Хонаводаи хушбахт

Дар Китоби Муқаддас барои мо нақшаи хонадон дода шудааст, ки зебо ва мустаҳкам сохта шудааст ва муҳити форам дорад. Хона метавонад ҷои хушоҳангию хушнудӣ бошад ё ҷои фишору ҷанҷол бошад. Оё хонаи ту хушбахту мустаҳкам аст ва аз тӯфонҳои зиндагӣ гузашта метавонад?

Хона қисми муҳими ҷомеа аст. Худо онро барои рушди рӯҳонӣ, хушбахтии эҳсосӣ ва қаноатмандии ҷисмониамон таъин кардааст. Нақшаи Худо ҳама вақт он буд, ки аъзоёни хонавода ба якдигариашон хурсандӣ биёранд ва оила бояд дар ҳамоҳангӣ зиндагӣ кунад.

Чаро баъзе хонаводаҳо бадбахтанд

Пас чаро бисёр хонаводаҳо бадбахтанд? Чаро онҳо аз барои носозӣ, ҷудоӣ ва талоқ шикаста ҳастанд? Ин аз барои он, ки онҳо нақшаи Худоро барои оилаашон қабул накардаанд. Дар Каломи Худо масолеҳои даркорӣ барои хонаводаи хушбахт ҳаст. Он хонаводаҳое, ки дар асоси Каломи Худо сохта шудаанд, ҷои муҳаббат, боварӣ, манфиатҳои муштарак ва хизмати беғараз ба якдигарашон мебошад. Чунин хонаводаҳо ба зиндагиамон хушбахтӣ мебиёрад ва ҷомеа ва мардуми моро нигоҳ медорад. Оё ту нақшаи Худоро, Меъмори калонро пайравӣ мекунӣ? «Агар Худованд хонаро бино накунад, бинокорони он бар абас меҳнат мекунанд.» (Забур 126:1).

Таҳкурсӣ барои хонаводаи ояндаамон дар ҷавонӣ сохта мешавад. Ҳаёти пок пеши Худо ҳиссаи муҳими тайёршавӣ ба оиладорӣ аст. Зиндагии гуноҳкорӣ пеш аз оиладор шудан мустаҳкамии ахлоқиро коста мекунад ва хонаводаи ояндаро зери хавф мегузорад. Агар дар аёми ҷавониамон мо худро ба марказ гузорем ва дар худпарастӣ нозу ҳавасҳои худро қонеъ гардонем, он тарзи зиндагии моро муайян мекунад, ки дар вақти оиладоршавӣ зарбаву зарари сахт мерасонад. Фоизи баланди талоқшавӣ исботи хуби ин далелҳо аст. Одам бояд пурра барои ин гуноҳҳояш тавба кунад пеш аз он, ки ҳаёти нав дар Масеҳ пайдо кунад. Фақат баъд аз он ту метавонӣ гузаштаро фаромӯш кунӣ ва Худо бо баракатҳояш ба ҳаёти ту меояд.

Оила ҳамон вақт сар мешавад, ки зану мард дар ақди никоҳ пайваст мешаванд. Дар Китоби Муқаддас гуфта шудааст, ки мо бояд “фақат дар Худованд” оиладор шавем (1-ум номаи Қӯринтиён 7:39). Ин маъно дорад, ки ҳам мард, ҳам зан бояд ҳаёт ва хости худро ба Худованд супоранд. Худо бояд дар ҷои якум бошад. Агар зан ё шавҳар, ё ҳар дуи онҳо худпараст бошанд, пас асоси хушбахтии дутарафа дар куҷост?

Оиладор шудан дар Худованд

Оиладор шудан “дар Худованд” на фақат маъно дорад, ки зану мард масеҳианд, лекин инчунин маъно дорад, ки Худованд онҳоро сӯи якдигарашон роҳнамоӣ мекунад. Шаҳват, кашиши ҷисмонӣ ва ошиқии кӯр-қӯрона оғози сусти хонадорӣ аст. Агар инҳо асоси ҷалбшавии зану мард бошад, баъд аз оиладор шуданашон дилхунукӣ ва ҷанҷол ба вуҷуд омада метавонад. Агар мо аз Худо хоҳиш кунем, ки Ӯ интихобҳои моро роҳнамоӣ кунад, пас Худо дар ҳикматаш барои мо ҳамсаре, ки барои мо на фақат барои имрӯз, лекин барои солҳои меомадагӣ лозим аст, пешбинӣ мекунад. Худованд одамонро бо табъу феъли гуногун интихоб карда метавонад, ки якдигарро мукаммал мекунанд, ва дар натиҷа як чизи бутун бо мувозинати хуб пайдо мешавад. “Ва ҳар ду як тан мешаванд” (Инҷили Марқӯс 10:8).

Оиладоршавӣ бояд пайвастагии якумра бошад ва на фақат шартномаи ҳуқуқӣ. Исо ин аҳкоми возеҳро додааст: “Он чиро, ки Худо бо ҳам пайвастааст, одам набояд ҷудо кунад” (Инҷили Матто 19:6).

Тартиби Худо

Хона ин як ҷомеаи хурд аст ва монанди ҳар ҳиссаи иҷтимоӣ барои он тақсимшавии соҳаҳои масъулият лозим аст. Худо ба мо нақшаи ин тартибро дар Китоби Муқаддас додааст. Ин чорчӯбаи салоҳияту вазифаҳо аст ва агар мо онро риоя кунем, он ба хонаи мо тартибу хушбахтӣ мебиёрад. Аз рӯи ин тартиб масъулияти калонтарин аввал бар души шавҳар аст, пас болои зан ва баъд кӯдакон аст. (Инчунин 1-ум номаи Қӯринтиён 11:3; Эфсӯсиён 5:22-24-ро хонед). Вақте ки Худо ягон принсипро муқаррар мекунад, он вайроннашаванда мешавад. Агар ба ин тартиби муқарраршуда итоат накунем, ин ба мо ғаму ғусса мебиёрад. Аз дигар тараф Худо онҳоеро, ки итоат мекунанд, бо росткорӣ, хурсандӣ ва файз баракат медиҳад.

Ҳангоми оиладор шудан зану шавҳар иттиҳодеро оғоз мекунанд, ки дар он ҳар яктои онҳо вазифаю ӯҳдадории худро дорад. Ҳар яки онҳо бо вазифа ва қобилияти табииашон лозим ҳастанд, то ки хонаро мукаммал кунанд. Касе бояд роҳбариро бар души худ гирад; ва Худо ин мавқеро ба мард вогузоштааст. “Чунки шавҳар сари зан аст, чунон ки Масеҳ сари Калисо ва Наҷотдиҳандаи бадан аст.” (Эфсӯсиён 5:23). Чунин муҳаббат бо рӯҳияи фидокорӣ пур аст. Ин муҳаббати ғамхорона аст, ки аз барои он шавҳар ба занаш “мисли ҷисми худ” (Эфсӯсиён 5:28) рафтор мекунад. Шавҳари пурмеҳр ба занаш чунин рафтор намекунад, ки гӯё ки занаш аз вай пастар аст. Баръакс ӯ ба занаш бовар мекунад ва маслиҳати ӯро пурсида, ба воситаи муҳаббаташ ӯро шарики ҳақиқии худ мекунад.

“Ҳамчунин шумо, эй занон, ба шавҳарони худ итоат намоед” (1 Петрус 3:1). Вақте ки зан роҳбарии шавҳарашро дар хона пайравӣ мекунад, ҳангоме ки шавҳараш Масеҳро итоаткорона пайравӣ мекунад, ин гуна хона паноҳгоҳи сулҳу осоиштагӣ ва қаноатмандӣ мешавад. Дар Эфсӯсиён 5:33 гуфта шудааст: “ва зан шавҳари худро эҳтиром кунад”. Зиддият ба ин принсип ба хонаҳои имрӯза бисёр мусибат овардааст. Саркашӣ аз ин принсип на фақат ба ҳаёти оилавӣ ҷангу ҷанҷол мебиёрад, лекин инчунин ба дили зан муқобилати рӯҳонӣ меоварад.

Ҷои кӯдакон

Мо одатан фикр мекунем, ки кӯдакон поку бегуноҳанд. Лекин, ҳама одамон бо табиати гуноҳкорӣ таваллуд мешаванд. Вақте ки кӯдак таваллуд мешавад, табиати худпарастиаш зиёдтару зиёдтар намудор мешавад. Агар падару модараш ин феъли фарзандашонро ҷазо надиҳанд, ӯ худаш ба сари худ ва дигарон бадбахтӣ меоварад.

Вазифаи фарзанд итоат кардан ба падару модараш аст. “Эй фарзандон, ба падару модари худ дар Худованд итоат намоед, зеро ки ин аз рӯи инсоф аст.” (Эфсӯсиён 6:1). Мисоли комили ин итоаткорӣ дар ҳаёти Исо дар вақти кӯдакиаш қайд шудааст. “Ва Ӯ бо онҳо равона шуда, ба Носира омад; ва дар итоати онҳо буд.” (Инҷили Луқо 2:51). Вақте ки фарзандон ин қоидаи итоаткорию тобеиятро риоя мекунанд ва он дар хона одатӣ мешавад, падару модар ва кӯдакон хушбахттар мешаванд ва хонаашон ҷои дилписандтар мешавад.

Вақте ки одамон тартиби Худоро пайравӣ мекунанд, падару модарон барои фарзандонашон зиндагӣ мекунанд, фарзандон - барои падару модаронашон, ва ҳамаашон барои Худо зиндагӣ мекунанд. Чунин хонаводаҳо барои ҷомеаи мо баракат ва барои мардуми мо шаъну шараф мешаванд.

Бисёр одамони ҷавон нашъамандӣ мекунанд, ё дар фикри нозу ҳавасҳояшон, либоси зебо ва роҳаткунию вақтхушӣ ҳастанд. Онҳо асири ҷомеаи босуръат ҳастанд ва арзишу ахлоқро дур меандозанд. Як вақтҳо ин арзишҳо ҷомеаи моро мукаммал ва мустаҳкам мекард. Шояд аз барои набудани хонаи орому хушбахт одамони ҷавон нороҳату норозӣ ҳастанд? Ту барои ҳалли ин масъала чӣ кор карда метавонӣ? Оё ягон бор ба фикрат меомад, ки обод кардани хонаат аз ту ва вафодории дилат ба Худо вобастааст?

Масеҳ таҳкурсӣ аст

Агар мо хоҳем, ки хонаи боқуввату хушбахт созем, Исои Масеҳ бояд таҳкурсии он бошад. Шояд борон борад ва тӯфон ба хона зарба занад, лекин бо Масеҳ он истодагарӣ карда метавонад (Инҷили Матто 7:24-27). Масеҳ ба мо роҳнамоӣ, қувват ва ҷасорат мебахшад, ки аз барои он хонаи мо дар ин ҷаҳони золиму дилсард комёб ва хушбахт мешавад. Исо хонадӯст буд ва Ӯ тайёр аст ба хонаи ту биёяд. Ӯ мегӯяд: “Инак, назди дар истода, тақ‐тақ мекунам” (Ваҳӣ 3:20). Аввал, Ӯ ба дари диламон ва баъд ба дари хонаамон тақ-тақ мекунад. Оё мо Ӯро роҳ медиҳем?

Хонаи хушбахт дар диламон сар мешавад. Дар хонаи мо ҳеҷ вақт оромии ҳақиқӣ намешавад, агар дар диламон оромӣ набошад. Вақте ки мо ба Худо бовар мекунем ва ба Ӯ такя мекунем, мо метавонем ҳар рӯз аз болои хашму асабоният ва дилхунукӣ ғолиб бароем. “Дили боматонатро Ту дар осоиштагии комил нигоҳ медорӣ, зеро ки вай ба Ту таваккал мекунад.” (Ишаъё 26:3).

Оилаи Худотарс ҳамроҳ барои дилашон, хонаашон ва барои мӯҳтоҷиҳои ҷомеаашон дуо мехонад. Дуохонӣ оиларо пайваст мекунад. Ин гуфта дуруст аст: “Оилае, ки якҷоя дуо мехонад, якҷоя мемонад”.

Ба нақшаи Худо барои ҳаёту хонаат бовар карда, онро қабул кун. Дари дилатро барои Масеҳ кушо. “Имрӯз агар овози Ӯро бишнавед, дилҳои худро сахт накунед” (нома ба Ибриён 3:7-8). Худованд мехоҳад дилу хонаатро баракат диҳад. Бо тамоми дилат ба Худованд рӯ овар ва вафодор бимон. Рӯзе Ӯ дари хонаи осмониро барои ту мекушояд, ки дар он хушбахтӣ ва оромии комил туро абадан пур мекунад.

Ту ягон бор фикр кардаӣ: “Агар ман пурра озод мешудам, ман хушбахт мебудам; он вақт ман ором мешудам?” Одамони зиёд озодии пурраро меҷӯянд, то ки оромӣ ва хушбахтӣ дошта бошанд. Одамон мехоҳанд аз ҳама гуна маҳдудиятҳо озод бошанд, чунки онҳо бовар мекунанд, ки агар онҳо ҳар чизи мехостагиашонро карда тавонанд, пас ин ба онҳо хушбахтӣ меорад. Оё ин дар ҳақиқат хушбахтӣ меорад?

Ханда ва муҳити беғаму ташвиш дар равшании хираи тарабхонаву бар бисёр касонро бо ваъдаи хушбахтӣ ҷалб мекунад. Одамони ҷавон бо оби ҷав, тамоку ва мошинҳо тамоми шаб бо шариконашон роҳат мекунанд, то ки худро хушбахт ҳис кунанд. Ин гуна атроф оромӣ ва хушбахтӣ намебахшад.

Нашъа, доруҳои мухаддир ва дигар маводи мухаддир лаззати аҷабро ваъда медиҳанд. Албатта, мо фикр мекунем, ки он хушбахтӣ мебахшад ва ҳамроҳи ин хушбахтӣ оромӣ мебиёяд. Оё ин рост аст?

Мусиқии ҳозиразамон, ки аз мағзи ҷону тани мо мегузарад, ва ҳамроҳи арақу нашъа боз ҳам лаззати зиёдтар мебиёрад. Ин ҳам хушбахтии ҳақиқӣ намебиёрад.

Ҳаловат аз алоқаи ҷинсӣ бо шаҳватпарастии пурра бе ягон фикри худмаҳдудкунӣ хушбахтиро ваъда мекунад. Аммо он фақат холигӣ ва дилхунукӣ мебиёрад. Не, дар он хушбахтиро ёфта наметавонӣ.

Дар замони мо бисёриҳо ин фикрро пешбарӣ мекунанд, ки мо дар ин ва дигар соҳаҳо бояд пурра озод бошем ва ҳар чизи мехостагиамонро кунем. Онҳо бовар мекунанд, ки барои онҳое, ки дар ҷустуҷӯи оромию хушбахтӣ аз ин чизҳои ҳаловатовар роҳат мебаранд, набояд ягон қонуну қоида, ягон шарм ва ҳиссиёти бад бошад. Онҳо фикр мекунанд, ки озодии пурра оромӣ ва хушбахтӣ оварда метавонад. Онҳо исрор мекунанд, ки хушбахтӣ дар як ҳаловати дигар ё як лаззати намуди дигар ёфт мешавад. Албатта, мо фикр мекунем, ки агар мо хушбахтиро ҷустуҷӯ мекунем, пас мо барои натиҷаи амалҳоямон ҷавобгӯ намешавем. Мо ҳис мекунем, ки ба қисми боинсофи «хушбахтӣ»-амон ҳақ дорем.

Аз барои хавфҳое, ки ин ҳаловатҳо мебиёранд, баъзан инхел огоҳ мекунанд: Баъд аз арақ хӯрдан, мошинро наронед. Маводи мухаддир туро ба марг расонда метавонад. Аз робитаи ҷинсии бехатар истифода баред. Агар ҳомиладор шудӣ, исқоти ҳамл бикун. Лекин ин маслиҳат ҳалли мушкилӣ нест.

Агар хушбахтӣ бо ин роҳҳо ёфт мешуд, пас чаро одамон дар бару тарабхонаҳои серодам худро танҳо ҳис мекунанд? Чаро одамон худро баъд аз ин ҳаловатҳо дар пастӣ ҳис мекунанд? Чаро баъд аз ин лаззатҳо ҳисси вазнинӣ меояд? Чаро одамон худро рӯҳафтода ҳис мекунанд, вақте ки муносибати наздик канда мешавад? Агар ҳаловатҳо оромию хушбахтӣ мебахшад, пас чаро менамояд, ки онҳо ҳама вақт дастнорасанд? Чаро мушкилиҳо ин қадар бисёранд ва чаро ҳаёт ин қадар холӣ менамояд?

Ишратдӯстӣ озодии ҳақиқӣ нест. Он ҳеҷ вақт оромӣ ва хушбахтӣ намеорад. Ишратпарастӣ гуноҳ аст, чунки он на Худоро, балки худро мепарастад.

Дар Инҷили Матто 11:28-29 Исо гуфт: “Назди Ман оед, эй ҳамаи заҳматкашон ва гаронборон, ва Ман ба шумо оромӣ хоҳам бахшид; юғи Маро ба гардани худ гиред ва аз Ман таълим ёбед, зеро ки Ман ҳалим ва фурӯтан ҳастам, ва ҷонҳои шумо оромӣ хоҳад ёфт.”

Ту худро чӣ хел ҳис мекунӣ? Оё худро ноором ва зери ташвиш ҳис мекунӣ? Оё мушкилиҳо дар ин ҷаҳон ва дар муносибати ту сабаби ҳисси ҳаяҷон, айб ва тарс шудаанд? Баъзан ту фикр мекунӣ, ки оё ягон нафар туро дар ҳақиқат дӯст медорад ва ғамхорӣ мекунад?

Мутмаин бош, ки Худо туро дӯст медорад. Ӯ бисёр манфиатдор аст, ки ту оромӣ, озодӣ ва хушбахтӣ ёбӣ. Оромии ҳақиқӣ на аз ҳаловатҳои зиёдтар меояд, лекин вақте ки ту худро таслим мекунӣ. Вақте ки ту худро ба Худо мебахшӣ ва ба Ӯ бовар мекунӣ, ин ба ҷонат оромӣ медиҳад. Исо гуфтааст: “Осоиштагиро ба шумо боқӣ мегузорам, осоиштагии Худро ба шумо медиҳам: на ончунон ки ҷаҳон медиҳад, Ман ба шумо медиҳам.” (Инҷили Юҳанно 14:27).

Даъвати Исоро қабул кун. Бо тамоми дилат ба назди Ӯ биё. Гузашта, ҳозира ва ояндаатро ба Ӯ бубахш. Барои он тавба кун, ки ҳаёти холӣ ва беҳуда зиндагӣ кардаӣ. Он гоҳ ту озодии аслӣ, хушбахтии аслӣ, оромии аслӣ ва муҳаббати аслӣ меёбӣ. Ту барои ояндаат умед пайдо мекунӣ ва вайдаи ҳаёти абадӣ мегирӣ, агар бовафо монӣ. Бигзор Худо туро дар ҷустуҷӯ ва ёфтани оромию осоиштагӣ баракат диҳад.

Исо дӯсти ту аст

Ман дӯсте дорам. Ӯ дӯсти беҳтарин аз байни ҳамаи дӯстоне, ки ман пеш аз он доштам. Ӯ он қадар некдилу вафодор аст ва ман мехоҳам, ки ту низ бо Ӯ шинос шавӣ. Номаш Исо. Аҷоибаш он аст, ки Ӯ мехоҳад дӯсти ту шавад.

Биё ман ба ту дар бораяш нақл кунам. Мо дар бораяш дар Китоби Муқаддас хонда метавонем. Китоби Муқаддас ҳақиқат аст. Он Каломи Худо аст.

Худо тамоми ҷаҳону ва ҳар чизеро, ки дар он аст, офарид. Ӯ Худованди осмону замин аст. Ӯ ба ҳама чиз ҳаёту нафас мебахшад.

Исо Писари Худо аст. Худо ӯро аз осмон ба замин фиристод, то ки Наҷотбахши мо шавад.  Худо ҷаҳонро он қадар дӯст дошт (яъне Худо ману туро дӯсто дошт), ки Писари ягонаи худро, Исоро фиристод (ки барои гуноҳҳоямон ҷон диҳад), то ҳар ки ба Ӯ имон оварад, талаф нашавад, балки ҳаёти ҷовидонӣ ёбад. (Инҷили Юҳанно 3:16)

Исо ба замин ҳамчун кӯдаки хурдакак омад. Падару модараш дар замин Юсуфу Марям буданд. Ӯ дар оғил таваллуд шуд ва ӯро дар охур хобонданд.

Исо дар хонаи Юсуфу Марям калон шуд ва ба онҳо гапдаро буд. Ӯ додарону хоҳарон дошт ва ҳамроҳашон бозӣ мекард. Ӯ ба Юсуф дар корхонаи дуредгариаш ёрӣ мерасонд.

Вақте ки Исо калон шуд, Ӯ мардумро дар бораи Падари осмониаш таълим медод. Ӯ ба онҳо нишон медод, ки Худо онҳоро дӯст медорад. Ӯ беморонро шифо дода, дилшигастагонро тасаллӣ медод. Ӯ дӯсти кӯдакон буд. Ӯ мехост, ки кӯдакон ба вай наздик бошанд. Ӯ барои кӯдакон вақт дошт. Кӯдакон Исоро дӯст медоштанд ва ба онҳо маъқул буд, ки ҳамроҳи Ӯ бошанд.

Баъзе одамон Исоро дӯст намедоштанд. Онҳо аз Ӯ ҳасад мебурданд ва ҳатто аз Ӯ нафрат доштанд. Онҳо аз Исо он қадар нафрат мекарданд, ки мехостанд Ӯро бикушанд. Як рӯзи дахшатовар онҳо Исоро ба салиб меҳкӯб карда, ӯро куштанд. Исо ягон кори нодуруст накард. Ӯ ба ҷои мо мурд, чунки ману ту гуноҳ кардаем.

Саргузашти Исо бо маргаш тамом нашуд. Худо Ӯро за мурдагон зинда кард! Пайравонаш Ӯро боз зинда диданд. Баъд рӯзе Исо гашта ба осмон рафт.

Имрӯз Исо туро дида ва шунида метавонад. Ӯ ҳама чизро дар бораи ту медонад ва бароят ғамхорӣ мекунад. Ба Ӯ дуо хонда, ба наздаш биё. Ҳамаи ғаму ғуссаҳои худро ба Ӯ нақл кун. Ӯ тайёр аст ба ту ёрдам кунад. Ту ҳама вақт ва дар ҳар ҷо метавонӣ саратро хам карда, бо Ӯ гап занӣ.

Рӯзе Исо бармегардад! Исо ҳамаи он касонеро, ки ба Ӯ бовар мекунанд, ҳамроҳаш ба осмон мегирад.