Қиссаи беҳтарин

Bible and Candle

Замоне дар ҷаҳонамон чизе набуд.

На моҳӣ.

На ситораҳо дар осмон.

Матни пурра: Қиссаи беҳтарин

На баҳр, на гулҳои зебо.

Ҳамааш холӣ ва торик буд.

Лекин Худо буд.

Худо нақшаи бисёр хуб дошт. Ӯ дар бораи олами дилрабо фикр мекард ва дар бораи он фикр карда, онро сохт. Онро аз ночиз офарид. Вақте ки Худо чизеро месохт, Ӯ фақат мегуфт: “Бигзор ин бошад” ва он пайдо мешуд!

Ӯ нурро офарид. Ӯ дарё ва баҳрҳо, замини сералаф, ҳайвонҳо, паррандаҳою дарахтонро офарид.

Дар охир Худо одамро офарид ва баъд барои ӯ занро сохт. Номашон Одаму Ҳавво буд.

Худо бисёр сахт онҳоро дӯст медошт. Ҳар шом Худо ба назди онҳо ба боғи зебое, ки онҳо дар он зиндагӣ мекарданд, меомад.

Онҳо метавонистанд аз тамоми боғ роҳату ҳаловат баранд, лекин ба ғайр аз як дарахт, ки Худо аз он хӯрданашро манъ карда буд.

Одаму Ҳавво то он рӯзе хурсанд буданд, ки шайтон, душмани Худо, онҳоро ба васваса андохт. Онҳо меваи он дарахтеро, ки Худо хурданашро манъ карда буд, чашидан хостанд. Онҳо гуноҳ карданд. Онҳо бори аввал шарму ғамгиниро ҳис карданд.

Онҳо дигар бо Худо сӯҳбат карда наметавонистанд. Акнун дарду ташвиш ба ҳаёташон омад. Ва онҳо мебоист муранд. Онҳо бисёр андӯҳгин шуданд!

Худо ваъда дод, ки ба онҳо кӯмак мерасонад. Вақте ки замони дуруст фаро расад, Ӯ Писараш Исоро ба ҷаҳон мефиристад. Исо аз осмон ба замин омада, роҳро барои бахшиши гуноҳҳо мекушояд. Барои ин корро кардан Ӯ мебоист азоб кашида, барои одамизод ҷонашро диҳад. Онҳо бисёр шод буданд, ки Худо Наҷотдиҳандаро мефиристад!

Одаму Ҳавво фарзандону набераҳо доштанд. Одамони зиёд дар ҷаҳон таваллуд мешуданд ва вафот мекарданд.

Худо мехост, ки ҳама хушбахт бошанд. Худо ба одамон гуфт, ки онҳо чӣ кор бояд кунанд. Ана рӯйхати қоидаҳое, ки Худо ба онҳо дод (Хуруҷ 20:3-17):

  1. Туро худоёни дигар, ҷуз Ман, набояд бошад.
  2. Санаме ва ҳар сурате барои худ насоз.
  3. Исми Худованд Худои худро беҳуда ба забон нагир.
  4. Рӯзи шанберо дар хотир нигоҳ дор, то ки онро тақдис намоӣ.
  5. Падари худ ва модари худро иззат намо.
  6. Қатл накун.
  7. Зино накун.
  8. Дуздӣ накун.
  9. Дар ҳаққи ёри худ шаҳодати дурӯғ надеҳ.
  10. Хонаи ёри худро тамаъ накун; зани ёрат, ва ғуломаш, ва канизаш, ва говаш, ва хараш, ва ҳар чизеро, ки аз они ёрат бошад, тамаъ накун.

Ин қоидаҳо дар Китоби Муқаддас навишта шудаанд, то ки мо низ онҳоро хонда тавонем. Агар мо ба онҳо итоат кунем, мо хушбахт мешавем.

Шайтон намехоҳад, ки мо онҳоро иҷро кунем. Баъзан вай ба мо мегӯяд, ки мо чизеро дӯздӣ кунем, вақте ки ягон кас нигоҳ намекунад. Лекин Худо онро медонад. Худо ҳамаашро мебинад.

Баъзан шайтон моро васваса мекунад, ки мо дурӯғ гӯем, ва моро бовар мекунонад, ки ягон кас дар бораи он намефаҳмад. Худо онро медонад. Худо ҳамаашро мешунавад.

Вақте ки мо ин корҳоро мекунем, мо худро дар дохиламон бад ҳис мекунем. Худо моро дӯст медорад ва мехоҳад ба мо ёрӣ расонад, то ки мо росткор бошем. Аз барои ҳамин Ӯ Исоро ба ҷаҳон фиристод. Худо ваъдаашро дар хотир дошт. Баъд аз солҳои зиёд Исо ҳамчун кӯдаки навзод таваллуд шуд. Ӯ калон шуд ва марди калонсол шуд.

Ӯ бисёр корҳои аҷоиб мекард. Ӯ беморонро шифо медод. Ӯ чашмони кӯронро мекушод. Ӯ кӯдаконро баракат медод.

Исо ҳеҷ вақт ягон кори нодуруст накард. Ӯ ба одамон дар бораи Худо ва чӣ тавр ба Ӯ итоат кунанд нақл мекард.

Баъд аз чанд вақт душманони Исо Ӯро ба салиб мехкӯб карданд. Ӯ ҷони худро дод.

Ӯ барои гуноҳҳои ҳамаи одамон азоб кашиду мурд, ҳатто барои гуноҳҳои он одамоне, ки Ӯро ба салиб мехкӯб кардаанд.

Исоро дар қабр дафн карданд. Лекин баъд як чизи аҷоиб рӯй дод. Ӯ дар қабр намонд. Исо аз мурдагон зинда шуд!

Дере нагузашта Худо Ӯро дар абр ба осмон гирифт. Вақте ки дӯстонаш ба осмон рафтани Ӯро тамошо мекарданд, фариштае ба онҳо гуфт, ки Исо боз бармегардад.

Исо барои гуноҳҳои мо низ ҷонашро дод. Ӯ мехоҳад, ки мо афсӯс хӯрда, гуноҳҳои худро эътироф кунем. Ӯ тайёр аст, ки моро бубахшад.

Мо ҳар вақт ба Худо дуо хонда метавонем. Ӯ ҳар калимаи моро мешунавад ва ҳар фикри моро медонад. Вақте ки гуноҳҳои мо бахшида мешаванд, Ӯ моро аз дарун хушбахт мекунад. Он вақт мо росткор шудан мехоҳем. Он вақт мо некӯкор шудан мехоҳем.

Мо метавонем интихоб кунем, ки ба Худо беитоатӣ кунем ва шайтонро пайравӣ кунем. Лекин каломи Худо мегӯяд, ки агар мо дар зиндагии заминиамон Худоро рад кунем, Ӯ моро ба дӯзах меандозад. Дӯзах ин ҷои оташ аст, ки абадан месӯзад.

Лекин агар мо Исоро дӯст дорем ва ба Ӯ итоат кунем, вақте ки Ӯ баргардад, моро ба осмон мегирад. Осмон ин хонаи зебои Худо ва Писараш Исо аст. Ин хонаи муҳаббат ва нур аст. Дар он ҷо мо ҳамеша хушбахт хоҳем буд.

Тамос бо мо

Дархости рисолаҳо

Масеҳият—ин чӣ аст?

Cross of Christ

Масеҳият дар Худо, Писари Ӯ Исои Масеҳ ва Китоби Муқаддас, ки Каломи Худо аст, асос ёфтааст. Масеҳӣ ин одаме аст, ки ба Китоби Муқаддас бовар мекунад ва аз рӯи таълимоти Исои Масеҳ зиндагӣ мекунад. Ин роҳи ҳаёт ба мо сулҳу осоиштагӣ ва хурсандӣ дар ин замин мебахшад ва моро барои хонаамон дар осмон тайёр мекунад.

Худо Падар

Китоби Муқаддас моро таълим медиҳад, ки фақат як Худо ҳаст, ки ҳамеша буд ва хоҳад монд. Худо ҳама чизро медонад ва донишу хирадаш беохир аст. Дар Китоби Муқаддас дар Масалҳо 15:3 гуфта шудааст: “Чашмони Худованд дар ҳама ҷост: бадон ва неконро мушоҳида менамояд.” Худо дар ҳама ҷо аст ва метавонад дар айни вақт ба ҳар одам дар ҷаҳон диққати пурра бахшад. Мо метавонем дар ҳар ҷо ва дар ҳар вақт ба Худо дуо хонем. Ӯ дуоҳои моро мешунавад ва аз рӯи хости худ ҷавоб медиҳад. Фақат як Худо ҳаст, лекин Ӯ худро дар се шаҳсият зоҳир мекунад: Худо Падар, Худо Писар ва Худо Рӯҳи Муқаддас. Ин се шахсияти алоҳида ҳастанд, лекин онҳо дар ҳамоҳангӣ амал мекунанд, чунки ин се шахсият як аст.

Офариниш ва ба гуноҳ афтодани одамизод

Худо ҷаҳон ва ҳар чиро, ки дар он ҳаст, офарид. Дар панҷ рӯз Худо офтоб, моҳ, ситора, замин, об, паррандагону моҳиҳоро офарид. Дар рӯзи шашум Худо ҳамаи махлуқоти заминиро офарид ва пас одамро ба сурати худ офарид. Одам тоҷи офариниши Худо ва изҳороти муҳаббати Ӯ аст. Худо Одамро, якум инсонро офарид ва ӯ пок ва бегуноҳ буд. Худо мехост, ки одам ба Худо аз рӯи интихоби шахсиаш хизмат кунад. Худо ба Одаму Ҳавво як аҳкоми содда дод, лекин онҳо беитоатӣ карданд. Онҳо аз барои гуноҳашон аз Худо ҷудо шуданд. Аз барои беитоатиашон тамоми одамизод зери лаънати маргу гуноҳ афтоданд. Фақат Худо метавонист одамизодро халос кунад. Аз барои муҳаббаташ Худо “Писари ягонаи Худро дод, то ҳар кӣ ба Ӯ имон оварад, талаф нашавад, балки ҳаёти ҷовидонӣ ёбад (Инҷили Юҳанно 3:16).

Худо Писар

Исои Масеҳ Писари Худо аст. Исо ба ҷаҳон ҳамчун тифл омад, аз бокира бо қуввати Рӯҳи Муқаддас таваллуд шуд. Исо ҳамчун одами оддӣ зиндагӣ кард. Шайтон Исоро ба воситаи бисёр роҳҳо меозмӯд монанди он, ки моро ба озмоиш меандозад, лекин Исо ҳеҷ вақт гуноҳ накард. Исо ба ҳама ҷо рафта, корҳои нек мекард ва беморони бисёрро шифо мебахшид. Исо мардумро дар бораи наҷот ва муҳаббати Падараш таълим медод. Мақсади омаданаш ба замин дар он буд, ки ҷонашро барои гуноҳи тамоми ҷаҳон фидо кунад. Вақте ки Исо бар зидди гуноҳу худпарастии одамон мавъиза мекард, роҳбарони динӣ аз Ӯ ба хашм меомаданд. Онҳо Исоро ба мақомоти ҳокимият супурданд ва Ӯро маслуб карданд. Баъд аз марги Исо дар салиб шогирдонаш ҷасадашро дар қабр ниҳоданд. Дар рӯзи сеюм Исо бо қуввати Худо аз мурдагон зинда шуд. Пеш аз он, ки Исо ба осмон баргардад, Ӯ пайравонашро таълим медод, ки чӣ тавр подшоҳии Худоро пойдор кунанд.

Худо Рӯҳи Муқаддас

Матни пурра: Масеҳият—ин чӣ аст?

Рӯҳи Муқаддас шахсияти сеюми Худо аст. Ӯ хости Худоро ба одамон ошкор мекунад. Ӯ одамонро барои бутпарастию гуноҳкориашон фош мекунад. Ӯ одамонро даъват мекунад, ки қурбонии Исои Масеҳро ҳамчун кафорати гуноҳҳояшон қабул кунанд. Худо бахшоиши Рӯҳи Муқаддасро ба онҳое медиҳад, ки ба Худованд Исои Масеҳ бовар мекунанд. Ӯ тасаллидиҳанда дар ҳамаи душвориҳои зиндагӣ аст, тасаллибахш дар ҳамаи бадбахтиҳо аст. Ӯ одамонро барои беадолатиашон фош мекунад ва онҳоро ба ростии пурра роҳнамоӣ мекунад.

Китоби Муқаддас

Китоби Муқаддас ин Каломи Худо аст ва паёмӣ Ӯ ба одамизод аст. Ин китоб аз тарафи одамон сохта нашудааст, лекин аз ҷониби одамони муқаддаси замони қадим зери илҳоми Рӯҳи Муқаддас навишта шудааст. Дар Китоби Муқаддас дар бораи офариниши ҷаҳону одам навишта шудааст. Дар он ҷо гуфта шудааст, ки ҳама одамон гуноҳ кардаанд ва гуноҳ одамро аз Худо ҷудо мекунад. Инчунин дар Китоби Муқаддас роҳи наҷот нишон дода шудааст, ки ҳамаро аз асирии гуноҳ озод карда метавонад. Китоби Муқаддас моро таълим медиҳад, ки чӣ тавр зиндагии росткор дошта бошем ва ба абадият тайёр шавем.

Зиндагӣ кардани ҳаёти масеҳӣ

Барои масеҳӣ шудан мо бояд фаҳмем ва қабул кунем, ки мо гунаҳкор ҳастем. Мо бояд гуноҳҳои худро эътироф кунем ва Худованд Исои Масеҳро ҳамчун Наҷотдиҳандаи худ қабул кунем. Вақте ки мо ҳаёти худро ба Худо месупорем, Ӯ моро бо Рӯҳи Муқаддас пур мекунад. Қуввати Рӯҳи Муқаддас, ки дар мо аст, ба мо қувват медиҳад, ки мо дигаронро дӯст дорем ва онҳоро бубахшем. Шахси масеҳӣ кӯшиш мекунад, ки дилашро дар покӣ нигоҳ дорад, самимӣ ва ростқалб бошад. Вақте ки мо меафтем, Китоби Муқаддас ваъда медиҳад, ки “Агар мо гуноҳҳои худро эътироф кунем, Ӯ [Худо] амин ва одил аст, ки гуноҳҳои моро биомурзад ва моро аз ҳар ноинсофӣ пок намояд.” (1-ум номаи Юҳанно 1:9).

Баъд аз марг

Китоби Муқаддас моро таълим медиҳад, ки барои ҷонамон фақат ду ҷои абадӣ вуҷуд дорад – ин осмон ё дӯзах. Вақте ки мо вафот мекунем, ҷонамон аз бадан ҷудо мешавад ва интизори доварии ниҳонии Худо мешавад. Дар вақти доварӣ одамони наҷотёфта ба осмон даъват мешаванд. Ҳамаи онҳое, ки Худоро рад кардаанд, ба дӯзах фиристода мешаванд. Дӯзах ҷои даҳшатнок аст. Ин чуқурии беҳади оташи тафсон аст, ки барои шайтону девҳояш тайёр шудааст. Ҳамаи онҳое, ки ба овози Исо итоат накардаанд, лекин дидаву дониста ҳаёти пургуноҳ доштанд, бе ягон умед абадан месӯзанд.

Осмон ҷои сукунати Худо аст. Ин ҷои зеботарин бо сулҳу осоиштагӣ ва оромии комил аст, ки Худо тайёр кардааст. Дар осмон дигар ҳеҷ мусибат ва дард, ҳеҷ гуруснагӣ ва беморӣ намешавад. Осмон хона барои ҳамаи онҳое хоҳад буд, ки гуноҳро тарк карданд ва Исоро ҳамчун Наҷотбахши худ қабул карданд. Дар осмон наҷотёфтагон ҳамеша Худоро суруд ва ҳамду сано мехонанд.

Тамос бо мо

Дархости рисолаҳо

Тӯҳфаи Худо: Таърихи мавлуди Масеҳ

Jesus in a manger

Пеш аз оғози вақт фақат Худо, Писараш Исо ва Рӯҳи Муқаддас буд. Худо ҷаҳон ва ҳар чизеро, ки дар он ҳаст, офарид. Худо аз рӯи муҳаббаташ одамро ба сурату шабоҳати худ офарид ва ӯро дар боғи зебо гузошт. Одам ба дастури Худо беитоатӣ кард. Ин беитоатӣ гуноҳ буд ва одамро аз Худо ҷудо кард. Худо ба одам гуфт, ки онҳо барои гуноҳҳояшон бояд ҳайвонҳои хурду бенуқсонро қурбонӣ кунанд. Ин қурбониҳо барои гуноҳашон подош намедоданд, лекин фақат ба қурбонии ниҳоӣ, ки Худо бояд меовард, нишон медод. Рӯзе Худо Писараш Исоро ба замин фиристод, то ки қурбонии пурра ва охирин барои гуноҳҳои тамоми одамизод шавад.

Марям ва фаришта

The angel speaks to Mary

Баъд аз чор ҳазор сол зани ҷавон номаш Марям дар шаҳри Носира зиндагӣ мекард. Ӯ бо Юсуф барои оиладор шудан номзад шуда буд. Рӯзе фаришта ба Марям зоҳир шуду гуфт, ки ӯ кӯдаки махсусро таваллуд мекунад ва ӯро бояд Исо ном монад. Ин кӯдак падари заминӣ надошт. Ӯ Писари Худо буд.

Таваллуди Исо

Матни пурра: Тӯҳфаи Худо: Таърихи мавлуди Масеҳ

The star shining over Bethlehem

Баъд аз омадани фаришта Юсуф ва Марям барои пардохти андоз ба шаҳри дурдасти Байт-Лаҳм сафар карданд. Вақте ки ба Байт-Лаҳм расиданд, шаҳр серодам буд. Онҳо дар оғил шабро рӯз карданд, чунки дар мусофирхона ҷое набуд. Исо дар он ҷо ба дунё омад. Марям Исои навзодро парпеч кард ва Ӯро дар охуре хобонид.

Чӯпонон

Angels bring glad tidings to the shepherds

Ҳамон шаб чӯпонон дар теппаҳо берун аз шаҳр рамаи худро посбонӣ мекарданд. Фариштае ба онҳо зоҳир шуд ва ҷалоли Худо дар гирду пешашон медурахшид. Фаришта ба онҳо гуфт: “Натарсед; зеро ки муждаи бузурге ба шумо мерасонам, ки он барои тамоми қавм ҳоҳад буд: Имрӯз барои шумо Наҷотдиҳанда таваллуд шуд. Ӯ Исои Масеҳи Худованд аст. Шумо кӯдакро парпечшуда ва дар охуре хобида хоҳед ёфт”. Баъд фариштаҳои зиёд пайдо шуда, Худоро парастиш мекарданд ва ҳамду сано хонда, мегуфтанд: “Худоро ҷалол дар арши аъло, ва осоиштагӣ бар замин, ва ҳусни таваҷҷӯҳ дар миёни мардум бод.” Вақте ки фариштагон нест шуданд, чӯпонон рамаи худро монда ва тез ба Байт-Лаҳм рафтанд. Онҳо кӯдакро чӣ тавре, ки фаришта ба онҳо гуфта буд, ёфтанд.

Ситорашиносон

The wise men bring their gifts

Баъд аз таваллуди Исо ситорашиносон аз ҷои дигар ба Иерусалим омаданд. Онҳо пурсиданд: “Куҷост он Подшоҳи Яҳудиён, ки таваллуд ёфт? Зеро ки ситораи Ӯро дар шарқ дидем ва омадем, ки Ӯро парастиш кунем.” Вақте ки подшоҳ Ҳиродус инро шунид, безобита шуд. Ӯ ҳамаи сардорони рӯҳонӣ ва шариатдононро наздаш хонд. Онҳо ба подшоҳ гуфтанд, ки пайғамбарон пешгӯӣ карданд, ки Подшоҳ дар Байт-Лаҳм таваллуд мешавад. Подшоҳ Ҳиродус ситорашиносонро ба Байт-лаҳм барои ёфтани Подшоҳи навзод фиристод. Вақте ки ситорашиносон аз Иерусалим рафтанд, ситора онҳоро ба хонае роҳнамоӣ кард, ки дар он Исои навзодро ёфтанд. Онҳо таъзим намуда, ба кӯдак саҷда карданд ва ба Ӯ тӯҳфаҳои тилло, атри қиматбаҳо ва ширеши хушбӯй ҳадя намуданд. Дар хобашон бошад, Худо ситорашиносонро огоҳ кард, ки назди Ҳиродус барнагарданд ва онҳо бо дигар роҳ ба ватанашон баргаштанд.

Сабаби тӯҳфаи Худо

Исо Писари Худо буд. Ӯ бе гуноҳ зиндагӣ кард ва дар ҳамаи роҳҳояш комилу беайб буд. Исо дар си солагиаш одамонро дар бораи Худо, Падараш, таълим доданро сар кард. Ӯ мӯъчизаҳои бисёр мекард - чашмони нобиноро мекушод, одамони зиёдро аз касалиҳояшон шифо медод ва ҳатто мурдагон зинда мекард. Аммо пеш аз ҳама Ӯ дар бораи роҳ ба ҳаёти ҷовидонӣ дар осмон таълим медод. Баъд Ӯ ҷони худро ҳамчун қурбонӣ барои гуноҳҳои тамоми ҷаҳон дод.

Дар Китоби Муқаддас дар Инҷили Юҳанно 3:16 гуфта шудааст: “Зеро Худо ҷаҳонро чунон дӯст дошт, ки Писари ягонаи Худро дод, то ҳар кӣ ба Ӯ имон оварад, талаф нашавад, балки ҳаёти ҷовидонӣ ёбад”. Исо ба ин олам омад, ки дар салиб ҳамчун қурбонии охирин ҷон диҳад. Нарх барои тамоми гуноҳ ба воситаи маргаш супорида шуд. Акнун овардани қурбонӣ барои гуноҳ зарур нест. Ин тавр ваъдаи Худо дар бораи фиристодани Наҷотбахш иҷро шуд.

Jesus on the cross

Ба он нигоҳ накарда, ки одамони золим Исоро куштанд, марг аз болоии Ӯ қудрат надошт. Баъд аз се рӯз Ӯ ғолибона аз қабраш баромад. Баъд аз зинда шуданаш одамони зиёд Исоро давоми якчанд рӯз медиданд. Пас рӯзе Исо пайравони худро баракат дода, ба осмон сууд кард.

Вақте ки мо қарор мекунем, ки ба Исо бовар карда, ҳаёти худро ба Ӯ бубахшем, хунаш моро аз ҳамаи гуноҳҳо тоза мекунад. Ҳангоме ки мо ин тӯҳфаи наҷотро қабул мекунем, мо боз бо Худо муносибат пайдо мекунем. Исо Наҷотбахши шахсии мо мешавад ва мо ҳамчун фарзандони Худо метавонем баракатҳои Ӯро дошта бошем! Исо як рӯз бармегардад. Ӯ ҳамаи имондорони ҳақиқиро ба осмон мегирад. Онҳо абадан дар осмон бо Худо зиндагӣ хоҳанд кард.

Тамос бо мо

Дархости рисолаҳо