Ту кӣ ҳастӣ? Номи ту чист? Ту аз куҷо омадӣ? Ту дар куҷо зиндагӣ кардӣ? Ту ба куҷо меравӣ?

Ту номи деҳаатро медонӣ. Шояд дар ягон ҷои дигар ҳеҷ вақт набудӣ. Аммо медонӣ, ки деҳаат қисми кишвари калон аст ва ҳама кишварҳо қисми ҷаҳони бузург аст.

Китоби Муқаддас

Ҷаҳон тахминан 6000 сол пеш офарида шудааст. Худо онро офарид. Худо китобе дорад номаш Китоби Муқаддас аст, ки дар он нақл шуда аст чӣ тавр Худо ҷаҳонро офарид, чӣ тавр марду зани аввалро офарид. Худо одамро ба шабоҳати худ офарид.

Аз он вақт боз кӯдакон таваллуд мешаванд. Аз он вақт боз одамон вафот мекунанд. Ҳазорону ҳазорон одамон ба дунё меоянд ва мефавтанд.

Ту аз падару модарат таваллуд шудаӣ. Лекин дар асл Худо туро офарид. Ӯ ҳама чизро офарид. Оё фикр кардӣ чӣ қадар аҷоиб Худо ҳама чизро офарид ва чӣ тавр туро офарид?

Падару модарат ба ту ном додаанд. Худо номи туро медонад. Ӯ номи ҳар одамро медонад, новобаста аз он дар кадом забон бошад. Ӯ ҳама чизро медонад.

Худо ҳамаашро дар бораи мо медонад, чунки Ӯ моро офарид. Ӯ моро дӯст медорад, чунки мо аз они Ӯ ҳастем. Ӯ Падари осмонии мо аст ва барои мо аз падару модарамон дида бештар ғамхорӣ мекунад.

Худо

Худо ҳама вақт вуҷуд дошт. Ӯ абадан зинда аст. Барои ҳамин вақте ки Ӯ ҳаёташро ба мо дамид, мо ҳам махлуқи абадӣ шудаем. Не, ҷисми мо не, он мемуранд, лекин ҷонамон абадан зиндагӣ мекунад.

Ту Худоро мешиносӣ? Шояд ту савол дошта бошӣ: “Худо кӣ аст? Ӯ дар куҷо ҳаст?”

Оё ту дар ҳақиқат Худоро шинохтан мехоҳӣ? Албатта, ту шинохтан мехоҳӣ. Дар дохилат ту Худоро шинохтан мехоҳӣ.

Ту Худоро ҳеҷ гоҳ надидаӣ, дуруст? Не, лекин ин маъно надорад, ки Худо нест.

Фақат як Худо ҳаст. Ҷо барои дигар худо нест, чунки ҳамон, ки дар аслу ҳақиқат Худо аст осмон ва заминро пур мекунад. Ӯ дар айни лаҳза дар ҳама ҷо аст.

Худо дар осмон сукунат дорад, ин макони зебо дар боло, лекин Худо инчунин дар дилҳои ҳамон одамоне сокин аст, ки ба овозаш итоат мекунанд.

Чӣ тавр ман Худоро шиносам? Шояд ту ин саволро дошта бошӣ. Худо нақшаи аҷоиб дорад ва мехоҳад нишон диҳад чӣ тавр мо Ӯро шинохта метавонем.

Худо Писари ягонаи худро – Исоро аз осмон фиристод, то ки ба одамизод нишон диҳад, ки Худо чӣ гуна аст ва чӣ хислат дорад. Худо ва Исо як ҳастанд.

Писари Худо ба таври мӯъҷизаовар ҳамчун кӯдак таваллуд шуд ва ба воя расид. Баъд Исо давоми се сол ба одамон дар бораи муҳаббати Худо, Падари худ, нақл мекард. Исо ба одамон мегуфт, ки Худо муқаддас аст ва гуноҳро дидан ва тоқат карда наметавонад.

Баъд Худо роҳеро барои мо кушод, то ки мо аз гуноҳҳоямон наҷот ёбем. Худо иҷозат дод, ки одамони шарир Писараш Исоро ба салиб мехкӯб кунанд. Ӯ ҷони худро қурбонӣ кард – муҳаббаташ ин қадар бузург аст!

Ӯ қурбоние шуд, ки метавонад барои гуноҳҳои тамоми ҷаҳон кафорат диҳад – ҳар гуноҳе, ки ту кардаӣ, ҳар гуноҳи ҳар писарак, ҳар духтарча, ҳар зан ва мард.

Оё Исо дар салиб монд? Оё Исо дар қабр монд? Не, баъд аз се рӯз Ӯ бо ғалаба аз мурдагон зинда шуд. Пас Ӯ ба осмон рафт ва он вақтеро интизор аст, ки Худо гӯяд ки ин ҷаҳон бояд ба охир расад. Баъд Ӯ тамоми одамизодро одилона доварӣ мекунад.

Ту Инҷили Юҳанноро дорӣ? Боби 10-ро хон. Юҳанно навишт, ки Исо ба мардум чӣ мегуфт. Гуфтаҳои Ӯ имрӯз ҳам барои мо эътибор дорад. Исо гуфт, ки Ӯ чӯпони нек аст ва ҷони худро барои барраҳояш медиҳад. Мо рама ҳастем. Онҳое, ки барраҳои Ӯ ҳастанд, овозашро мешиносанд. Ӯ онҳоро ном ба ном мехонад. Онҳо аз ақиби шахси бегона намераванд.

Бегона - овози дигар

Ин шахси бегона кӣ аст, ки аз ӯ бояд гурезем? Оҳ, вай дузд аст! Вай тамоман ғами гӯсфандонро намехӯрад. Вай дурӯғгӯй аст. Дар вай ростӣ нест. Вай шайтон аст. Вай душмани мо аст, иблис аст.

Лекин пеш аз ҳама вай душмани Худо аст. Пештар вай фариштаи нек буд, дар осмон бо Худо буд. Аммо вай мағрур шуд ва худро аз Худо болотар бардошт. Вай бар зидди Худо ҷангид ва бисёр фариштаҳои дигар ба вай ҳамроҳ шуданд. Худо ғолиб баромад, чунки тамоми қувват дар дасти Ӯст. Барои ҳамин Худо шайтонро ва ҳамаи пайравонашро аз осмон ронд. Барои ҳамаи он шайтон аз Худо нафрат дорад.

Аз барои он, ки вай ҳеҷ вақт ба Худо наздик шуда наметавонад, вай ғазабашро бар зидди офариниши Худо, одамони ҷаҳон мерезад. Азбаски вай гуноҳ кард, вай кӯшиш мекунад ҳамаро ба гуноҳ андозад. Гуноҳ дигар ҳеҷ вақт ба осмон дохил шуда наметавонад.

Ҷои дигар ҳаст, ҷое, ки Худо барои шайтон ва девҳояш офарид. Ин дӯзах аст. Дӯзах ин ҷои азобу уқубат аст. Ин оташи сӯзон аст, ки ҳеҷ гоҳ хомӯш намешавад. Ин ҷоест, ки шайтон ва пайравонаш ҷазои абадӣ мегиранд. Ин ҷои даҳшатовар аст ва Худо маҷбур мешавад моро ба он ҷо фиристад, агар мо интихоб кунем, ки ба овози шайтон гӯш кунем.

Шайтон намехоҳад, ки мо дар бораи дӯзах фикр кунем. Вай намехоҳад, ки мо дар бораи Худо фикр кунем. Аз барои ҳамин вай кӯшиш мекунад диққати моро аз Худо дур кунад. Шайтон кӯшиш мекунад моро маҷбур кунад, то ки мо ба овозаш гӯш кунем.

Оё ту дар дохилат ин овози дигарро, овози бегонаро шунидаӣ?

Баъзан вай моро бовар мекунонад, ки вай барои мо чизҳои нағз пешниҳод мекунад. Баъзан вай мехоҳад, ки мо фикр кунем: “Ман аз дигарон беҳтар ҳастам. Ман муҳим ҳастам. Аввал ман. Ман қасос мегирам. Ман бояд барои ҳуқуқҳоям мубориза барам. Дуздидан мумкин аст, фақат ки маро дастгир накунанд. Ҳама дурӯғ мегӯянд, ман ҳам метавонам. Фикрҳои нопок он қадар бад нестанд - охир ҳеҷ кас намедонад, ки ман дар бораи чӣ фикр мекунам. Гуфтани суханони дашном барои хандондан мумкин аст.”

Ва дар вақтҳои дигар шояд ту бисёр сахт рӯҳафтода шудаӣ ва чунин фикр меомад: “Ман одами ношоям ҳастам, чаро зиндагиро давом диҳам?”

Ҳамаи ин овози шайтон аст. Вай дурӯғгӯй аст. Аз барои ҳамин вай мехоҳад, ки мо ҳам дурӯғгӯй шавем. Вай дузд аст ва барои ҳамин мехоҳад, ки мо ҳам дуздӣ кунем. Вай қотил аст ва аз барои ҳамин кӯшиш мекунад, ки мо ҳам аз дигарон нафрат кунем.

Вақте ки ту ба ин овоз гӯш мекунӣ, чӣ тавр худро ҳис мекунӣ? Оё худро дар дохилат нағз ҳис мекунӣ? Не, аз барои ин овоз ту худро бадбахт ҳис мекунӣ. Аз барои он ту пинҳон шудан мехоҳӣ. Шайтон ин гуна аст. Вай корҳояшро дар торикӣ кардан нағз мебинад.

Исо - овози чӯпон

Ту Исо, чӯпони некро мешиносӣ? Ту мехоҳӣ барраи Ӯ шавӣ? Ту мехоҳӣ овозашро шиносӣ?

Албатта, ту метавонӣ. Лекин аввал ту бояд дигар ба овози бегона гӯш накунӣ.

Акнун, вақте ки ту хомӯш хастӣ, ту овози нарми Исоро мешунавӣ, ки туро мехонад, то ҳаётатро ба Ӯ бубахшӣ. Ту мешунавӣ чӣ тавр Ӯ ба ту мегӯяд, ки ту барои ҳамаи гуноҳҳоят тавба карда, онҳоро эътироф кунӣ.

Шояд рӯзе, вақте ки ту бисёр ором будӣ, ту фикр мекардӣ: “Ман бо тамоми бор ва ташвиши худ чӣ кор кунам? Ман мехостам одами нағз бошам. Ман мехоҳам дар ҷое бошам, ки дигар гурусна ва касал набошам. Вақте ки ман вафот кунам, бо ман чӣ мешавад?”

Ва шояд боз бисёр фикрҳои дигар доштӣ. Ин овози Исо аст, ки туро фарёд мекунад.

Оё баъзан ту худро ғамгин ҳис мекунӣ, лекин ҳатто намедонӣ барои чӣ? Ё худро танҳо ҳис мекунӣ, вақте ки ҳатто танҳо нестӣ? Шояд ин аз барои он, ки ту ташнаи Худо ҳастӣ, ташнаи Худое, ки туро офарид ва туро дӯст медорад. Ӯ чӯпоне аст, ки гӯсфандони гумшудаи худро фарёд мекунад. Ӯ фарёд мекунаду фарёд мекунад ва туро меҷӯяду меҷӯяд!

Вақте ки ту овози Чӯпонро мешунавӣ, ба Ӯ ҷавоб деҳ. Ба Ӯ бигӯй, ки ту барои гуноҳҳоят афсӯс мехӯрӣ. Ба Ӯ бигӯй, ки худро чӣ тавр ҳис мекунӣ, ва аз Ӯ хоҳиш кун, ки туро наҷот диҳад. Ин дуохонӣ аст.

Ту ягон бор ба Худои осмон дуо хондаӣ? Ҳоло инро кун. Ӯ туро мешунавад ва мефаҳмад. Ӯ ба ту оромие, ки ту меҷӯӣ, мебахшад.

Оё ту мехоҳӣ барраи Ӯ шавӣ ва овозашро шиносӣ? Ӯ мехоҳад дӯсти ту шавад. Ӯ бори гуноҳатро мегирад. Ту худро дар дарун хушбахт ҳис мекунӣ. Ту монанди Ӯ нек ва меҳрубон мешавӣ. Ӯ ба ту ёрдам мекунад, ки ту тарсҳои худро мағлуб кунӣ.

Ҳатто агар дигарон туро аз барои масеҳӣ буданат масхара кунанд, ту медонӣ, ки Исо барои ту ғамхорӣ мекунанд. Ҳатто агар овози бегона туро васваса кунад, ту бояд ба Исо бовар кунӣ ва Ӯ ба ту ёрдам медиҳад, ки ту ғолиб бароӣ.

Вақте ки ту дар дастони меҳрубони Чӯпон бехатар ҳастӣ, ту медонӣ ки дар охир Ӯ туро ба хонаи зебову хушбахт мегирад ва дар он ҷо абадан бо Худо зиндагӣ мекунӣ!

Тамос бо мо

Дархости рисолаҳо

Вақте ки мо бахшиши пурфайзи Исоро аз сар мегузаронем, мо оромӣ пайдо мекунем. Барои нигоҳ доштани ин оромӣ моро лозим аст, ки дигаронро бубахшем. Масеҳ ба мо дар Инҷили Матто 6:14-15 гуфтааст: “Зеро, агар шумо ба мардум ҳатоҳошонро бибаҳшед, Падари шумо, ки дар осмон аст, ба шумо низ ҳоҳад бахшид; ва агар шумо ба мардум набахшед, Падари шумо низ ҳатоҳои шуморо ба шумо нахоҳад бахшид”.

Исо фаҳмою равшан дар бораи хатари нобахшиш таълим медиҳад: “Аз ин рӯ Малакути Осмон монанди подшоҳест, ки мехост бо ғуломони худ ҳисобӣ кунад. Вақте ки ба ҳисобӣ кардан шурӯъ намуд, якеро назди вай оварданд, ки даҳ ҳазор талант аз вай қарз дошт. Чун чизе барои адои қарз надошт, оғояш амр фармуд, ки худаш, занаш, фарзандонаш ва ҳамаи дороияшро фурӯхта, қарзашро адо кунанд. Ғулом рӯй ба замин ниҳода, ба вай саҷда бурд ва гуфт: „Эй оғо! Ба ман мӯҳлат деҳ, ва ман ҳамаашро ба ту адо хоҳам кард“. Ва оғои он ғулом, раҳмаш омада, вайро ҷавоб дод ва қарзашро ба вай бахшид. Лекин чун ғулом берун рафт, яке аз рафиқони худро ёфт, ки аз ӯ сад динор қарздор буд; вайро сахт дошта ва гулӯяшро фишурда, гуфт: „Он қарзатро ба ман адо кун“. Он рафиқаш ба пойҳои ӯ афтода ва илтимос намуда, гуфт: „Ба ман мӯҳлат деҳ, ва ман ҳамаашро ба ту адо хоҳам кард“. Аммо ӯ розӣ нашуд, балки рафта, вайро дар зиндон андохт, то ки қарзашро адо кунад. Чун рафиқонаш ин воқеаро диданд, бисёр ғамгин шуданд ва назди оғои худ омада, ҳар он чи рӯй дода буд, ба вай нақл карданд. Он гоҳ оғояш ӯро назди худ даъват намуда, гуфт: „Эй ғуломи шарир! Тамоми қарзатро ман ба ту бахшидам, зеро ки ту аз ман илтимос кардӣ; оё туро низ лозим набуд, ки ба рафиқи худ раҳм кунӣ, чунон ки ман ба ту раҳм кардам?“ Ва оғояш ба хашм омада, ӯро ба шиканҷакунандагон супурд, то тамоми қарзашро адо кунад. Ҳамин тавр Падари Ман, ки дар осмон аст, бо шумо низ амал хоҳад кард, агар ҳар яке аз шумо гуноҳҳои бародари худро аз самими қалб афв накунад». (Инҷили Матто 18:23-35).

Аз ягон кас нафрат доштан, ба ягон кас ранҷидан ё хафа шудан бисёр оқибатҳои манфӣ ба вуҷуд меорад. Одаме, ки чунин муносибатро дар зиндагии худ ҷо медиҳад, ғамангезу дилгир мешавад. Саломатиаш ва робитааш бо дигарон зарар мебинад.

Вақте ки мо дигаронро намебахшем, ин ҷони моро ба ғуломӣ меандозад ва ин монанди асири одам будан ё вобастагӣ аз нашъамандӣ аст. Бисёр вақт ин нобахшиш дилталхӣ меорад, ки тамоми вучуди одамро пур мекунад. Агар аз он озод нашавем он ба ғаму ғусса, хашм ва ҷанҷол табдил меёбад; лекин агар аз он халос шавем, мо соҳиби хурсандӣ, муҳаббат ва ягонагӣ мешавем. Ин талхӣ дар натиҷаи рӯҳи мағрур пайдо мешавад, ки ҳамаи хафагиҳои эҳтимолӣ ва ҳақиқиро ҳисоб мекунад ва дар фикри гирифтани интиқом аст. Агар мо аз ҳиссиёти ранҷу хафагиамон халос нашавем, дар охир он моро идора мекунад. Мо асири ин ҳиссиёт ва инчунин асири гуноҳ мешавем.

Бахшиши бешарт

Исо таълим медод, ки ягона роҳе, ки мо дигаронро бубахшем, ин он тавре, ки Ӯ моро бахшидааст. Мо набояд барои бахшиш шарт гузорем аз рӯи хосият ё ҷиддияти ранҷиш, шумораи ранҷиш ё хислати ранҷкунандаи мо. Чӣ тавре ки Худо ба мо марҳамат кард, мо низ бояд ба дигарон марҳамати бешартона нишон диҳем. Вақте ки мо худро фурутан сохта, дигаронро мебахшем, Худо роҳро мекушояд, то ки мо барои хатою гуноҳҳои худамон бахшиш ёбем. Худо ҳар шахсеро, ки ба наздаш бо дили хоксору тавбакор меояд, пурра мебахшад.

Ҳангоме ки мо Рӯҳи Муқаддасро пайравӣ мекунем, мо ростиро хоҳем шинохт ва ростӣ моро озод хоҳад кард (Инҷили Юҳанно 8:32). Дар ояти 36 навишта шудааст: “Пас, агар Писар шуморо озод кунад, ҳақиқатан озод хоҳед буд”.

“Имрӯз, агар овози Ӯро бишнавед, дилҳои худро сахт накунед” (нома ба Ибриён 3:15). Исо дар Инҷили Матто 11:28 гуфтааст: “Назди Ман оед... ва Ман ба шумо оромӣ хоҳам бахшид”. Вақте ки мо ин таълимотро пайравӣ мекунем, мо бахшида мешавем ва қувват пайдо мекунем, то ки дигаронро бубахшем.

Ба назди Худо биё

Акнун савол аст:  –Чӣ тавр мо ба назди Худо омада метавонем? Ҷавобаш дар Китоби Муқаддас ҳаст. “Ҳеҷ кас наметавонад назди Ман ояд, магар ин ки Падаре ки Маро фиристод, вайро ҷалб кунад” (Инҷили Юҳанно 6:44). Худо ба воситаи Рӯҳи Муқаддасаш моро ба фаҳмиши он мебиёрад, ки мо гуноҳкорем ва мӯҳтоҷи Наҷотдиҳанда ҳастем. Баъзан мо пурра даъвати Худоро намефаҳмем. Шояд мо дар диламон холигию танҳоиро ҳис мекунем – гӯе ки ба мо чизе даркор аст, ҳис мекунем, ки мо ноҳақ ҳастем, боварӣ ба он, ки мо гумшуда ҳастем.

Вақте ки мо ин нороҳатиро дар рӯҳамон ҳис мекунем, мо бояд диламонро барои Худо кушоем, то ки Ӯ моро роҳнамоӣ кунад. Бори гуноҳ хеле вазнин мешавад ва диламон аз барои ҳаёти гузаштаи пургуноҳамон афсӯс мехӯрад. Худо мехоҳад, ки мо ҳаёти худро ба Ӯ дар тавбакунии самимона бубахшем. Вақте ки Худо дили шикастаю тавбакори моро мебинад, ки мо тайёр ҳастем, дар пуррагӣ хости Ӯро иҷро кунем, Ӯ ҳаёти гузаштаи гуноҳкори моро мебахшад ва мо бахшишу оромӣ меёбем (Забур 33:19; Забур 50:18-19). Оҳ, акнун мо бисёр хурсанд мешавем ва хоҳиш пайдо мекунем ба дигарон нақл кунем, ки Масеҳ дар диламон чӣ кор кардааст!

Ин на фақат як чизи зеҳнӣ аст ё дигаргуншавии фикронии одам аст. Ин кори Рӯҳи Муқаддас дар дили одам аст, ки моро барои ҳаёти нав табдил медиҳад. Мо ба воситаи ин қувваи Рӯҳи Муқаддас имон пайдо мекунем, ки ба Худо бовар кунем, то ки хости худро як тараф гузошта, дигаронро бубахшем. Дар 2-юм нома ба Қӯринтиён 5:17 гуфта шудааст: “Пас, касе ки дар Масеҳ аст, махлуқи навест; чизҳои қадима гузаштааст, ва инак ҳама чиз нав шудааст”.

Роҳи бахшиши Китоби Муқаддас бисёр зебо аст. Вақте ки мо ба қурбонии Исо бовар мекунем ва пурра худро ба Худо ва хосташ мебахшем, он ҳисси айбро аз диламон дур мекунад. Хуни рехтаи Исои Масеҳ гуноҳҳои моро пурра рӯпӯш мекунад. Бахшише, ки Худо ба мо медиҳад, дарду ранҷиши моро нест мекунад. Ӯ моро топ-тоза мекунад ва гуноҳҳои моро фаромӯш мекунад: “Гуноҳҳо ва шароратҳои онҳоро дигар ба ёд нахоҳам овард” (нома ба Ибриён 8:12). Вақте ки Худо гуноҳҳои моро мебахшад, мо озодии аҷоибро аз сар мегузаронем ва ёрони худро бахшида метавонем. Ту низ метавонӣ инро дар дилу зиндагиат дошта бошӣ. Имрӯз ба назди Худованд биё!

Тамос бо мо

Дархости рисолаҳо

На баҳр, на гулҳои зебо.

Ҳамааш холӣ ва торик буд.

Лекин Худо буд.

Худо нақшаи бисёр хуб дошт. Ӯ дар бораи олами дилрабо фикр мекард ва дар бораи он фикр карда, онро сохт. Онро аз ночиз офарид. Вақте ки Худо чизеро месохт, Ӯ фақат мегуфт: “Бигзор ин бошад” ва он пайдо мешуд!

Ӯ нурро офарид. Ӯ дарё ва баҳрҳо, замини сералаф, ҳайвонҳо, паррандаҳою дарахтонро офарид.

Дар охир Худо одамро офарид ва баъд барои ӯ занро сохт. Номашон Одаму Ҳавво буд.

Худо бисёр сахт онҳоро дӯст медошт. Ҳар шом Худо ба назди онҳо ба боғи зебое, ки онҳо дар он зиндагӣ мекарданд, меомад.

Онҳо метавонистанд аз тамоми боғ роҳату ҳаловат баранд, лекин ба ғайр аз як дарахт, ки Худо аз он хӯрданашро манъ карда буд.

Одаму Ҳавво то он рӯзе хурсанд буданд, ки шайтон, душмани Худо, онҳоро ба васваса андохт. Онҳо меваи он дарахтеро, ки Худо хурданашро манъ карда буд, чашидан хостанд. Онҳо гуноҳ карданд. Онҳо бори аввал шарму ғамгиниро ҳис карданд.

Онҳо дигар бо Худо сӯҳбат карда наметавонистанд. Акнун дарду ташвиш ба ҳаёташон омад. Ва онҳо мебоист муранд. Онҳо бисёр андӯҳгин шуданд!

Худо ваъда дод, ки ба онҳо кӯмак мерасонад. Вақте ки замони дуруст фаро расад, Ӯ Писараш Исоро ба ҷаҳон мефиристад. Исо аз осмон ба замин омада, роҳро барои бахшиши гуноҳҳо мекушояд. Барои ин корро кардан Ӯ мебоист азоб кашида, барои одамизод ҷонашро диҳад. Онҳо бисёр шод буданд, ки Худо Наҷотдиҳандаро мефиристад!

Одаму Ҳавво фарзандону набераҳо доштанд. Одамони зиёд дар ҷаҳон таваллуд мешуданд ва вафот мекарданд.

Худо мехост, ки ҳама хушбахт бошанд. Худо ба одамон гуфт, ки онҳо чӣ кор бояд кунанд. Ана рӯйхати қоидаҳое, ки Худо ба онҳо дод (Хуруҷ 20:3-17):

1. Туро худоёни дигар, ҷуз Ман, набояд бошад.
2. Санаме ва ҳар сурате барои худ насоз.
3. Исми Худованд Худои худро беҳуда ба забон нагир.
4. Рӯзи шанберо дар хотир нигоҳ дор, то ки онро тақдис намоӣ.
5. Падари худ ва модари худро иззат намо.
6. Қатл накун.
7. Зино накун.
8. Дуздӣ накун.
9. Дар ҳаққи ёри худ шаҳодати дурӯғ надеҳ.
10. Хонаи ёри худро тамаъ накун; зани ёрат, ва ғуломаш, ва канизаш, ва говаш, ва хараш, ва ҳар чизеро, ки аз они ёрат бошад, тамаъ накун.

Ин қоидаҳо дар Китоби Муқаддас навишта шудаанд, то ки мо низ онҳоро хонда тавонем. Агар мо ба онҳо итоат кунем, мо хушбахт мешавем.

Шайтон намехоҳад, ки мо онҳоро иҷро кунем. Баъзан вай ба мо мегӯяд, ки мо чизеро дӯздӣ кунем, вақте ки ягон кас нигоҳ намекунад. Лекин Худо онро медонад. Худо ҳамаашро мебинад.

Баъзан шайтон моро васваса мекунад, ки мо дурӯғ гӯем, ва моро бовар мекунонад, ки ягон кас дар бораи он намефаҳмад. Худо онро медонад. Худо ҳамаашро мешунавад.

Вақте ки мо ин корҳоро мекунем, мо худро дар дохиламон бад ҳис мекунем. Худо моро дӯст медорад ва мехоҳад ба мо ёрӣ расонад, то ки мо росткор бошем. Аз барои ҳамин Ӯ Исоро ба ҷаҳон фиристод. Худо ваъдаашро дар хотир дошт. Баъд аз солҳои зиёд Исо ҳамчун кӯдаки навзод таваллуд шуд. Ӯ калон шуд ва марди калонсол шуд.

Ӯ бисёр корҳои аҷоиб мекард. Ӯ беморонро шифо медод. Ӯ чашмони кӯронро мекушод. Ӯ кӯдаконро баракат медод.

Исо ҳеҷ вақт ягон кори нодуруст накард. Ӯ ба одамон дар бораи Худо ва чӣ тавр ба Ӯ итоат кунанд нақл мекард.

Баъд аз чанд вақт душманони Исо Ӯро ба салиб мехкӯб карданд. Ӯ ҷони худро дод.

Ӯ барои гуноҳҳои ҳамаи одамон азоб кашиду мурд, ҳатто барои гуноҳҳои он одамоне, ки Ӯро ба салиб мехкӯб кардаанд.

Исоро дар қабр дафн карданд. Лекин баъд як чизи аҷоиб рӯй дод. Ӯ дар қабр намонд. Исо аз мурдагон зинда шуд!

Дере нагузашта Худо Ӯро дар абр ба осмон гирифт. Вақте ки дӯстонаш ба осмон рафтани Ӯро тамошо мекарданд, фариштае ба онҳо гуфт, ки Исо боз бармегардад.

Исо барои гуноҳҳои мо низ ҷонашро дод. Ӯ мехоҳад, ки мо афсӯс хӯрда, гуноҳҳои худро эътироф кунем. Ӯ тайёр аст, ки моро бубахшад.

Мо ҳар вақт ба Худо дуо хонда метавонем. Ӯ ҳар калимаи моро мешунавад ва ҳар фикри моро медонад. Вақте ки гуноҳҳои мо бахшида мешаванд, Ӯ моро аз дарун хушбахт мекунад. Он вақт мо росткор шудан мехоҳем. Он вақт мо некӯкор шудан мехоҳем.

Мо метавонем интихоб кунем, ки ба Худо беитоатӣ кунем ва шайтонро пайравӣ кунем. Лекин каломи Худо мегӯяд, ки агар мо дар зиндагии заминиамон Худоро рад кунем, Ӯ моро ба дӯзах меандозад. Дӯзах ин ҷои оташ аст, ки абадан месӯзад.

Лекин агар мо Исоро дӯст дорем ва ба Ӯ итоат кунем, вақте ки Ӯ баргардад, моро ба осмон мегирад. Осмон ин хонаи зебои Худо ва Писараш Исо аст. Ин хонаи муҳаббат ва нур аст. Дар он ҷо мо ҳамеша хушбахт хоҳем буд.

Тамос бо мо

Дархости рисолаҳо