Вақте ки дар зиндагиамон душвориҳо меоянд ин нишонаи он нест, ки Худо моро дӯст намедорад. Худо иҷозат медиҳад, ки мо аз душвориҳо гузарем ва он ҳама вақт барои фоидаи мо аст. Падару модаре, ки дар ҳақиқат фарзандашро дӯст медоранд, на ҳама вақт чизи мехостагии фарзандашро ба ӯ медиҳанд, лекин барои фоидааш ӯро маҳдуд ва худдорӣ мекунанд.

Муҳаббат худфидокунӣ аст. Муҳаббати ҳақиқӣ барои дигарон некӣ меҷӯяд. Муҳаббат гарм, раҳмдил ва нек аст. Агар мо дар ҳақиқат дӯст дошта бошем, мо барои беҳбудии ҳозираву ояндаи одамони атрофамон ғамхорӣ мекунем. Шавҳару падари пурмеҳр муҳаббаташро ба ҳамсар ва фарзандонаш нишон медиҳад. Вай бо шодӣ ҳар чизи доштагиашро медиҳад ва худро қурбонӣ мекунад, то ки муҳити меҳру муҳаббат ва хушбахтиро созад. Зан ва модаре, ки ҳақиқатан дӯст медорад, шавҳарашро эҳтиром мекунад ва ба фарзандонаш ҳисси ҳурмату муҳаббатро нисбати падару модараш ва якдигарашон пайванд мекунад. Вай бо хушнудӣ барои тамоми оилааш ҷои орому бехатар таъмин мекунад. Масеҳ намунаи ибрати муҳаббатро ба воситаи он нишон дод, ки Ӯ ноҳақ дар салиб ҷон дод.

Агар ту ҳис мекунӣ, ки мӯҳтоҷи муҳаббат ҳастӣ-агар дар дилат холигӣ бошад-ту муҳаббати ҳақиқиро ёфта метавонӣ. Ту онро ёфта метавонӣ, агар ҳаётатро ба Худо супорӣ. Худо туро бо ғамхорию дилсӯзии меҳрубон дӯст медорад ва муҳаббаташ беҳаду канор аст. Ӯ бароят ғамхорӣ мекунад ва мехоҳад ба ту дар ҳамаи дарду мусибатҳои зиндагиат кӯмак расонад. Агар ту худро танҳо ҳис мекунӣ ва фикр мекунӣ ки ҳеҷ кас барои ту парво надорад, ту метавонӣ боварии пурра дошта бошӣ, ки Ҳамоне, ки Писарашро барои ту қурбонӣ кард, тамоми дарду ғами туро ҳис мекунад. Агар ту ба Худо рӯ оварӣ, Ӯ дар лаҳзаҳои танҳотаринат ва рӯзҳои андӯҳгинтаринат ба ту тасаллӣ, қувват ва роҳнамоӣ мебахшад.

Агар ту надонӣ чӣ тавр ба назди Худо биёӣ, пас дили худро ба Ӯ холӣ кун ва Ӯ мешунавад. Агар ту ҳис мекунӣ, ки ба ягон кас бовар карда наметавонӣ, ҳатто ба Худо, пас инро ба Худо гӯй. Баъд хоҳиш кун, ки Ӯ ба ту роҳро нишон диҳад.

Агар ту ҳис мекунӣ, ки ту гуноҳкорӣ ва умед барои ёфтани бахшиш ва муҳаббат надорӣ, бо тамоми дилат ба назди Худо омада, барои гуноҳҳои гузаштаат тавба кун ва онро тарк кун. Худо Падари меҳрубони ту мешавад, агар ту аз таҳти дилат ба назди Ӯ биёӣ ва тайёр бошӣ дар ҳар чизе, ки Ӯ ба ту гӯяд, итоат кунӣ.

Вақте ки Худо туро мебахшад ва қабул мекунад, ту муҳаббаташро ҳис мекунӣ ва бо Ӯ муносибат пайдо мекунӣ, ки ҳеҷ чиз онро аз ту гирифта наметавонад. Ин муносибат фақат он вақт вайрон мешавад, агар ту аз Худо рӯй гардонӣ.

Вақте ки ту ба шинохтани муҳаббати Худо мебиёӣ ва дӯст доштани худро бас мекунӣ, ту бехатариро пайдо мекунӣ. Ту худро бехатар ҳис мекунӣ, чунки медонӣ ки туро дӯст медоранд, ва аз барои ин дилат кушода мешавад, то ки барои дигарон ҳақиқатан ғамхорӣ карда тавонӣ. Ту дигар ин қадар бисёр ташвиш намекашӣ, ки чӣ тавр одамон ба ту рафтор мекунанд. Ту мебинӣ, ки акнун ту барои мӯҳтоҷиҳои ёронат ташвиш мекунӣ ва хоҳиши самимӣ пайдо мекунӣ, то ки ба Худо, ки туро дӯст медорад, хизмат кунӣ. Вақте ки худпарастию худдӯстиро дур кунӣ, Худо туро баракат медиҳад ва ақлатро барои ҳақиқатҳои зиёд мекушояд. Таълимот дар 1-ум нома ба Қӯринтиён боби 13 ба ту ёрдам медиҳад, то ки инро фаҳмӣ.

Худо инчунин дар замин оила дорад. Ӯ метавонад туро ба назди оилааш роҳнамоӣ кунад ва дар он ҷо ту онҳоеро меёбӣ, ки ба Ӯ хизмат мекунанд ва хосташро иҷро мекунанд. Ин оила Калисои Ӯ аст. Исо гуфт: “Аз рӯи ҳамин ҳама хоҳанд донист, ки шогирдони Ман ҳастед, агар якдигарро дӯст доред” (Инҷили Юҳанно 13:35). Ин муҳаббати самимӣ аст, ки ғамхорӣ, ҳамдардӣ ва ислоҳ мекунад.

Агар хоҳед зиёдтар дар бораи муҳаббат фаҳмед, Инҷили Юҳанноро хонед. Боби панҷоҳу сеюми китоби Ишаъёро хонед, ки дар он ҷо пайғамбар дар бораи қурбонии Исо пешгӯӣ кард, ки Ӯ барои мо меоварад. Ваъдаҳоеро дар Забур 90-ро хонед. Ин ҷойҳои Навиштаҷотро хонед: Забур 22 ва 1-ум Қӯринтиён 13. Бигзор Худо шуморо роҳнамоӣ кунад, вақте ки онро мехонед.

Танҳоӣ ва бадбахтиат ба охир расида метавонад. Бигзор Худо ҳаётатро ба зери назорат гирад. Муҳаббати Худоро аз сар гузарон, ки он баракати бузургтарин барои одам аст. Бигзор Худо туро баракат диҳад.

Агар дар ҷустуҷӯат ба ту кӯмаки зиёдтар лозим бошад, ба суроғае, ки дар саҳифаи охирини ин китобча қайд шудааст, мактуб навис.

1-ум Қӯринтиён 13:1-8, 13

“Агар ба забонҳои одамон ва фариштагон сухан ронам, лекин муҳаббат надошта бошам, — ман миси ҷарангосзанандае ё санҷи садодиҳандае гардидаам. Агар бахшоиши нубувват дошта бошам, ва тамоми асрорро донам, ва дорои ҳар гуна дониш ва тамоми имон бошам, ба тавре ки кӯҳҳоро кӯчонида тавонам, лекин муҳаббат надошта бошам, — ман ҳеҷ ҳастам. Ва агар тамоми дороии худро тақсим кунам ва ҷисми ҳудро ба сӯхтан диҳам, лекин муҳаббат надошта бошам, — ҳеҷ манфиате намебинам.

Муҳаббат пуртоқат ва бошафқат аст, муҳаббат ҳасад намебарад, муҳаббат бо худ намеболад, мағрур намешавад, бадкирдорӣ намекунад, нафъи худро толиб нест, ба хашм намеояд, ба дил кина намегирад, аз зулм шод намешавад, балки аз ростӣ хурсанд мешавад; ҳама чизро рӯпӯш мекунад, ба ҳама чиз боварӣ дорад, ба ҳама чиз умед мебандад, ба ҳама чиз тоб меоварад.

Муҳаббат ҳаргиз хотима намеёбад, гарчанде ки нубувватҳо хотима хоҳад ёфт, забонҳо хомӯш хоҳад шуд ва дониш ботил хоҳад гашт.

Аммо ҳоло ин се чиз боқӣ мемонад: имон, умед, муҳаббат; вале муҳаббат калонтарини онҳост.”

Тамос бо мо

Дархости рисолаҳо

Зиндагӣ мураккаб аст, олам золим аст, лекин нооромии беруна набояд оромии даруниро вайрон кунад. Мо бояд бо тарсе, ки дар даруни мо ҳаст, рӯ ба рӯ шавем. Вақте ки мӯҳтоҷии муҳимтарини мо қонеъ намешавад, тарс меояд. Ҷони мо, ки ба шабоҳати Худо офарида шуд, сӯи Худо фарёд мекунад. Вақте ки мо аз Худо дур ҳастем, мо аз воҳима, ҳиссиёти манфӣ ва тарс пур шуда метавонем.

Шайтон аз тарсҳои мо дар пуррагӣ истифода мебарад. Вай ҳар имкониятро истифода мебарад, ки тарсҳои моро зиёдтар кунад ва вонамуд мекунад, ки онҳо боз ҳам воқеитар ва мантиқӣ намоянд. Роҳи мо хиратару ториктар мешавад ва бори диламон он қадар гаронтару вазнинтар мешавад, ки мо тамоми умед барои халос шудан аз даст медиҳем.

Шайтон дар торикӣ кор мекунад. Вай дар нур амал карда наметавонад, чунки “Худо нур аст, ва дар Ӯ ҳеҷ зулмоте нест” (1-ум Юҳанно 1:5). Шайтон сустиҳои моро медонад ва дар ин соҳаҳо ба мо фикру тарсҳои худро медиҳад.

Вай кӯшиш мекунад ҳақиқатро несту нобуд кунад ва моро бо дурӯғ моро фиреб диҳад. Агар мо ин чизҳоро дар торикии дилу ақламон пинҳон кунем, пас шайтон кори золимашро барои овардани рӯҳафтодагӣ ва тарс давом медиҳад. Агар мо шайтонро бо нур фош кунем, ӯро мағлуб кардан мумкин аст ва қувваҳои ӯро пеш карда метавонем.

Худотарсӣ

Гуноҳ тарси бузургро ба вуҷуд меоварад, ки аз донистани он бармеояд, ки зиндагии мо ба Худо писанд нест. Ин рӯзи фоҷиовар буд, вақте ки Одаму Ҳавво ба пешниҳоди шайтон таслим шуданд ва ба аҳкоми Худо беитоатӣ карданд, ки гуфта буд, ки аз дарахти дар васати боғ нахӯранд. Онҳо ба воситаи беитоатиашон гуноҳ карданд ва баъдтар аз ҳузури Худо пинҳон шуданд. Он шом Худо онҳоро хонд ва Одам гуфт: “Чун овозатро дар боғ шунидам, ҳаросон шудам” (Ҳастӣ 3:10). Баъд аз он тамоми одамизод аз насл ба насл зери сояи тарс афтоданд. Агар ин тарс аз доварии Худо одамро барои тавба кардан барои гуноҳҳояш водор кунад, он дар зиндагии одам қуввати мусбат шуда метавонад. “Тарси Худованд ибтидои ҳикмат аст” (Забур 110:10). Ин эҳтиром ва тарс бисёр дуруст аст, ки мо нисбати Худо ҳис мекунем. Мо қисман бузургии Худоро, адолату довариаш, муҳаббату марҳаматаш, ҳикматаш ва вуҷуди абадиашро мебинем. Худо ҳамадон ва пурқудрат аст ва дар ҳама ҷо ҳузур дорад. Мо мефаҳмем, ки худи ҳастии мо пурра дар дастони Худо ҳаст ва мо ҳамчун офаринишаш пеши Ӯ ҳастем. Мо метарсем, ки Худоро ба ғазаб биёрем. Мо медонем, ки  аз рӯи адолати Худо онҳое, ки дар гуноҳ зиндагӣ мекунанд, ба оташи дӯзах доварӣ мешаванд: “Зеро, агар мо, пас аз пайдо кардани дониши ростӣ, худсарона гуноҳ кунем, — дигар қурбоние барои кафорати гуноҳ боқӣ намемонад, балки кадом як интизории пурдаҳшати доварӣ ва шиддати оташе ки хасмҳоро ба коми худ хоҳад кашид.” (Ибриён 10:26-27). Аз барои донистани ин мо аз гуноҳ кардан метарсем. Вақте ки мо Худоро ҳамчун дӯсти худ ба воситаи тавба, бахшиш ва итоаткорӣ мешиносем, он вақт нияти хизмати мо ба Худо худотарсӣ, муҳаббат ва миннатдорӣ барои бахшоиши наҷоти ногуфтаниаш мешавад. “Дар муҳаббат ҳаросе нест, балки муҳаббати комил ҳаросро бадар меронад, чунки ҳарос азоб дорад, ва касе ки меҳаросад, дар муҳаббат комил нест.” (1-ум Юҳанно 4:18). Худотарсӣ ин тарсе нест, ки диламонро бо ваҳму ҳарос пур мекунад, лекин худотарсӣ муҳаббати моро нисбати Худо зиёд мекунад. Вақте мо худотарсиро ба зиндагии худ пурра қабул мекунем, он қодир аст, ки ҳар тарси дигарро мағлуб кунад. Пас чаро ин қадар одамони зиёд ба тарс иҷозат медиҳанд, ки дили онҳоро забт кунад, ақли онҳоро нороҳат кунад ва роҳи зиндагии онҳоро хира кунад? Роҳи Худо ин роҳи сулҳу осоиштагӣ ва боварӣ аст.

Дар як ҳикоя дар бораи кӯдаке нақл мешавад, ки дар шаби торик дар танҳоӣ гаштан метарсид, лекин вақте ки падараш ӯро аз дасташ гирифта, дар наздаш мерафт, тамоми тарс нест мешуд. Акнун дар торикӣ ягон тарс набуд, чунки кӯдак падарашро дӯст медошт ва ба ӯ бовар мекард, ва медонист, ки падараш барои вай ғамхорӣ мекунад. Ин барои мо калид аст, ки мо аз тарс озод бошем: мо бояд Падари осмониамонро нағз шиносем. Ҳангоме ки мо Худоро мешиносем, мо пурра ҳаёти худро ба Ӯ бовар мекунем ва дасти худро бетарс ба дасти Ӯ медиҳем. Мо дар фурутанӣ аз Ӯ ҳамаи он саволҳое, ки ақли моро ташвиш медиҳанд, мепурсем ва ҳамаи он ғами зиндагиро, ки моро ноумед мекунанд, ба Ӯ нақл мекунем.

Мо намунаи ибрати ҳаввори Петрусро дидем, вақте ки Исо ба ӯ гуфт, ки дар байни тӯфону мавҷҳо болои оби баҳри Ҷалил роҳ равад. Петрус наметарсид то даме, ки чашмонашро ба Худованд нигоҳ медошт ва ба мавҷҳои тарсовар нигоҳ намекард. Лекин вақте ки ба мавҷҳо нигоҳ кард, вай ғарк шуданро сар кард (Инҷили Матто 14:24-31). Вақте ки мо кӯшиш мекунем аз тарс озод шавем ва боварии худро ба Худо гузорем, он вақт Рӯҳаш ба мо бо овози ором гап мезанад. Вақте ки мо на ба тарсҳои худ, лекин ба Худо нигоҳ мекунем, тӯфон дар атрофи мо ором мешавад. Он гоҳ Худо метавонад ба саволҳои душворамон ҷавоб диҳад, шакку шубҳаҳои моро бо боварӣ иваз кунад ва дасти моро гирифта, моро тасаллӣ диҳад. Мо ба воситаи файзаш таъсири фалаҷкунандаи тарсро фалаҷ мекунем.

Тарс аз оянда 

Чизҳои ниҳону номаълуми оянда баъзе одамонро нороҳат мекунанд. Онҳо ҳар рӯз дар рӯзи пешгӯинашаванда бедор мешаванд. Вақте ки фикрҳояшон ба роҳҳои торики тарси хаёлӣ меравад, онҳо бо гуфтаи “агар ин рӯй диҳад” дучор мешаванд. “Ҳеҷ ғам нахӯред, аммо ҳамеша дар дуо ва илтимос бо шукргузорӣ хоҳишҳои худро ба Худо ошкор намоед” (Филиппиён 4:6). Вақте ки мо ояндани худро ба дастони Худо бовар мекунем, мо метавонем бори номаълумиро ба Ӯ супорем. Кӯшиш кун ва худат бин!

Бисёриҳо аз оянда метарсанд, чунки барои зиндагии худ ягон самту роҳнамоӣ надоранд. Онҳо намедонад ба куҷо рафта истодаанд ва дар дилашон гувоҳӣ дар бораи рӯй додани чизҳои бад ҳаст. Худо медонад, ки дар пеш чӣ истодааст, ва вақте ки мо ба Ӯ иҷозат медиҳем, ки моро роҳнамоӣ кунад, зиндагиамон дигар сафари бемақсад намешавад, балки ин роҳ сӯи хона мешавад.

Худо ваъда кард, ки нисбати онҳое, ки ба Ӯ бовар мекунанд, вафодор мемонад, ҳатто агар онҳо бо ояндаи номаълум рӯ ба рӯ мешаванд. Оё ба ин бовар мекунӣ? Новобаста аз он, ки чӣ қадар тӯфон сахт аст, чӣ қадар шаб торик аст ё чӣ қадар кӯҳ баланд аст, Худо туро аз он мегузаронад.

Тарс аз нокомшавӣ

Мо хоҳиш дорем, ки ба як чизи назаррас ноил шавем, лекин аз ноком шудан метарсем, дар чашми оилаи худ ё дар худи зиндагӣ ноком мешавем. Мо метарсем, ки қарори нодуруст мекунем ва нақшаи нодурустро иҷро мекунем.

Худо ба Ҷошуа фармуд: “Қавӣ ва далер бош, натарс ва ҳаросон нашав, зеро ба ҳар ҷое ки биравӣ, Худованд Худои ту бо туст” (Еҳушаъ 1:9). Вақте ки мо ҳаёти худро зери роҳбарии Оғо мегузорем, шояд нокомёбиҳои гузашта тамом намешаванд; лекин онҳо қадамҳои оянда сӯи муваффақият мешаванд.

Тарс аз азобкашӣ

Аз фикри дарди ҷисмонӣ, озори танқид, алами танҳоӣ ва ғаму ғусса дили ҳамаи мо ба танг меояд. Худо моро аз тамоми азобу уқубат муҳофизат намекунад, лекин Ӯ ба мо файз мебахшад, ки онро бардошт кунем. Ӯ ваъда кардааст, ки дар байни мусибатҳоямон ба мо оромӣ ва мустаҳкамӣ мебахшад. “Худо паноҳгоҳ ва қуввати мост, мададгоре ки дар тангиҳо зуд пайдо мешавад; бинобар ин нахоҳем тарсид” (Забур 45:2-3). Агар мо Худовандро дӯст дорем, Ӯ азобу уқубати моро барои нафъи мо истифода мебарад.

Азобу уқубат ба мо имконият медиҳад, ки ҳузуру қуввати ёрирасони Худоро шиносем. Инчунин он хислати моро чуқур мекунад ва ба диламон фаҳмиш меорад. Азобу уқубат ё моро обод карда ва сохта метавонад ё шикаст дода метавонад. Бо ту кадомаш рӯй медиҳад?

Тарси марг

Тарси марг барои одамизод бисёр одатӣ аст. Видоъ гуфтан вазифаи душвортарин аст.

Мо бояд бо саволи қадимӣ рӯ ба рӯ шавем: “Агар мард бимирад, оё боз зиндагӣ хоҳад кард?” (Айюб 14:14). Исо омад, то ки моро аз тарси марг озод кунад (Ибриён 2:14-15). Аз барои ҳамин Исо дар салиб ҷони худро дод ва аз мурдагон зинда шуд, ва аз барои ҳамин Ӯ ваъда кард: “Азбаски Ман зиндаам, шумо низ хоҳед зист” (Инҷили Юҳанно 14:19). Агар мо бо Ӯ бошем, марг дар сӯи нестию фано нест, лекин он дарвозаи дурахшон ба ҳаёти нав аст. “Дили шумо музтариб нашавад… Дар хонаи Падари Ман иқоматгоҳ бисьёр аст... Меравам, то ки барои шумо ҷой тайёр кунам” (Инҷили Юҳанно 14:1-2). Ин ҷои тайёршуда барои одамони тайёршуда мешавад.

Оё ту тайёр ҳастӣ? Оё ту барои ҳаёти пургуноҳат тавба кардаӣ? Тавбакунӣ ин афсӯсхӯрӣ барои гуноҳҳои гузашта ва рӯй гардондан аз ҳаёти гузашта. Кай ту бори охирин ба назди Худованд дар дуо омада, бори андӯҳ, ғаму ғусса ва тарси худро ба Ӯ додаӣ? Исо гуфтааст: “Назди Ман оед, эй ҳамаи заҳматкашон ва гаронборон, ва Ман ба шумо оромӣ хоҳам бахшид” (Инҷили Матто 11:28). Чӣ даъват аст! Чӣ ваъда аст!

Бо боварӣ, дуо ва умед биё ва ту оромии ҷонӣ пайдо хоҳӣ кард.

Ба назди Исо биё ва ту шодии нарм ва ҳаёти ором меёбӣ. Худо туро даъват мекунад, ки ба Исои Масеҳ бовар кунӣ ва озод шавӣ, аз тарс озод шавӣ. Биё!

Тамос бо мо

Дархости рисолаҳо

Ҷустуҷӯи бузург сар шуд! Одамони зиёд оромиро дар шуҳрат ва сарват, дар ҳаловат ва қудрат, дар илм ва дониш, дар муносибат бо одамон ва хонадоршавӣ меҷӯянд. Баъзе одамон мехоҳанд сари худро бо дониш ва ҳамёни худро бо сарват пур кунанд, лекин ҷонашон холӣ мемонад. Дигарон кӯшиш мекунанд, ки аз воқеияти зиндагӣ бо итифода аз нашъа ва арақхӯрӣ гурезанд, лекин оромие, ки онҳо меҷӯянд, аз онҳо ҳама вақт дур мешавад. Онҳо то ҳол холӣ ва танҳо ҳастанд, то ҳол дар олами серташвиш бо ақли серташвиш ҳастанд.

Одам дар парешонӣ ва бесарусомонӣ

Худо одамро офарид ва ӯро дар боғи зебо гузошт, то ки аз оромӣ, шодию хушбахтии комил ҳаловат барад. Аммо вақте ки Одаму Ҳавво беитоатӣ карданд, ҳисси айб дарҳол ба онҳо зарба зад. Пеш аз ин онҳо иштиёқманди ҳузури Худо буданд, лекин акнун онҳо дар ҳиҷолат пинҳон шуданд. Ҳисси айб ва тарс ҷои оромию хушбахтии пештарро гирифт. Гуноҳи одам оғози олами серташвиш—ва ақли серташвиш шуд.

Ҳатто агар ҷони мо хоҳони Худо аст, лекин табиати гуноҳкорамон бар зидди роҳҳояш исён мекунад. Аз барои ин муборизаи дарунӣ фишор ва парешонӣ ба вуҷуд меояд. Вақте ки мо мисли Одаму Ҳавво дар орзую хоҳишҳои худамон худпараст мешавем, мо пурҳаяҷон ва қаҳролуд мешавем. Чӣ қадаре ки мо зиёдтар ба худамон таваҷҷӯҳ медиҳем, он қадар ташвишамон зиёдтар мешавад. Номуайяниҳои зиндагӣ ва олами фосиду тағирёбанда бехатарии моро такон медиҳад ва оромии моро вайрон мекунад.

Ҳатто агар ту нафаҳмидӣ ё қабул накардӣ, лекин гуноҳ метавонад сабаби ташвишу нооромии ту бошад. Одамони бисёр оромиро дар байни чизҳои берунӣ ва моддӣ меҷӯянд. Онҳо олами серташвишро барои ақли серташвишашон айбдор мекунанд. Лекин онҳо ба даруни дилашон нигоҳ намекунанд.

Исои Масеҳ, Мири осоиштагӣ

То даме ки ҳама ҷанбаҳои ҳаётамон бо Ҳамоне, ки моро офарид ва мефаҳмад, ба мувофиқа набиёяд, ягон оромию осоиштагӣ намешавад. Ин фақат он вақт мумкин аст, ки агар пурра худро ба Масеҳ супорӣ. Ӯ на фақат соҳиби ҷаҳон аст, лекин ҳаёти моро аз аввал то охир медонад. Вақте ки Ӯ ба дунё омад, Ӯ дар бораи мо фикр мекард: “то ки касони дар торикӣ ва сояи марг нишастаро мунаввар созад ва пойҳои моро ба роҳи осоиштагӣ равона кунад” (Инҷили Луқо 1:79).

Исо ба ҷои торикӣ нур, ба ҷои ҷанҷол оромӣ, ба ҷои ғаму ғусса хурсандӣ, ба ҷои маъюсӣ умед ва ба ҷои марг ҳаёт медиҳад. Ӯ дар Инҷили Юҳанно 14:27 мегӯяд: “Осоиштагиро ба шумо боқӣ мегузорам, осоиштагии Худро ба шумо медиҳам... Дили шумо музтариб нашавад ва ҳаросон набошад.”

Тавба ба ҷонамон оромӣ мебиёрад

Вақте ки ту ҳис мекунӣ, ки бори вазнини гуноҳ туро зер мекунад, ҳалли мушкилӣ дар ин аст: “Тавба кунед ва руҷӯъ намоед, то ки гуноҳҳои шумо маҳв гардад” (Аъмоли ҳаввориён 3:19). Исо туро ба ин саргузашти муҳимтарину тақдирсоз даъват мекунад. “Назди Ман оед, эй ҳамаи заҳматкашон ва гаронборон, ва Ман ба шумо оромӣ хоҳам бахшид” (Инҷили Матто 11:28). Дар 1-ум Юҳанно 1:9 ваъда дода мешавад: “Агар мо гуноҳҳои худро эътироф кунем, Ӯ амин ва одил аст, ки гуноҳҳои моро биомурзад ва моро аз ҳар ноинсофӣ пок намояд.” Оё ту даъвати Ӯро қабул мекунӣ?

Вақте ки ту ба назди Исо мебиёӣ, ту бахшиш ва озодӣ пайдо мекунӣ. Муҳаббат ва марҳамат ба ҷои ғазаб ва нобахшиш дилатро пур мекунад. Агар Исо дар дилат ҳукмрон бошад, ту душманони худро дӯст медорӣ. Ин бо қуввати хуни кафоратдиҳандаи Масеҳ имконпазир аст.

Оромии доимӣ

Барои одами масеҳӣ имон ба Худо ва боварӣ ба ғамхории Ӯ даво зидди тарс ва изтироб аст. Ба Худои тағирнашаванда, ки азал то абад аст, бовар кардан чӣ қадар оромибахш аст. Ӯ моро дӯст медорад ва ҳамеша барои мо ғамхорӣ мекунад. Пас чаро ғам хӯрем ва ошуфтаҳол бошем? Аз рӯи гуфтаҳо дар 1-ум Петрус 5:7 рафтор кун: “Ҳамаи ғамҳои худро ба Ӯ вогузор намоед, зеро ки Ӯ ба шумо ғамхорӣ мекунад.” Инчунин ба мо ваъда дода шудааст: “Дили боматонатро Ту дар осоиштагии комил нигоҳ медорӣ, зеро ки вай ба Ту таваккал мекунад.” (Ишаъё 26:3).

Вақте ки Исо дар дили ту бошад, он гоҳ ҷустуҷӯи оромиат ба охир мерасад. Ӯ ба ту оромӣ ва сулҳу осоиштагие медиҳад, ки фақат аз бовар кардан ба Ӯ меояд. Он вақт ту ҳамроҳи шоир инро гуфта метавонӣ:

Дар ҷое ки сулҳ нест, ман сулҳро медонам

Оромиро дар ҷое, ки бодҳои шадид мевазад,

Ин чои ниҳоне, ки дар он бо Хӯҷаини худ

Рӯ ба рӯ мешавам.

-Ралф Спалдинг Кушман

Дар олами серташвиш ту барои ҷонат оромӣ пайдо мекунӣ! Дари дилатро ба Масеҳ кушо—худи ҳозир—ва рӯзе Ӯ дари осмонро ба рӯи ту мекушояд, ки дар он ҷо оромии комил абадан ҳукмрон мешавад.

Тамос бо мо

Дархости рисолаҳо