“Худоё, чӣ шуд?” 

“Ман шодам, ки дар охир ту пурсидӣ” – Худо гуфт. “Ман туро ба қафо гирифта, нишон медиҳам, ки кадом чизҳо нодуруст буданд, ва агар ту роҳи маро интихоб мекардӣ, зиндагиат чӣ хел мешуд.” 

“Вақте ки ту кӯдак будӣ, Ман бо ту будам. Ман барои ҳамаи кӯдакон ғамхорӣ мекунам. (Инҷили Матто 19:13-14) Шапараки хурдро бо болҳои зебояш дар хотир дорӣ?” 

Вақте ки ман ин рӯзҳои поку пуршодро ба ёд меоварам, дилам дард мекард, чунки онҳо тамом шуданд ва барнамегарданд. 

Худо давом дод: “Вақте фаро расид, ки ту барои қарорҳоят худат вазифадор бошӣ. Он баҳсеро бо модарат дар ёд дорӣ? Аз барои он ту худро бад ҳис кардӣ, лекин ту хатои кардагиатро қабул намекардӣ. Ту мехостӣ бо роҳи худат равӣ.” 

“Ман кӯшиш кардам, ки туро боздорам. Дар хотир дорӣ, ки дӯсти наздиктаринат вафот кард? Он ҳисси танҳоӣ, ки дар он вақт доштӣ—ин ман будам, ки бо ту гап мезадам. Дар замири дилат ту медонистӣ, ки зиндагиат дуруст нест, лекин метарсидӣ, ки дигаргун шавӣ. Ту метарсидӣ, ки дӯстонат чӣ фикр мекунанд, ва аз барои ҳамин ба овозам гӯш накардӣ ва аз ман боз ҳам дуртар рафтӣ.” 

Овози Худо таассуфовар шуд. “Ту солҳои дар донишгоҳатро дар ёд дорӣ?”

Ман илтиҷо кардам: “Оҳ! Худоё, онҳоро ба ёдам набиёр. Ман мехоҳам он рӯзҳоро фаромӯш кунам.” 

Худо оромона гуфт: “Фаромӯш кардан гуноҳро нест намекунад. (Воиз 12:14) Ман бо хурсандӣ туро мебахшидам, агар ту хоҳиш мекардӣ—лекин ту ҳеҷ вақт хоҳиш накардӣ. (1-ум Юҳанно 1:9) Ҳар он лаҳзаҳое, ки ту худро танҳо ва андӯҳгин ҳис мекардӣ, ин ман будам, туро фарёд мекардам, лекин ту гӯш накардӣ. Дар хотир дорӣ, вақте ки ҳамон ҷои кори нағзро ба ту пешниҳод карданд? Муздаш калон буд, лекин он ба ту чизи мехостагиатро надод? (1-ум Тимотиюс 6:9) Ман кӯшиш кардам ба ту гӯям, ки пуррагию қаноатмандӣ фақат аз тарафи ман меояд. Якчанд маротиба ту фикр мекардӣ, ки бо роҳи ман равӣ, аммо он аз ҳад зиёд душвор менамуд ва ту бо роҳи худ мерафтӣ. Оҳ, кош ту ба назди ман меомадӣ, ман ба ту он чизҳоеро, ки ту меҷустӣ, медодам—оромӣ дар дилат, оромӣ дар хонаат ва боварӣ ба оянда.” (Инҷили Матто 11:28) 

Дар давомаш Худо гуфт: “Ту бо корат ин қадар банд будӣ. Ман кӯшиш кардам бо ту дар вақти шоми салқину зебо гап занам, лекин ту намешунидӣ. Ман кӯшиш кардам диққати туро дар вақти тӯфон ҷалб кунам. Ман фикр доштам, ки ту ба ман гӯш мекунӣ, лекин ту намешунидӣ. Агар ту гӯш мекардӣ, ман ба ту ёрӣ мерасондам, ки мушкилӣ байни ту ва ҳамсарат ҳал шавад. Ин туро аз дарди зиёди дил халос мекард.” (1-ум Петрус 3:7)

“Агар ту дуо хонда, аз ман хираду ҳикматро хоҳиш мекардӣ, ман ба ту ёрдам мекардам, ки муносибат бо писарат хуб шавад. Ҳоло аҳвол тамоман дигар хел шуда метавонист. (Масалҳо 29:17) Лекин, не, ту бисёр банду серкор будӣ, хеле бохирад будӣ, хеле одами калон будӣ, ки ба назди ман биёӣ.”

Вақте ки Худо рӯяшро мегардонд, гуфт: “Ту ҳаётатро барои нозу хоҳишҳои худпарастат беҳуда сарф кардӣ ва акнун ту абадан гумшуда ҳастӣ.” Ва баъд ман ҳис кардам, ки аз Худо дуртару дуртар шуда истодаам.

Гумшуда—абадан гумшуда! Ин чӣ маъно дорад? Ин маънои аз Худо дур буданро дорад—абадан—дар ҷои азобу уқубат, ки барои шайтону девҳояш тайёр шудааст. (Инҷили Матто 13:41-42) Лекин ту инро тағир дода метавонӣ. Агар зиндагиат дуруст набошад, онро қабул кун. Ба сӯи Худо рӯй овар, барои гуноҳҳоят тавба кун ва хостатро ба Ӯ таслим кун. (Аъмол 2:37-38) Худо туро дӯст медорад ва мехоҳад туро бубахшад. (Инҷили Юҳанно 3:16) Нарх аллакай супорида шудааст. (Румиён 5:8-11) Исо ба ҷои ту дар салиб ҷон дод. Ӯ барои ту фидияро супорид, то ки ту наҷот ёбӣ. Ту метавонӣ дар дилат ва дар охир дар осмон сулҳу оромӣ дошта бошӣ. (Инҷили Юҳанно 14:1-3)

Ҳамаи ин дар бораи ҳамин аст.

Тамос бо мо

Дархости рисолаҳо

Оиладор шудан “дар Худованд” на фақат маъно дорад, ки зану мард масеҳианд, лекин инчунин маъно дорад, ки Худованд онҳоро сӯи якдигарашон роҳнамоӣ мекунад. Шаҳват, кашиши ҷисмонӣ ва ошиқии кӯр-қӯрона оғози сусти хонадорӣ аст. Агар инҳо асоси ҷалбшавии зану мард бошад, баъд аз оиладор шуданашон дилхунукӣ ва ҷанҷол ба вуҷуд омада метавонад. Агар мо аз Худо хоҳиш кунем, ки Ӯ интихобҳои моро роҳнамоӣ кунад, пас Худо дар ҳикматаш барои мо ҳамсаре, ки барои мо на фақат барои имрӯз, лекин барои солҳои меомадагӣ лозим аст, пешбинӣ мекунад. Худованд одамонро бо табъу феъли гуногун интихоб карда метавонад, ки якдигарро мукаммал мекунанд, ва дар натиҷа як чизи бутун бо мувозинати хуб пайдо мешавад. “Ва ҳар ду як тан мешаванд” (Инҷили Марқӯс 10:8).

Оиладоршавӣ бояд пайвастагии якумра бошад ва на фақат шартномаи ҳуқуқӣ. Исо ин аҳкоми возеҳро додааст: “Он чиро, ки Худо бо ҳам пайвастааст, одам набояд ҷудо кунад” (Инҷили Матто 19:6).

Тартиби Худо

Хона ин як ҷомеаи хурд аст ва монанди ҳар ҳиссаи иҷтимоӣ барои он тақсимшавии соҳаҳои масъулият лозим аст. Худо ба мо нақшаи ин тартибро дар Китоби Муқаддас додааст. Ин чорчӯбаи салоҳияту вазифаҳо аст ва агар мо онро риоя кунем, он ба хонаи мо тартибу хушбахтӣ мебиёрад. Аз рӯи ин тартиб масъулияти калонтарин аввал бар души шавҳар аст, пас болои зан ва баъд кӯдакон аст. (Инчунин 1-ум номаи Қӯринтиён 11:3; Эфсӯсиён 5:22-24-ро хонед). Вақте ки Худо ягон принсипро муқаррар мекунад, он вайроннашаванда мешавад. Агар ба ин тартиби муқарраршуда итоат накунем, ин ба мо ғаму ғусса мебиёрад. Аз дигар тараф Худо онҳоеро, ки итоат мекунанд, бо росткорӣ, хурсандӣ ва файз баракат медиҳад.

Ҳангоми оиладор шудан зану шавҳар иттиҳодеро оғоз мекунанд, ки дар он ҳар яктои онҳо вазифаю ӯҳдадории худро дорад. Ҳар яки онҳо бо вазифа ва қобилияти табииашон лозим ҳастанд, то ки хонаро мукаммал кунанд. Касе бояд роҳбариро бар души худ гирад; ва Худо ин мавқеро ба мард вогузоштааст. “Чунки шавҳар сари зан аст, чунон ки Масеҳ сари Калисо ва Наҷотдиҳандаи бадан аст.” (Эфсӯсиён 5:23). Чунин муҳаббат бо рӯҳияи фидокорӣ пур аст. Ин муҳаббати ғамхорона аст, ки аз барои он шавҳар ба занаш “мисли ҷисми худ” (Эфсӯсиён 5:28) рафтор мекунад. Шавҳари пурмеҳр ба занаш чунин рафтор намекунад, ки гӯё ки занаш аз вай пастар аст. Баръакс ӯ ба занаш бовар мекунад ва маслиҳати ӯро пурсида, ба воситаи муҳаббаташ ӯро шарики ҳақиқии худ мекунад.

“Ҳамчунин шумо, эй занон, ба шавҳарони худ итоат намоед” (1 Петрус 3:1). Вақте ки зан роҳбарии шавҳарашро дар хона пайравӣ мекунад, ҳангоме ки шавҳараш Масеҳро итоаткорона пайравӣ мекунад, ин гуна хона паноҳгоҳи сулҳу осоиштагӣ ва қаноатмандӣ мешавад. Дар Эфсӯсиён 5:33 гуфта шудааст: “ва зан шавҳари худро эҳтиром кунад”. Зиддият ба ин принсип ба хонаҳои имрӯза бисёр мусибат овардааст. Саркашӣ аз ин принсип на фақат ба ҳаёти оилавӣ ҷангу ҷанҷол мебиёрад, лекин инчунин ба дили зан муқобилати рӯҳонӣ меоварад.

Ҷои кӯдакон

Мо одатан фикр мекунем, ки кӯдакон поку бегуноҳанд. Лекин, ҳама одамон бо табиати гуноҳкорӣ таваллуд мешаванд. Вақте ки кӯдак таваллуд мешавад, табиати худпарастиаш зиёдтару зиёдтар намудор мешавад. Агар падару модараш ин феъли фарзандашонро ҷазо надиҳанд, ӯ худаш ба сари худ ва дигарон бадбахтӣ меоварад.

Вазифаи фарзанд итоат кардан ба падару модараш аст. “Эй фарзандон, ба падару модари худ дар Худованд итоат намоед, зеро ки ин аз рӯи инсоф аст.” (Эфсӯсиён 6:1). Мисоли комили ин итоаткорӣ дар ҳаёти Исо дар вақти кӯдакиаш қайд шудааст. “Ва Ӯ бо онҳо равона шуда, ба Носира омад; ва дар итоати онҳо буд.” (Инҷили Луқо 2:51). Вақте ки фарзандон ин қоидаи итоаткорию тобеиятро риоя мекунанд ва он дар хона одатӣ мешавад, падару модар ва кӯдакон хушбахттар мешаванд ва хонаашон ҷои дилписандтар мешавад.

Вақте ки одамон тартиби Худоро пайравӣ мекунанд, падару модарон барои фарзандонашон зиндагӣ мекунанд, фарзандон - барои падару модаронашон, ва ҳамаашон барои Худо зиндагӣ мекунанд. Чунин хонаводаҳо барои ҷомеаи мо баракат ва барои мардуми мо шаъну шараф мешаванд.

Бисёр одамони ҷавон нашъамандӣ мекунанд, ё дар фикри нозу ҳавасҳояшон, либоси зебо ва роҳаткунию вақтхушӣ ҳастанд. Онҳо асири ҷомеаи босуръат ҳастанд ва арзишу ахлоқро дур меандозанд. Як вақтҳо ин арзишҳо ҷомеаи моро мукаммал ва мустаҳкам мекард. Шояд аз барои набудани хонаи орому хушбахт одамони ҷавон нороҳату норозӣ ҳастанд? Ту барои ҳалли ин масъала чӣ кор карда метавонӣ? Оё ягон бор ба фикрат меомад, ки обод кардани хонаат аз ту ва вафодории дилат ба Худо вобастааст?

Масеҳ таҳкурсӣ аст

Агар мо хоҳем, ки хонаи боқуввату хушбахт созем, Исои Масеҳ бояд таҳкурсии он бошад. Шояд борон борад ва тӯфон ба хона зарба занад, лекин бо Масеҳ он истодагарӣ карда метавонад (Инҷили Матто 7:24-27). Масеҳ ба мо роҳнамоӣ, қувват ва ҷасорат мебахшад, ки аз барои он хонаи мо дар ин ҷаҳони золиму дилсард комёб ва хушбахт мешавад. Исо хонадӯст буд ва Ӯ тайёр аст ба хонаи ту биёяд. Ӯ мегӯяд: “Инак, назди дар истода, тақ‐тақ мекунам” (Ваҳӣ 3:20). Аввал, Ӯ ба дари диламон ва баъд ба дари хонаамон тақ-тақ мекунад. Оё мо Ӯро роҳ медиҳем?

Хонаи хушбахт дар диламон сар мешавад. Дар хонаи мо ҳеҷ вақт оромии ҳақиқӣ намешавад, агар дар диламон оромӣ набошад. Вақте ки мо ба Худо бовар мекунем ва ба Ӯ такя мекунем, мо метавонем ҳар рӯз аз болои хашму асабоният ва дилхунукӣ ғолиб бароем. “Дили боматонатро Ту дар осоиштагии комил нигоҳ медорӣ, зеро ки вай ба Ту таваккал мекунад.” (Ишаъё 26:3).

Оилаи Худотарс ҳамроҳ барои дилашон, хонаашон ва барои мӯҳтоҷиҳои ҷомеаашон дуо мехонад. Дуохонӣ оиларо пайваст мекунад. Ин гуфта дуруст аст: “Оилае, ки якҷоя дуо мехонад, якҷоя мемонад”.

Ба нақшаи Худо барои ҳаёту хонаат бовар карда, онро қабул кун. Дари дилатро барои Масеҳ кушо. “Имрӯз агар овози Ӯро бишнавед, дилҳои худро сахт накунед” (нома ба Ибриён 3:7-8). Худованд мехоҳад дилу хонаатро баракат диҳад. Бо тамоми дилат ба Худованд рӯ овар ва вафодор бимон. Рӯзе Ӯ дари хонаи осмониро барои ту мекушояд, ки дар он хушбахтӣ ва оромии комил туро абадан пур мекунад.

Тамос бо мо

Дархости рисолаҳо

Дар Китоби Муқаддас дар бораи фариштаи афтода номаш шайтон ё иблис нақл мешавад. Ӯро аз осмон рондаанд ва ӯ боиси тамоми зулмот аст. Ғаму андӯҳ, азобу уқубат, беморӣ ва марг аз барои ӯ ба ҷаҳон омад.

Оғози фоҷиабори гуноҳ

Худо Одаму Ҳавворо дӯст медошт. Ӯ боғи зеборо офарид, то ки онҳо дар он зиндагӣ кунанд. Он боғи Адан ном дошт. Одам мебоист онро нигоҳдорӣ кунад. Дар ин боғ намудҳои гуногуни меваю сабзавот барои хурданашон буд. Дар он як дарахте буд, ки номаш дарахти маърифати неку бад буд. Худо ба Одам гуфт, ки зинҳор аз он нахӯрад, чунки дар рӯзе ки аз он хӯрад, ҳатман хоҳад мурд. Рӯзе шайтон ба назди Ҳавво омада, ба ӯ дуруғ гуфт. Вай гуфт: “Не, нахоҳед мурд; ...шумо, монанди Худо, орифи неку бад хоҳед шуд.” (Ҳастӣ 3:4-5).

Зан ба меваи ин дарахти зебо нигоҳ карду дид, ки он барои хӯрок хуб аст ва хӯрдани он ақлу хирад мебахшад. Ӯ меваро гирифту ба Одам ҳам дод, ва ҳар дуи онҳо аз он хӯрданд. Ҳамон лаҳза онҳо дар дилашон худро хеле айбдор ҳис карданд. Пеш аз ин онҳо ҳеҷ вақт чунин ҳис намекарданд. Онҳо донистанд, ки кори хеле нодуруст карданд. Ҳангоме ки онҳо дар бораи беитоатиашон фикр карданд, ҳар дуи онҳо худро бисёр шармгин ҳис карданд. Вақте ки онҳо дар бораи он фикр карданд, ки бояд бо Худо рӯ ба рӯ шаванд, тарс дили онҳоро фаро гирифт. Ва онҳо дар миёни дарахтони боғ пинҳон шуданд.

Худо дар салқинии рӯз Одамро хонда, гуфт: “Куҷоӣ ту?” Онҳо аз пеши Худо пинҳон шуда наметавонистанд ва аз барои ҳамин ба ҳузураш омада, кори нодурусти худро эътироф карданд. Худо ба фаҳмишашон расонд, ки дар натиҷаи беитоатиашон ба аҳкоми Худо онҳо гуноҳи калон карданд. Худо ба онҳо гуфт, ки онҳо барои беитоатиашон бояд ҷазо гиранд. Акнун дар зиндагиашон дарду ташвиш пайдо мешавад. Акнун онҳо барои хӯроки худро пайдо кардан бояд заҳмат кашанд. Баданашон пир ва фарсуда мешавад. Онҳо мемуранд ва ба хок бармегарданд.

Баъд аз он ки онҳо аз ин боғи зебо ронда шуданд, Худо фариштаҳои каррубиёнро бо шамшери оташбор гузошт, ки онҳо дигар аз дарахти ҳаёт нахӯранд. Онҳо оқибати гуноҳ ва чӣ қадар азобу уқубати калон он меоварад фаҳмиданд.

Натиҷаи ғамгиновари гуноҳ

Одаму Ҳавво барои гуноҳи беитоатиашон ба Худо хеле афсӯс мехӯрданд. Худо ба гуноҳашон нигоҳ накарда, то ҳол онҳоро дӯст медошт. Ӯ ваъда кард, ки Наҷотдиҳандаро барои наҷоти одамизод мефиристад.

Қобилу Ҳобил ду писари аввали Одаму Ҳавво буданд. Рӯзе онҳо ба Худованд қурбонӣ оварданд. Қобил маҳсули заминеро, ки парвариш карда буд, барои қурбонӣ ба Худованд овард. Ҳобил барраи беҳтаринро аз рамаи худ оварда, онро қурбонӣ карду хуни онро резонд. Қурбонии Ҳобил ба Худо писанд омад, лекин Худо аз Қобил ва ҳадияаш розӣ набуд.

Вақте ки Қобил дид, ки Худо аз Ҳобил розӣ аст, ҳасаду нафрат нисбати Ҳобил ба дилаш дохил шуд. Пас як рӯз онҳо ҳамроҳ дар саҳро буданд ва Қобил қиём карда, бародараш Ҳобилро кушт. Худованд аз Қобил пурсид: «Бародарат Ҳобил куҷост?» Қобил ростиро гуфтан намехост ва гуфт: «Намедонам; магар ман посбони бародарам ҳастам?» (Ҳастӣ 4:9) Қобил дар иҷрои аҳкому дастури Худо итоаткор набуд. Худо ӯро пеш аз куштани Ҳобил огоҳ карда буд, ки агар кори неку дуруст кунад, мақбул мешавад. Кош ӯ муносибаташро дигар карда, бародарашро дӯст медошт! Гуноҳ бори дигар одамро аз ҳузури Худо ҷудо сохт. Қобил гуреза ва оворагард шуд.

Худо чунон ҷаҳонро дӯст дошт, ки Писари худро дод

“Имрӯз барои шумо…Наҷотдиҳанда таваллуд шуд, ки Ӯ Масеҳи Худованд аст” (Инҷили Луқо 2:11).

Баъд аз он ки Ҳобил мурд ва Қобил аз хонааш рафт, Одаму Ҳавво боз писардор шуданд. Номаш Шет буд. Шет одами худотарс буд. Худо насли Шетро баракат дод. Онҳо ваъдаи аҷоиби Худоро дар бораи Наҷотдиҳанда, ки рӯзе онҳоро раҳо медиҳад, шунида, ба он бовар карданд. Иброҳим ба таври махсус ба Худо бовар кард ва барои ҳамин ӯ дӯсти Худо номида шуд. Ба Иброҳим ваъда дода шуд, ки ба воситаи наслаш ҳамаи халқҳои рӯи замин баракат хоҳанд ёфт.

Бисёр садсолаҳо баъд аз он Худо ваъдаашро дар бораи фиристодани Наҷотдиҳанда ба ҷаҳон иҷро кард. Ин ба таври мӯъҷизакор дар шаҳри хурди Байт-Лахм дар Яҳудо рӯй дод. Дар он ҷо дар оғил Марями бокира кӯдакеро ба дунё овард. (Инҷили Луқо 2:1-7). Фариштае ба Марям гуфт, ки кӯдакро Исо ном монад (маънояш Наҷотдиҳанда аст). Ӯ устоди бузург хоҳад шуд, ки одамонро бисёр чизҳоро дар бораи Худо таълим хоҳад дод. Исо аксаран монанди кӯдакони дигар калон шуд. Дар дувоздаҳсолагиаш Ӯ каломи Худоро аз бисёр китобдонону донишмандон дар Иерусалим нағзтар мефаҳмид. Ӯ ҳамаашро дар бораи навиштаҷоти шариату пайғамбарон медонист. Ҳар саволе, ки ба Ӯ медоданд, Ӯ ҷавоб медод.

Исо ба мӯҳтоҷиҳои халқи худ бисёр шавқманд буд. Вақте ки Ӯ сисола шуд, Ӯ дар куништҳо таълим доданро сар кард. Рӯзе Ӯ як пешгӯиро дар бораи омадани Масеҳ аз Аҳди Қадим хонд. Баъд аз хонданро тамом кардан Ӯ ба мардум гуфт: “Имрӯз ин навишта, ки шумо гӯш кардед, ба иҷро расидааст” (Инҷили Луқо 4:21). Ӯ одамонро бо қудрат таълим медод. Ӯ мавъиза мекард, ки Подшоҳии Худо наздик шуд ва одамон бояд тавба кунанд, то ки ба Подшоҳӣ дохил шаванд. Ӯ одамонро таълим медод, ки Худоро дар фурӯтанӣ ва ростқалбӣ парастиш кунанд. Ӯ мағрурону беимононро аз барои гуноҳҳояшон сарзаниш мекард ва Хушхабари муҳаббатро ба одамони бенаво ва мӯҳтоҷ мавъиза мекард.

Исо ҳаёти ҷовидонӣ мебахшад

Исо гуфт: “Ман қиёмат ва ҳаёт ҳастам; ҳар кӣ ба Ман имон оварад, агар бимирад ҳам, зинда хоҳад шуд” (Инҷили Юҳанно 11:25).

Исо мӯъҷизаҳои бисёр карда, ба одамон исбот кард, ки Ӯ Наҷотдиҳандаи ваъдашуда аст ва Худо Ӯро фиристод. Ӯ беморонро шифо медод, ба кӯрон биноӣ мебахшид, гӯшҳои карро мекушод, девҳоро берун мекард ва мурдагонро зинда мекард. Ӯ болои об роҳ гашт ва тӯфони баҳрро бо суханаш ором кард. Ӯ ба дарахти анҷир фармуд ва он рӯзи дигар то решааш хушк шуд. Ӯ бо панҷ нону ду моҳӣ зиёда аз панҷ ҳазор одамони гуруснаро сер кард. Вақте ки ҳама сер шуданд, дувоздаҳ сабатро бо нонпораҳо пур канданд. Вақте ки торҳои моҳигириро аз рӯи гуфтаи Ӯ партофтанд моҳигирон моҳиҳои хеле бисёр қапиданд. Як рӯз Исо бо даҳ касали маҳавӣ рӯ ба рӯ шуд, ки дар бораи ҷалолаш шунида буданд. Онҳо дод гуфтанд: “Оғо, ба мо марҳамат кун.” Онҳо аз рӯи суханонаш шифо ёфтанд.

Тӯдаҳои калон ҳар рӯз Исоро пайравӣ мекарданд, хоҳ Ӯ дар шаҳр буд ё дар роҳ сафар мекард. Одамон аз суханони пурфайзу некиаш, раҳмдилию мӯъҷизаҳояш баракат меёфтанд.

Ӯ ба одамон мегуфт, ки Ӯ Писари Худо аст ва Худо Падари Ӯ аст. Ҳамаи одамоне, ки ба суханонаш бовар мекарданд, баракат меёфтанд. Ӯ ба одамоне, ки ба суханонаш бовар мекарданд, мегуфт ки онҳо фарзандони Худо ҳастанд.

Исо ба шогирдонаш гуфт: “Меравам, то ки барои шумо ҷой тайёр кунам. Ва ҳангоме ки биравам ва барои шумо ҷой тайёр кунам, боз омада, шуморо бо Худ мебарам, то дар он ҷое ки Ман ҳастам, шумо низ бошед.” (Инҷили Юҳанно 14:2-3). Ин ҷой дар осмон барои ҳамаи масеҳиёни ҳақиқӣ аст.

“Биёед, эй баракатёфтагон аз Падари Ман, Малакутеро, ки аз ибтидои офариниши олам барои шумо муҳайё шудааст, мерос бигиред” (Инҷили Матто 25:34).

Исо барои гуноҳои мо ҷон дод

“Ва чун ба ҷое…расиданд, дар он ҷо Ӯро…маслуб карданд.” (Инҷили Луқо 23:33).

Китобдонону фарисиён аз Исо ва таълимоташ бисёр қаҳролуд буданд. Ӯ бисёр вақт онҳоро мазаммат мекард барои он, ки онҳо шаъну шарафро меҷӯстанд ва ба таври ғайриқонунӣ аз одамон сум металабиданд. Онҳо аз Исо рашк мекарданд ва ҳасад мебурданд, чунки хеле одамони бисёр ба Исо имон доштанд ва Ӯро ситоиш мекарданд. Онҳо метарсиданд, ки одамон Исоро подшоҳ мекунанд.

Онҳо кӯшиш мекарданд, ки Исоро барои гуфтан ё кардани ягон чизи нодуруст водор созанд, ки одамон аз Ӯ ноумед шаванд, лекин Исо барои онҳо хеле бохирад буд. Нафрату ғазабашон меафзуд, вақте ки маъруфияти Исо боз ҳам зиёд мешуд. Ғазабашон он қадар калон шуд, ки онҳо қарор карданд, то ки Ӯро бикушанд.

Онҳо Исоро ба суд бурда, Ӯро ҳамчун ҷинояткору куфргӯй ва бадгӯй доварӣ карданд. Онҳо бар зидди Ӯ бисёр айбдориҳои бардуруғ бароварданд. Баъд Ӯро ба назди Понтиюс Пилотус, ҳокими румӣ дар Яҳудо, оварданд. Пилотус дар Исо ягон айб наёфт ва мехост Ӯро халос кунад. Аммо айбдоркунандагонаш тӯдаи хашмгин шуда, дод гуфтанд: “Ӯро маслуб кун, Ӯро маслуб кун”. Вақте ки Пилотус доду таҳдидҳои пурғазаби онҳоро шунид, вай ба талаби онҳо даромад ва Исоро ба дасташон супорид. Онҳо Исоро гирифта, ба сараш тоҷи аз хор бофташуда монданд ва масхара карда, Ӯро подшоҳ мегуфтанд. Онҳо ба рӯяш туф карданд ва Ӯро золимона заданд. Дар охир онҳо Ӯро ба салиб меҳкуб карданд ва дар салиб монданд, то ки Ӯ ҷон диҳад.

Исоро беайб ба қатл расонданд монанди баррае, ки Ҳобил чанд садсолаҳо пеш аз он дар қурбонгоҳ қурбонӣ карда буд. Қурбонии барраи Ҳобил тимсоли Барраи Худо буд, ки рӯзе барои гуноҳҳои ҷаҳон хоҳад мурд. Пайғамбарони қадим ҳам азоб ва марги Исоро пешгӯӣ карда буданд. Яҳёи Таъмиддиҳанда гуфт: “Инак Барраи Худо, ки гуноҳи ҷаҳонро мебардорад” (Инҷили Юҳанно 1:29). “Зеро Худо ҷаҳонро чунон дӯст дошт, ки Писари ягонаи Худро дод, то ҳар кӣ ба Ӯ имон оварад, талаф нашавад, балки ҳаёти ҷовидонӣ ёбад.” (Инҷили Юҳанно 3:16).

Исо аз мурдагон зинда шуд, то ки моро озод кунад

“Ӯ дар ин ҷо нест, зеро, чунон ки гуфта буд, эҳё шуд; биёед, ҷоеро, ки Ӯ хуфта буд, бубинед” (Инҷили Матто 28:6).

Дар рӯзи сеюм баъд аз маргу дафн шудани Исо, ки он рӯзи якуми ҳафта буд, якчанд зан ба назди қабраш барои молидани ҷасадаш бо равғанҳои атрафшон омаданд. Азбаски ин субҳи хеле барвақт буд, онҳо бисёр ҳайрон шуданд, вақте ки қабри холиро диданд. Ҷасади Исо нест шуд! Онҳо хавотир шуданд. Баногоҳ ду фаришта бо либоси дурахшон дар пешашон истода, гуфтанд: “Чаро шумо зиндаро дар миёни мурдагон ҷустуҷӯ мекунед? Дар ин ҷо нест: Ӯ эҳё шуд” (Инҷили Луқо 24:5-6). Онҳо тез рафта, ба шогирдонаш дар бораи чизи дидагиву шунидагиашон гуфтанд. Шогирдон ба гуфтаашон бовар накарданд, ва Петрус ва Юҳанно ба назди қабр рафтанд, то ки шахсан онро тафтиш кунанд. Онҳо ҳам қабри холиро ёфтанд. Онҳо ба даруни қабр даромада, кафани холӣ ва рӯймолеро, ки бар сари Исо буд, алоҳида печидашуда диданд. Вақте ки инро диданд, ба сухани занҳо бовар карданд. Шоми ҳамон рӯз шогирдон ҳамроҳ паси дари баста аз тарси яҳудиён ҷамъ шуда буданд. Ногаҳон Исо дар миёни онҳо истод ва гуфт: “Салом бар шумо бод!” Ӯ ба онҳо сӯрохҳо дар дастонаш аз меҳ ва сӯроҳро аз найза дар қабурғааш нишон дод. Вақте ки онҳо Худовандро диданд, онҳо хурсанд шуда, бовар карданд, ки Ӯ ҳамон Исо аст, ки маслуб шуда, аз мурдагон зинда шуд. Баъд аз он ҳамчун исботи пурраи зинда шуданаш Исо ба бисёр одамони дигар зоҳир шуд.

Ҳамон субҳе, ки Исо аз мурдагон зинда шуд, то ҳол рӯзи пурҷалолтарини таърих аст. Дар он рӯз нақшаи аҷоиби Худо барои наҷот додани одамизод амалӣ шуд. Вақте ки одамон ба маргу зинда шудани Исо бовар мекунанд, ин нақшаи наҷот дилу зиндагии онҳоро ба воситаи файзи Худо дигаргун месозад. “Пас, касе ки дар Масеҳ аст, махлуқи навест; чизҳои қадима гузаштааст, ва инак ҳама чиз нав шудааст.” (2-юм Қӯринтиён 5:17). Акнун ҳар касе, ки Исоро ба дилаш қабул мекунад ва то охири умраш дар итоаткорӣ Ӯро пайравӣ мекунад, эҳё хоҳад шуд ва абадан дар осмон хоҳад буд. Исо гуфт: “Азбаски Ман зиндаам, шумо низ хоҳед зист” (Инҷили Юҳанно 14:19).

Оё ин паём ба дилат таъсир кард? Ҷавоби ту чист? Оё ту тавба карда, ба Хушхабар бовар мекунӣ? “Дар ҳеҷ каси дигар наҷот нест, ва дар зери осмон ҳеҷ исми дигаре ба одамон ато нашудааст, то ки ба василаи он наҷот ёбем” (Аъмоли ҳаввориён 4:12). Кашола карда, дер накун. Имрӯз ба назди Исо биё.

Тамос бо мо

Дархости рисолаҳо