Дар зиндагии заминӣ сояҳои бисёр ҳастанд. Мо бисёр вақт бо чизҳои нофаҳмо дучор мешавем. Мо кӯшиш мекунем ба оянда нигоҳ кунем, лекин ин ғайриимкон аст. Дар зиндагиамон мо бисёр маротиба ноумеду дилхунук мешавем. Мо гуфта метавонем, ки ҳамаи ин мисли торикӣ аст.

Дар осмон фақат нур аст. Ин ҷоест, ки Худо сукунат дорад. “Худо нур аст, ва дар Ӯ ҳеҷ зулмоте нест” (1-ум Юҳанно 1:5). Дар нураш фаҳмиш комил аст. Дар осмон дониш пурра мешавад. Гузашта ва ҳамаи рӯйдодҳо пурра тоза мешаванд. Дар ин нур байни Падар ва ҳамаи онҳое, ки бо Ӯ мешаванд, муносибати комилу пурра хоҳад буд.

Дар бораи осмон гуфта шудааст, ки он “мероси муқаддасон дар нур” аст (Қӯлассиён 1:12). Хосиятҳои нур, ки дар Навиштаҷот номбар шудаанд инҳоянд: хирад, муқаддасӣ ва хурсандӣ. Ин нур бе ягон қатъшавӣ мешавад—он абадан медурахшад! Дар осмон ҳеҷ вақт шаб намешавад (Ваҳӣ 21:25).

Осмон—ҷой бе ягон хатар ва гуноҳ

“Ва ҳеҷ палиде, ва ҳеҷ каси зишткор ва дурӯғгӯй вориди он нахоҳад шуд” (Ваҳӣ 21:27). Маъюсӣ, ғамгинӣ, васваса ва гуноҳ қисми ҳаёти заминӣ аст. Инҳо ҳеҷ вақт ба ин ҷои зебо дохил намешаванд.

Дар Ваҳӣ 21:4 навиштааст: “Ва Худо ҳар ашкро аз чашмони онҳо пок хоҳад кард, ва мамот дигар нахоҳад буд; ва гиря ва фиғон ва дард дигар нахоҳад буд; зеро он чӣ пештар буд, гузашт.” Барои масеҳиён осмон ин оромии қаноаткунанда, охири сафари заминӣ аст. Масеҳиён медонанд, ки чӣ тавре ки Худо ашки онҳоро дар замин пок мекард, инчунин тамоми ғаму ғуссаро дар осмони бенуқсон мегирад.

Ҳолати ҷовидонии наҷотёфтагон

Муносибат бо одамон барои мо дар вақте дар замин буданамон муҳим аст. Ғаму шодии дигарон ба ҳиссиётамон таъсир мерасонад. Робитаи оилавӣ пурмаънӣ аст ва кандани ин робита дардовар аст. Ҳамаи ин барои ҳолати мирандаамон қисми зарурӣ аст.

Вақте ки Исо барои доварӣ бармегардад, ҳама одамон тағир меёбанд. Мурдагон бармехезанд. Бадани миранда, ки фосид ва гирифтори марг аст, ҷовидон мешавад. “Ва мурдагон ба таври бефано эҳё хоҳанд шуд, ва мо тағир хоҳем ёфт, зеро он чи фонист, бояд либоси бефаноӣ бипӯшад, ва он чи миранда аст, — либоси ҷовидӣ бипӯшад.” (1-ум Қӯринтиён 15:52, 53).

Дар ин ҳолат маънои робитаи оилавӣ дигар барои мо мисли пештара намемонад. Исо таълим медод, ки дар осмон одамон дигар оиладор намешаванд (Инҷили Матто 22:30). Эҳсосоти зиндагии ҳозира дар муқоиса бо хурсандие, ки дар ҳузури Худованд Худо хоҳад буд, хира мешавад. Ҳеҷ чиз ба муносибат байни наҷотёфтагон ва Барраи Худо зарар намерасонад.

Муқаддасон ҳамеша ба чизҳое нигоҳ хоҳанд кард, ки чашмони миранда ҳеҷ гоҳ надидаанд; онҳо чизҳоеро хоҳанд шунид, ки гӯшҳои миранда ҳеҷ гоҳ нашунидаанд; ва онҳо чизҳоеро хоҳанд донист, ки ба дилашон ҳеҷ гоҳ фикре ҳам наомадааст.

Исо ва онҳое, ки аз они Ӯ ҳастанд, ҷалол мебахшад

Ҳамон рӯзе, ки Худованд Исо барои ҳамаи сокинони рӯи замин зоҳир хоҳад шуд, наздик омада истодааст. Ҳама дар пеши Ӯ барои доварӣ шудан меистанд (Инҷили Матто 25:31-34). Пайравони ҳақиқиаш ба ҷалоли осмон гирифта мешаванд, ҳатто агар онҳоро дар зиндагии заминиашон бад медиданд ва рад мекарданд. Дар он ҷо онҳо фурсат пайдо мекунанд, ки Худоро беист ҳамду сано хонанд ва парастиш кунанд. Бефано ҷои фаноро мегирад. “Ва ҳар гоҳ ин фонӣ либоси бефаноӣ бипӯшад, ва ин миранда либоси ҷовидӣ бипӯшад, он гоҳ ин каломе ки навишта шудааст, ба амал хоҳад омад: «Ғалаба маргро фурӯ бурд».” (1-ум Қӯринтиён 15:54). Инчунин 2-юм Қӯринтиён 5:1-ро хонед.

Муқаддасон дар зиндагии заминиашон бисёр мусибат, васваса ва душворӣ доштанд. Ҳамаи онҳое, ки ба Наҷотдиҳанда имон овардаанд ва то ба охир истодагарӣ кардаанд, ба воситаи файз ба осмон гирифта мешаванд. Одамон аз ҳамаи халқу забон ва синну сол, ки имони худро нигоҳ доштанд, ба осмон гирифта мешаванд. Ин анбӯҳи бузургу бешумор, ки гуноҳҳояшон бахшида шуд ва бо хуни Исои Масеҳ тақдис шуданд, сокини осмон хоҳанд шуд (Ваҳӣ 7:9-14).

Ин одамоне, ки дар вақти зиндагии заминиашон наҷот ёфтаанд, дар осмон ҷалол меёбанд. Ин чӣ қадар аҷоиб мешавад, ки дар тӯи Калисоаш бо Барраи Худо иштирок кунем. Ин ҷалоли беназир мешавад (Ваҳӣ 19:7-9).

Осмон—аз фаҳмиши инсон болотар

“Зеро ки мо ҳоло дар оина, ба таври муаммо мебинем, лекин он вақт рӯ ба рӯ хоҳем дид; ҳоло ман ба таври ҷузъӣ медонам, лекин он вақт хоҳам донист ба монанди он ки худам низ дониста шудаам.” (1-ум Қӯринтиён 13:12).

Мо ҷалолу шукӯҳи осмонро пурра фаҳмида ва баён карда наметавонем. Ақламон фақат чизҳоеро, ки мо дида ва ҳис карда метавонем, мефаҳмад. Мо мефаҳмем, ки осмон ҷои сукунати ҷони одам бо Худо аст, аммо Худо ҳамаашро дар бораи ин хонаи абадӣ ошкор накардааст.

Истефанус, якумин азобдидаи кушташудаи масеҳӣ, як лаҳза осмонро дид. Вақте ки ӯро барои имонаш сангсор мекарданд, “ӯ сӯи осмон нигариста, ҷалоли Худо ва Исоро, ки ба ямини Худо истода буд, дид” (Аъмоли ҳаввориён 7:55).

Ҳатто агар мо бисёр чизҳоро дар бораи осмон фаҳмонда дода наметавонем, мо ба қадри кифоя медонем, ки мо монанди дигар одамони имондори вафодор давоми асрҳои гузашта хоҳиши онро дорем, ки абадан дар шаҳре сокин бошем, ки Худо сохтааст. Дар Ибриён 11:10 навишта шудааст, ки Иброҳим бо имон “мунтазири шаҳре буд, ки таҳкурсии мустаҳкаме дорад, ва меъмору бинокори он Худост.” Инчунин Ибриён 11:13-16-ро хонед.

Оё мо дар он ҷо мешавем?

Вақте ки зиндагиамон ба охир мерасад, мо ба куҷо меравем? Оё мо ба осмон меравем? Рӯҳи Худо оромона тақ-тақ мекунад ва ба мо ёдовар мекунад, ки мо ба ояндаи ҷовидонамон омода шавем.

Мо бояд дарк кунем, ки мо мӯҳтоҷи Худо ҳастем. Дар натиҷаи гуноҳи одам дар ибтидо, одамизод ҳусни таваҷҷӯхи худро дар пеши Худо аз даст дод. Вақте ки мо барои гуноҳҳои худ тавба мекунем ва ба воситаи хуни Исои Масеҳ бахшиш қабул мекунем, муносибат бо Худо барқарор мешавад. Пас Худо моро мебахшад ва ҳамчун сафедшуда қабул мекунад. Ин тавр мо ба воситаи каломи Калом ва Рӯҳ фарзанди Худо мешавем (Инҷили Юҳанно 3:5; 1:12). Оромие, ки мо дар натиҷаи он мегирем, пешмазаи оромии пурра аст, ки аз они мо дар ҷои сукунати абадӣ хоҳад шуд. Ҳар кас метавонад дар дилаш боварии пурра пайдо кунад, ки дар осмон барояш ҷое тайёр мешавад (Инҷили Юҳанно 14:2-3).

Тамос бо мо

Дархости рисолаҳо

Ин зан ҳайрон шуд. “Ту аз ман об пурсидӣ?” вай дар ҳайрат аз Исо пурсид. “Намедонӣ, ки ман сомарӣ ҳастам ва яҳудиён бо мо тамоман рафтуомад намекунанд?”

Исо оромона ҷавоб дод: “Агар ту дар бораи Худо медонистӣ ва медонистӣ ту бо кӣ гап мезанӣ, пас ту аз ман хоҳиш мекардӣ, ки ба ту оби зинда диҳам. Ман бо шодӣ ба ту оби зиндаро медодам.”

Зан ба Исо дар тааҷҷуб нигоҳ кард. Вай гуфт: “Оғо, ин чоҳ чуқур аст. Ва ту ягон чиз надорӣ, ки обро гирӣ. Чӣ тавр оби зиндаро мегирӣ?”

Исо дар ҷавоб дод: “Онҳое, ки аз ин чоҳ менӯшанд, боз ташна мемонанд. Лекин агар ту аз он обе, ки ман медиҳам, бинӯшӣ, ҳеҷ вақт ташна нахоҳӣ монд.”

Зан гуфт: “Оғо, ба ман ин обро деҳ, ки ман дигар ҳеҷ гоҳ ташна набошам ва барои гирифтани об дигар ба ин ҷо наоям.”

Исо гуфт: “Рафта, шавҳаратро фарёд кун ва гашта биё”.

“Ман шавҳар надорам” зан ҷавоб дод.

“Ин дуруст аст” гуфт Исо. “Ту панҷ шавҳар доштӣ, лекин ҳамон марде, ки ҳоло дорӣ, шавҳари ту нест.”

Зан ҳайрон шуд, ки чӣ тавр ин одам ҳама чизро дар бораи ӯ медонист. “Оғо, ман мебинам, ки ту пайғамбар ҳастӣ. Ман ба ту савол дорам. Мардуми мо ба Худо дар ҳамин ҷо саҷда мекунанд. Шумо мегӯед, ки дар Иерусалим бояд саҷда кард.”

Исо ба вай гуфт: “Муҳим нест дар куҷо саҷда мекунӣ; акнун имондорони ҳақиқӣ метавонанд ба Падар дар рӯҳ ва ростӣ парастиш кунанд.”

Зан гуфт: “Ман медонам, ки Таъиншудаи Худо бояд биёяд, ки Масеҳ номида мешавад. Вақте ки ӯ меояд, ҳама чизро мефаҳмонад.”

Пас Исо ба вай гуфт: “Он кас Манам”.

Зан кӯзаи обро монду ба шаҳр рафт. Ӯ ба мардум гуфт: “Биёед, рафтем ва он шахсеро бинем, ки ҳар кори кардаамро ба ман гуфт. Шояд ӯ Таъиншудаи Худо бошад?”

Пас мардуми ҳамон шаҳр барои дидани Исо баромаданд. Бисёриҳо бовар карданд, ки вай Таъиншудаи Худо, Масеҳ, Наҷотдиҳанда аст, чунки вай ҳама чизро дар бораи онҳо медонист. Ту метавонӣ ин ҳикояро дар Инҷили Юҳанно 4:3-42 хонӣ.

Исо дар бораи мо ҳама чизро медонад, ҳам чизҳои нағз ва ҳам чизҳои бадро медонад. Мо мехоҳем чизҳои бадеро, ки дар зиндагиамон кардем, пинҳон кунем, лекин онро аз Исо пинҳон карда наметавонем. Ӯ омад, то ки моро аз ҷазое, ки мо барои корҳои бадамон бояд гирем, наҷот диҳад. Ӯ метавонад он ҳиссиёти вазнинеро аз диламон бардорад ва ба мо оромӣ бахшад. Исо ҷони худро дод, то ки гуноҳҳои моро гирад ва мо баъд аз маргамон ба осмон рафта тавонем.

Исо барои ҳамаи мӯҳтоҷию саволҳои ту ҷавоб аст. Ӯ мехоҳад дӯсти ту шавад. Ӯ мехоҳад холигии дилатро пур кунад. Ӯ метавонад тарсу ташвишатро бо сулҳу осоиштагӣ ва оромӣ иваз кунад.

Исо гуфт: “Ба назди Ман биёед... ва Ман ба шумо оромӣ мебахшам” (Инҷили Матто 11:28). Номи Исоро хонда, хоҳиш кун, ки ба ҳаёти ту биёяд. Худои бузургро бо имон қабул кун ва Ӯ дар дилат сокин мешавад. Ҳузураш ба ту хурсандӣ мебахшад. Ӯ ба ту қувват ва маънои зиндагӣ медиҳад. Ӯ барои ту ҷавоб хоҳад шуд.

Тамос бо мо

Дархости рисолаҳо

“Ва Лут тамоми водии Урдунро барои худ ихтиёр кард... ва хаймаҳои худро то Садӯм барафрошт.” (Ҳастӣ 13:11-12). Замин дар он ҷо ҳосилхез буд ва ӯ баракатҳои моддӣ дошт, лекин вақте ки Садӯм вайрон шуд, ӯ ҳамаашро аз даст дод.

Юсуф аз ҷавониаш қарор кард, ки поку ростқалб бошад, ва ӯ дар шоҳигарии Миср мукофоти олитарин гирифтааст (Ҳастӣ 41:41).

Еҳушаъ, хизматгори Худо, аз халқи Исроил даъват кард, ки “имрӯз барои худашон интихоб кунанд, ки киро ибодат хоҳанд намуд” (Еҳушаъ 24:15). Ӯ гуфт: “валекин ман ва хонадони ман Худовандро ибодат хоҳем кард.”

Мардум ҷавоб дод: “Мо Худовандро ибодат хоҳем кард.” То даме, ки онҳо тарси Худовандро доштанд ва бо вафодорӣ ба Ӯ хизмат мекарданд, онҳо комёб буданд.

Дар замони пайғамбар Илёс одамон корҳои бузургеро, ки Худованд барояшон кард, фаромӯш карданд ва бисёриҳо ба бутпарастии Баал рӯ оварданд, ки Худовандро ба ғазаби сахт овардааст. Худованд дар ин замони муҳим Илёсро ба таври бисёр ҷолиб истифода бурд, ки қуввати бепоёни худро нишон диҳад. Илёс дар кӯҳи Кармил оташро аз осмон ба замин хонд, ки қурбонии тайёркардаашро фаро гирифт, ва бо ин исбот кард, ки Худованд Худои ҳақиқӣ аст. Ӯ аз мардум пурсид: “То ба кай шумо дар миёни ду ақида мекалавед? Агар Худованд аст Худо, — Ӯро пайравӣ намоед, ва агар Баал аст, — варо пайравӣ намоед.” Баъд аз он, ки онҳо оташро диданд, «тамоми қавм инро диданд, ва бар рӯи худ афтода, гуфтанд: «Худованд Худост! Худованд Худост!» (3 Подшоҳон 18).

Дониёл, ки ӯро аз ҷавониаш ба замини Бобил ба асирӣ бурда буданд, дар дили худ қарор кард, ки худро бо хӯроки суфраи подшоҳ ва бо шаробе ки ӯ менӯшад, палид накунад (Дониёл 1:8). Дар натиҷа ӯ ва се шарикаш, ки мисли ӯ интихоби боҳиммат кардаанд, дар назари Худо ва подшоҳ лутф ёфтаанд. Агар онҳо инро интихоб намекарданд, саргузашти Дониёл дар чоҳи шерон ва дар бораи се рафиқаш дар кӯраи оташ дар Китоби Муқаддас навишта намешуд.

Исо ба мо масал дар бораи падар ва дур писараш нақл кард. Яктоаш қарор кард, ки қисми меросашро гирифта, ба кишвари дурдаст (ба тарафи гуноҳ) равад. Ин интихобаш нағз набуд. Баъд аз он, ки ӯ ҳамаашро сарф кард, ӯ фаҳмид, ки чӣ қадар хатои калон кардааст. Ӯ қарор кард, ки ба хонаи падараш баргардад. Барояш ҳар дуи онҳо ин вохӯрии хушбахтарин буд (Инҷили Луқо 15:11-32)!

Исоро дастгир карда, ба назди Пилотус оварданд. Яҳудиён дод мегуфтанд: “Агар Ӯро озод кунӣ, дӯсти қайсар нестӣ”. Пилотус дар бораи ин ҳолат фикр мекард. Қайсар (тамоми ҷаҳон) ва Худованди ҷалол, ки дар наздаш меистод, дар пеши чашмонаш буданд. Ӯ интихоби худро кард ва Исоро ба маслубшавӣ маҳкум кард (Инҷили Юҳанно 19).

Интихоби ин ҷаҳон бо тамоми ҳаловатҳояш бо ҳалокат тамом мешавад (2-юм номаи Петрус 3:10-11).

Агар қарор кунӣ, ки бо фарзандони Худо тақдири якхела дошта бошӣ ба ҷои он, ки бо роҳи ин ҷаҳон равӣ, ин интихоби хубу хирадманд мешавад. Агар мо ба Масеҳ ҳамроҳ шавем, мо ба ҳузури машваратчию тасаллидиҳандаи бохирад мебиёем, ки моро дар ҳамаи қарорҳои зиндагӣ роҳнамоӣ мекунад.

Дӯсту хонандаи азиз, оё ту қарор кардаӣ, ки Исоро пайравӣ кунӣ? Оё Исо барои ту аз ҳама дигарон дар ин ҷаҳон азизтару наздиктар аст? Оё ту роҳҳои Ӯро ҳамчун роҳҳои худ қабул кардӣ, зиндагии худро ба Ӯ бахшидаӣ ва ҳамаи гуноҳҳои худро эътироф карда, тарк кардӣ? Оё Каломаш барои ту пурарзиш ва аз ҳама китобҳои дигар ширинтар аст? Оё ту дар хона ё дар ҷои дигар барои худ ҷои пинҳон барои дуо ва муносибат бо Худованд ҷудо кардӣ? Агар ту ба Ӯ таалуқ дорӣ ва Ӯ Худованди ту аст, пас ту дар ҳолати бобаракаттарин ҳастӣ. Ин пешмазаи осмон аст ва интихоби дурусти ҳаррӯза моро ба хушбахтии беохир меоварад.

Тамос бо мо

Дархости рисолаҳо