро доштанд ва бо вафодорӣ ба Ӯ хизмат мекарданд, онҳо комёб буданд.

Дар замони пайғамбар Илёс одамон корҳои бузургеро, ки Худованд барояшон кард, фаромӯш карданд ва бисёриҳо ба бутпарастии Баал рӯ оварданд, ки Худовандро ба ғазаби сахт овардааст. Худованд дар ин замони муҳим Илёсро ба таври бисёр ҷолиб истифода бурд, ки қуввати бепоёни худро нишон диҳад. Илёс дар кӯҳи Кармил оташро аз осмон ба замин хонд, ки қурбонии тайёркардаашро фаро гирифт, ва бо ин исбот кард, ки Худованд Худои ҳақиқӣ аст. Ӯ аз мардум пурсид: “То ба кай шумо дар миёни ду ақида мекалавед? Агар Худованд аст Худо, — Ӯро пайравӣ намоед, ва агар Баал аст, — варо пайравӣ намоед.” Баъд аз он, ки онҳо оташро диданд, «тамоми қавм инро диданд, ва бар рӯи худ афтода, гуфтанд: «Худованд Худост! Худованд Худост!» (3 Подшоҳон 18).

Дониёл, ки ӯро аз ҷавониаш ба замини Бобил ба асирӣ бурда буданд, дар дили худ қарор кард, ки худро бо хӯроки суфраи подшоҳ ва бо шаробе ки ӯ менӯшад, палид накунад (Дониёл 1:8). Дар натиҷа ӯ ва се шарикаш, ки мисли ӯ интихоби боҳиммат кардаанд, дар назари Худо ва подшоҳ лутф ёфтаанд. Агар онҳо инро интихоб намекарданд, саргузашти Дониёл дар чоҳи шерон ва дар бораи се рафиқаш дар кӯраи оташ дар Китоби Муқаддас навишта намешуд.

Исо ба мо масал дар бораи падар ва дур писараш нақл кард. Яктоаш қарор кард, ки қисми меросашро гирифта, ба кишвари дурдаст (ба тарафи гуноҳ) равад. Ин интихобаш нағз набуд. Баъд аз он, ки ӯ ҳамаашро сарф кард, ӯ фаҳмид, ки чӣ қадар хатои калон кардааст. Ӯ қарор кард, ки ба хонаи падараш баргардад. Барояш ҳар дуи онҳо ин вохӯрии хушбахтарин буд (Инҷили Луқо 15:11-32)!

Исоро дастгир карда, ба назди Пилотус оварданд. Яҳудиён дод мегуфтанд: “Агар Ӯро озод кунӣ, дӯсти қайсар нестӣ”. Пилотус дар бораи ин ҳолат фикр мекард. Қайсар (тамоми ҷаҳон) ва Худованди ҷалол, ки дар наздаш меистод, дар пеши чашмонаш буданд. Ӯ интихоби худро кард ва Исоро ба маслубшавӣ маҳкум кард (Инҷили Юҳанно 19).

Интихоби ин ҷаҳон бо тамоми ҳаловатҳояш бо ҳалокат тамом мешавад (2-юм номаи Петрус 3:10-11).

Агар қарор кунӣ, ки бо фарзандони Худо тақдири якхела дошта бошӣ ба ҷои он, ки бо роҳи ин ҷаҳон равӣ, ин интихоби хубу хирадманд мешавад. Агар мо ба Масеҳ ҳамроҳ шавем, мо ба ҳузури машваратчию тасаллидиҳандаи бохирад мебиёем, ки моро дар ҳамаи қарорҳои зиндагӣ роҳнамоӣ мекунад.

Дӯсту хонандаи азиз, оё ту қарор кардаӣ, ки Исоро пайравӣ кунӣ? Оё Исо барои ту аз ҳама дигарон дар ин ҷаҳон азизтару наздиктар аст? Оё ту роҳҳои Ӯро ҳамчун роҳҳои худ қабул кардӣ, зиндагии худро ба Ӯ бахшидаӣ ва ҳамаи гуноҳҳои худро эътироф карда, тарк кардӣ? Оё Каломаш барои ту пурарзиш ва аз ҳама китобҳои дигар ширинтар аст? Оё ту дар хона ё дар ҷои дигар барои худ ҷои пинҳон барои дуо ва муносибат бо Худованд ҷудо кардӣ? Агар ту ба Ӯ таалуқ дорӣ ва Ӯ Худованди ту аст, пас ту дар ҳолати бобаракаттарин ҳастӣ. Ин пешмазаи осмон аст ва интихоби дурусти ҳаррӯза моро ба хушбахтии беохир меоварад.

Тарс чӣ аст? 

Тарс аз Худо 

Тарс аз оянда

Тарс аз нокомшавӣ 

Тарс аз азобкашӣ

Тарс аз марг

Тарс чӣ аст

Тарс душмани ниҳон аст ва одамони ҳар синну сол ва миллат, ҳар сатҳи зиндагиро гирифтор мекунад. Тарс ҳилагар ва барбоддиҳанда аст, он фикронии моро заҳролуд мекунад, осоиштагии дарунии моро медуздад ва шавқу таъми зиндагиро нобуд мекунад. Тарс моро асабонӣ, нороҳат, серташвиш, пурҳаяҷон, ғамгин ва беҷуръат мекунад; чӣ гуна ҳиссиёти нохушу номатлуб!

Мо аз ҷанҷол ва дигаргунӣ, нокомӣ ва рӯҳафтодагӣ метарсем. Баъзе одамон аз беморӣ ва азобкашӣ метарсанд. Дигарон метарсанд, ки азизони онҳо осеб мебинанд. Баъзеҳо аз одамони дигар ва фикри онҳо метарсанд. Дигарон аз торикӣ ё аз танҳо мондан метарсанд. Бисёриҳо аз мурдан ва аз чизҳои номаълум метарсанд. Масеҳиёне ҳастанд, ки метарсанд ки наҷоти онҳо мустаҳкам нест, ё аз он, ки Худо гуноҳҳояшонро набахшида бошад. Онҳо на фақат аз мурдан метарсанд, лекин инчунин аз зиндагӣ кардан ҳам метарсанд.

Тарс бисёр оҳиста ва хомӯшона ба ақламон медарояд ва мо бисёр вақт пайхас намекунем, ки гирифтори таъсири вайронкунандаи он шудаем. Ҳатто тарси хурдакак, ки монанди қатраи ранг дар пиёлаи об аст, ҳамаашро беранг мекунад. Агар ин ҷараёни хурдакаки тарс манъ нашавад, он ба дарёи васеъ табдил меёбад ва фикрҳои дигар ба он ҷорӣ мешаванд.

Зиндагӣ мураккаб аст, олам золим аст, лекин нооромии беруна набояд оромии даруниро вайрон кунад. Мо бояд бо тарсе, ки дар даруни мо ҳаст, рӯ ба рӯ шавем. Вақте ки мӯҳтоҷии муҳимтарини мо қонеъ намешавад, тарс меояд. Ҷони мо, ки ба шабоҳати Худо офарида шуд, сӯи Худо фарёд мекунад. Вақте ки мо аз Худо дур ҳастем, мо аз воҳима, ҳиссиёти манфӣ ва тарс пур шуда метавонем.

Шайтон аз тарсҳои мо дар пуррагӣ истифода мебарад. Вай ҳар имкониятро истифода мебарад, ки тарсҳои моро зиёдтар кунад ва вонамуд мекунад, ки онҳо боз ҳам воқеитар ва мантиқӣ намоянд. Роҳи мо хиратару ториктар мешавад ва бори диламон он қадар гаронтару вазнинтар мешавад, ки мо тамоми умед барои халос шудан аз даст медиҳем.

Шайтон дар торикӣ кор мекунад. Вай дар нур амал карда наметавонад, чунки “Худо нур аст, ва дар Ӯ ҳеҷ зулмоте нест” (1-ум Юҳанно 1:5). Шайтон сустиҳои моро медонад ва дар ин соҳаҳо ба мо фикру тарсҳои худро медиҳад.

Вай кӯшиш мекунад ҳақиқатро несту нобуд кунад ва моро бо дурӯғ моро фиреб диҳад. Агар мо ин чизҳоро дар торикии дилу ақламон пинҳон кунем, пас шайтон кори золимашро барои овардани рӯҳафтодагӣ ва тарс давом медиҳад. Агар мо шайтонро бо нур фош кунем, ӯро мағлуб кардан мумкин аст ва қувваҳои ӯро пеш карда метавонем.

Худотарсӣ

Гуноҳ тарси бузургро ба вуҷуд меоварад, ки аз донистани он бармеояд, ки зиндагии мо ба Худо писанд нест. Ин рӯзи фоҷиовар буд, вақте ки Одаму Ҳавво ба пешниҳоди шайтон таслим шуданд ва ба аҳкоми Худо беитоатӣ карданд, ки гуфта буд, ки аз дарахти дар васати боғ нахӯранд. Онҳо ба воситаи беитоатиашон гуноҳ карданд ва баъдтар аз ҳузури Худо пинҳон шуданд. Он шом Худо онҳоро хонд ва Одам гуфт: “Чун овозатро дар боғ шунидам, ҳаросон шудам” (Ҳастӣ 3:10). Баъд аз он тамоми одамизод аз насл ба насл зери сояи тарс афтоданд. Агар ин тарс аз доварии Худо одамро барои тавба кардан барои гуноҳҳояш водор кунад, он дар зиндагии одам қуввати мусбат шуда метавонад. “Тарси Худованд ибтидои ҳикмат аст” (Забур 110:10). Ин эҳтиром ва тарс бисёр дуруст аст, ки мо нисбати Худо ҳис мекунем. Мо қисман бузургии Худоро, адолату довариаш, муҳаббату марҳаматаш, ҳикматаш ва вуҷуди абадиашро мебинем. Худо ҳамадон ва пурқудрат аст ва дар ҳама ҷо ҳузур дорад. Мо мефаҳмем, ки худи ҳастии мо пурра дар дастони Худо ҳаст ва мо ҳамчун офаринишаш пеши Ӯ ҳастем. Мо метарсем, ки Худоро ба ғазаб биёрем. Мо медонем, ки  аз рӯи адолати Худо онҳое, ки дар гуноҳ зиндагӣ мекунанд, ба оташи дӯзах доварӣ мешаванд: “Зеро, агар мо, пас аз пайдо кардани дониши ростӣ, худсарона гуноҳ кунем, — дигар қурбоние барои кафорати гуноҳ боқӣ намемонад, балки кадом як интизории пурдаҳшати доварӣ ва шиддати оташе ки хасмҳоро ба коми худ хоҳад кашид.” (Ибриён 10:26-27). Аз барои донистани ин мо аз гуноҳ кардан метарсем. Вақте ки мо Худоро ҳамчун дӯсти худ ба воситаи тавба, бахшиш ва итоаткорӣ мешиносем, он вақт нияти хизмати мо ба Худо худотарсӣ, муҳаббат ва миннатдорӣ барои бахшоиши наҷоти ногуфтаниаш мешавад. “Дар муҳаббат ҳаросе нест, балки муҳаббати комил ҳаросро бадар меронад, чунки ҳарос азоб дорад, ва касе ки меҳаросад, дар муҳаббат комил нест.” (1-ум Юҳанно 4:18). Худотарсӣ ин тарсе нест, ки диламонро бо ваҳму ҳарос пур мекунад, лекин худотарсӣ муҳаббати моро нисбати Худо зиёд мекунад. Вақте мо худотарсиро ба зиндагии худ пурра қабул мекунем, он қодир аст, ки ҳар тарси дигарро мағлуб кунад. Пас чаро ин қадар одамони зиёд ба тарс иҷозат медиҳанд, ки дили онҳоро забт кунад, ақли онҳоро нороҳат кунад ва роҳи зиндагии онҳоро хира кунад? Роҳи Худо ин роҳи сулҳу осоиштагӣ ва боварӣ аст.

Дар як ҳикоя дар бораи кӯдаке нақл мешавад, ки дар шаби торик дар танҳоӣ гаштан метарсид, лекин вақте ки падараш ӯро аз дасташ гирифта, дар наздаш мерафт, тамоми тарс нест мешуд. Акнун дар торикӣ ягон тарс набуд, чунки кӯдак падарашро дӯст медошт ва ба ӯ бовар мекард, ва медонист, ки падараш барои вай ғамхорӣ мекунад. Ин барои мо калид аст, ки мо аз тарс озод бошем: мо бояд Падари осмониамонро нағз шиносем. Ҳангоме ки мо Худоро мешиносем, мо пурра ҳаёти худро ба Ӯ бовар мекунем ва дасти худро бетарс ба дасти Ӯ медиҳем. Мо дар фурутанӣ аз Ӯ ҳамаи он саволҳое, ки ақли моро ташвиш медиҳанд, мепурсем ва ҳамаи он ғами зиндагиро, ки моро ноумед мекунанд, ба Ӯ нақл мекунем.

Мо намунаи ибрати ҳаввори Петрусро дидем, вақте ки Исо ба ӯ гуфт, ки дар байни тӯфону мавҷҳо болои оби баҳри Ҷалил роҳ равад. Петрус наметарсид то даме, ки чашмонашро ба Худованд нигоҳ медошт ва ба мавҷҳои тарсовар нигоҳ намекард. Лекин вақте ки ба мавҷҳо нигоҳ кард, вай ғарк шуданро сар кард (Инҷили Матто 14:24-31). Вақте ки мо кӯшиш мекунем аз тарс озод шавем ва боварии худро ба Худо гузорем, он вақт Рӯҳаш ба мо бо овози ором гап мезанад. Вақте ки мо на ба тарсҳои худ, лекин ба Худо нигоҳ мекунем, тӯфон дар атрофи мо ором мешавад. Он гоҳ Худо метавонад ба саволҳои душворамон ҷавоб диҳад, шакку шубҳаҳои моро бо боварӣ иваз кунад ва дасти моро гирифта, моро тасаллӣ диҳад. Мо ба воситаи файзаш таъсири фалаҷкунандаи тарсро фалаҷ мекунем.

Тарс аз оянда 

Чизҳои ниҳону номаълуми оянда баъзе одамонро нороҳат мекунанд. Онҳо ҳар рӯз дар рӯзи пешгӯинашаванда бедор мешаванд. Вақте ки фикрҳояшон ба роҳҳои торики тарси хаёлӣ меравад, онҳо бо гуфтаи “агар ин рӯй диҳад” дучор мешаванд. “Ҳеҷ ғам нахӯред, аммо ҳамеша дар дуо ва илтимос бо шукргузорӣ хоҳишҳои худро ба Худо ошкор намоед” (Филиппиён 4:6). Вақте ки мо ояндани худро ба дастони Худо бовар мекунем, мо метавонем бори номаълумиро ба Ӯ супорем. Кӯшиш кун ва худат бин!

Бисёриҳо аз оянда метарсанд, чунки барои зиндагии худ ягон самту роҳнамоӣ надоранд. Онҳо намедонад ба куҷо рафта истодаанд ва дар дилашон гувоҳӣ дар бораи рӯй додани чизҳои бад ҳаст. Худо медонад, ки дар пеш чӣ истодааст, ва вақте ки мо ба Ӯ иҷозат медиҳем, ки моро роҳнамоӣ кунад, зиндагиамон дигар сафари бемақсад намешавад, балки ин роҳ сӯи хона мешавад.

Худо ваъда кард, ки нисбати онҳое, ки ба Ӯ бовар мекунанд, вафодор мемонад, ҳатто агар онҳо бо ояндаи номаълум рӯ ба рӯ мешаванд. Оё ба ин бовар мекунӣ? Новобаста аз он, ки чӣ қадар тӯфон сахт аст, чӣ қадар шаб торик аст ё чӣ қадар кӯҳ баланд аст, Худо туро аз он мегузаронад.

Тарс аз нокомшавӣ

Мо хоҳиш дорем, ки ба як чизи назаррас ноил шавем, лекин аз ноком шудан метарсем, дар чашми оилаи худ ё дар худи зиндагӣ ноком мешавем. Мо метарсем, ки қарори нодуруст мекунем ва нақшаи нодурустро иҷро мекунем.

Худо ба Ҷошуа фармуд: “Қавӣ ва далер бош, натарс ва ҳаросон нашав, зеро ба ҳар ҷое ки биравӣ, Худованд Худои ту бо туст” (Еҳушаъ 1:9). Вақте ки мо ҳаёти худро зери роҳбарии Оғо мегузорем, шояд нокомёбиҳои гузашта тамом намешаванд; лекин онҳо қадамҳои оянда сӯи муваффақият мешаванд.

Тарс аз азобкашӣ

Аз фикри дарди ҷисмонӣ, озори танқид, алами танҳоӣ ва ғаму ғусса дили ҳамаи мо ба танг меояд. Худо моро аз тамоми азобу уқубат муҳофизат намекунад, лекин Ӯ ба мо файз мебахшад, ки онро бардошт кунем. Ӯ ваъда кардааст, ки дар байни мусибатҳоямон ба мо оромӣ ва мустаҳкамӣ мебахшад. “Худо паноҳгоҳ ва қуввати мост, мададгоре ки дар тангиҳо зуд пайдо мешавад; бинобар ин нахоҳем тарсид” (Забур 45:2-3). Агар мо Худовандро дӯст дорем, Ӯ азобу уқубати моро барои нафъи мо истифода мебарад.

Азобу уқубат ба мо имконият медиҳад, ки ҳузуру қуввати ёрирасони Худоро шиносем. Инчунин он хислати моро чуқур мекунад ва ба диламон фаҳмиш меорад. Азобу уқубат ё моро обод карда ва сохта метавонад ё шикаст дода метавонад. Бо ту кадомаш рӯй медиҳад?

Тарси марг

Тарси марг барои одамизод бисёр одатӣ аст. Видоъ гуфтан вазифаи душвортарин аст.

Мо бояд бо саволи қадимӣ рӯ ба рӯ шавем: “Агар мард бимирад, оё боз зиндагӣ хоҳад кард?” (Айюб 14:14). Исо омад, то ки моро аз тарси марг озод кунад (Ибриён 2:14-15). Аз барои ҳамин Исо дар салиб ҷони худро дод ва аз мурдагон зинда шуд, ва аз барои ҳамин Ӯ ваъда кард: “Азбаски Ман зиндаам, шумо низ хоҳед зист” (Инҷили Юҳанно 14:19). Агар мо бо Ӯ бошем, марг дар сӯи нестию фано нест, лекин он дарвозаи дурахшон ба ҳаёти нав аст. “Дили шумо музтариб нашавад… Дар хонаи Падари Ман иқоматгоҳ бисьёр аст... Меравам, то ки барои шумо ҷой тайёр кунам” (Инҷили Юҳанно 14:1-2). Ин ҷои тайёршуда барои одамони тайёршуда мешавад.

Оё ту тайёр ҳастӣ? Оё ту барои ҳаёти пургуноҳат тавба кардаӣ? Тавбакунӣ ин афсӯсхӯрӣ барои гуноҳҳои гузашта ва рӯй гардондан аз ҳаёти гузашта. Кай ту бори охирин ба назди Худованд дар дуо омада, бори андӯҳ, ғаму ғусса ва тарси худро ба Ӯ додаӣ? Исо гуфтааст: “Назди Ман оед, эй ҳамаи заҳматкашон ва гаронборон, ва Ман ба шумо оромӣ хоҳам бахшид” (Инҷили Матто 11:28). Чӣ даъват аст! Чӣ ваъда аст!

Бо боварӣ, дуо ва умед биё ва ту оромии ҷонӣ пайдо хоҳӣ кард.

Ба назди Исо биё ва ту шодии нарм ва ҳаёти ором меёбӣ. Худо туро даъват мекунад, ки ба Исои Масеҳ бовар кунӣ ва озод шавӣ, аз тарс озод шавӣ. Биё!