Рисолаи Инҷил ва Ҷомеаи Китоби Муқаддас

Хонадони хушбахт - Хонаи азиз

Хонаводаи хушбахт

Дар Китоби Муқаддас барои мо нақшаи хонадон дода шудааст, ки зебо ва мустаҳкам сохта шудааст ва муҳити форам дорад. Хона метавонад ҷои хушоҳангию хушнудӣ бошад ё ҷои фишору ҷанҷол бошад. Оё хонаи ту хушбахту мустаҳкам аст ва аз тӯфонҳои зиндагӣ гузашта метавонад?

Хона қисми муҳими ҷомеа аст. Худо онро барои рушди рӯҳонӣ, хушбахтии эҳсосӣ ва қаноатмандии ҷисмониамон таъин кардааст. Нақшаи Худо ҳама вақт он буд, ки аъзоёни хонавода ба якдигариашон хурсандӣ биёранд ва оила бояд дар ҳамоҳангӣ зиндагӣ кунад.

Масеҳият—ин чӣ аст?

Масеҳият дар Худо, Писари Ӯ Исои Масеҳ ва Китоби Муқаддас, ки Каломи Худо аст, асос ёфтааст. Масеҳӣ ин одаме аст, ки ба Китоби Муқаддас бовар мекунад ва аз рӯи таълимоти Исои Масеҳ зиндагӣ мекунад. Ин роҳи ҳаёт ба мо сулҳу осоиштагӣ ва хурсандӣ дар ин замин мебахшад ва моро барои хонаамон дар осмон тайёр мекунад.

Ҷавоб барои ту

Муҳаббат Мӯҳтоҷии асосӣ дар олами имрӯза

Муҳаббат… ин калимаи зебо дар ҳар забон аст. Муҳаббат ба ёди мо чӣ мебиёрад: дилбастагӣ, ғамхорӣ, гармӣ, некдилӣ, якдигарфаҳмӣ, бехатарӣ ё модар? Лекин худат фикр кун, ки ин калимаи зебо дар ҳақиқат чӣ маъно дорад? Ту мехоҳӣ, ки туро дӯст доранд? Ту дӯст медорӣ?

Худо муҳаббат аст ва агар муҳаббаташ дар дили ту монад, ин ба ту ёрдам мекунад, ки ту дӯст дорӣ ва дӯстдошта бошӣ. Худо сарчашмаи тамоми муҳаббат аст. Дар 1-ум Юҳанно 4:16 навишта шудааст: “Ва мо муҳаббатеро, ки Худо ба мо дорад, медонем ва ба он эътимод дорем. Худо муҳаббат аст, ва ҳар кӣ дар муҳаббат сокин аст, вай дар Худо сокин аст, ва Худо дар вай”. Ҳеҷ кас наметавонад муҳаббати ҳақиқиро ёбад ва ҳис кунад, агар муҳаббатро дар Худо ва ба воситаи Ӯ наҷӯяд.

Нақшаи Аҷоиби Худо Барои Наҷот

Нури ҷаҳон

Китоби Муқаддас каломи Худо ва ҳақиқати абадӣ аст. Дар он таърихи офариниш, беитоатии одам ба Худо ва азобу уқубате, ки ба сари одам аз барои гуноҳ омад, нақл шуда аст. Инчунин он дар бораи муҳаббати Худо ба одамизод ва нақшааш барои наҷот додани он нақл мекунад. Китоби Муқаддас дар бораи он нақл мекунад, ки Наҷотдиҳанда таваллуд шуд, барои гуноҳи одамон ҷон дод ва барои наҷоти онҳо аз мурдагон зинда шуд. Ҳар касе ки ба паёми он бовар кунад, гуноҳҳояш бахшида мешавад, дилу ақлаш бо оромӣ ва нисбати ҳама одамон бо муҳаббат пур мешавад, аз болои гуноҳ қувват пайдо мекунад ва соҳиби умеди ҳаёти абадӣ мешавад.

Ҳамаи ин барои чӣ аст?

Ман зиндагиамро хеле беташвиш ва дар хурсандӣ сар карда будам. Ман монанди шапараки хурд бо болҳои зебо будам ва дар пешам олами гулҳо буд. Вақте ки ман ба оянда нигоҳ мекардам, зиндагӣ аҷоиб менамуд. 

Дере нагузашта, фикрониам дигар шуд. Ман фаҳмидам, ки барои он ки одамон маро қабул кунанд ман бояд нақшеро бозам. Ҳаёт ба сирк монанд буд. Медидам, ки гӯё дар оянда ҳалқаҳои сирк кашол буданд ва ман бояд аз онҳо меҷаҳидам. Агар ман аз байни ҳалқаҳо мегузаштам, ман розигии одамонро мегирифтам. Агар намегузаштам, пас ҳамаи дигарон аз ман пештар мерафтанд.