“ҲАР ҶОН АЗ ОНИ МАН АСТ.”

Ҷони ту, “шахси воқеии ту”, як рӯз бо он корҳое рӯ ба рӯ мешавад, ки ту дар зиндагиат кардӣ, хоҳ он бад ё нек бошад. Ибриён 9:27-ро хон.

Ту метавонӣ аз тахти дил ситоиш кунӣ.

Ту метавонӣ барои корҳои бадат афсӯс хӯрӣ.

Ту ҳатто зарарро барои чизҳои дуздидаат подош дода метавонӣ.

Албатта ҳамаи ин лозим аст—

 ЛЕКИН—

Ту гуноҳҳои худро шуста наметавонӣ.

ХУДОИ осмон, Довари одили тамоми ҷаҳон зиндагию гуноҳҳои туро медонад—ҳеҷ чиз аз Ӯ пинҳон нест. Ту бо гуноҳҳоят ба ҷалолу хушбахтии ҷаҳони оянда даромада наметавонӣ.

Вале Худои осмонӣ инчунин Худои муҳаббат аст. Ӯ роҳеро барои наҷоту фидияи ҷону зиндагиат тайёр кард. Ту набояд ба тақдири абадӣ ва оташи дӯзах партофта шавӣ. Худо Исоро ба ин ҷаҳон фиристод, ки ҷони туро наҷот диҳад. Вақте ки Исо дар салиби Ҷолҷото азоб кашида, ҷони худро дод, Ӯ гуноҳҳои туро бар худ гирифт. Худо чизи беҳтарине, ки дар осмон буд, барои гуноҳҳоят ба қурбонӣ овард. «Ва ҳол он ки Ӯ аз ҷиноятҳои мо маҷрӯҳ, ва аз гуноҳҳои мо афсурдахотир шудааст; сазои осоиштагии мо бар Ӯст, ва ба воситаи ҷароҳатҳои Ӯ мо шифо ёфтаем.» (Ишаъё 53:5). Ин гуфта дар бораи Исо бисёр сол пеш аз омаданаш ба замин пешгӯӣ шуд.

Оё ту бовар мекунӣ, ки Исо туро дӯст медорад? Оё ту дуо хонда, гуноҳҳоятро пеши Ӯ эътироф мекунӣ? Оё ту тавба карда, ба Исо имон меоварӣ, ки Ӯ Писани Худои зинда аст? Агар ту худро пурра ба Исо бахшӣ, Ӯ ба ҷонат осоиштагӣ медиҳад ва баъд аз маргат ҳаёти пурҷалол мебахшад. Фақат он вақт ту метавонӣ боварӣ дошта бошӣ, ки соҳиби хонаи абадӣ пур аз шодию тасаллои бузург барои ҷонат мешавӣ.

Лекин ОҲ! чоҳи ҳалокат ва оташи бепоён барои онҳое омода аст, ки дар зиндагиашон муҳаббати наҷотбахши Исоро рад мекунанд. Баъд аз марг баргашт ё наҷот намешавад. «Он гоҳ ба онҳое ки ба тарафи чапи Ӯ ҳастанд, хоҳад гуфт: „Эй малъунон, аз Ман дур шавед ва ба оташи ҷовидоние ки барои иблис ва фариштагони вай муҳайё шудааст, биравед.»  (Инҷили Матто 25:41). «Ва он ғуломи нобакорро ба зулмоти берун бароварда партоед: дар он ҷо гирья ва ғиҷирроси дандон хоҳад буд.» (Инҷили Матто 25:30).

Худо дар Китоби Муқаддас огоҳ мекунад, ки ҳамаи одамони рӯи замин ҳатман бо доварии ниҳоӣ дучор мешаванд. Дар Китоби Муқаддас пешгӯӣ шудааст, ки пеш аз Рӯзи доварӣ аломатҳои аниқу равшан мешавад.

Пеш аз омаданаш ҷангҳо ва овозаи ҷангҳо мешаванд, халқҳо ба ноумедӣ меафтанд. Қавмҳо бар зидди якдигарашон ҷанг хоҳанд кард ва ягон роҳеро барои ҳал кардани фарқияти муносибату ақидаашон нахоҳанд ёфт.

Зилзилаю вабоҳо дар ҷойҳои гуногун рӯй хоҳад дод. Дар Китоби Муқаддас гуфта шудааст, ки одамони золим бадтару бадтар хоҳанд шуд. Дар айни ҳол одамон ба огоҳӣ гӯш нахоҳанд кард, айшу ишратро бештар аз Худо дӯст хоҳанд дошт. Оё мо иҷрошавии ин пешгӯиро дар рӯзҳоямон намебинем? Инҷили Матто 24:6-7, 12 ва 2 Тимотиюс 3:4-ро хон.

Мо бояд дар хотир дошта бошем, ки Довари одилу бузургамон сарват ё қашшоқӣ, шӯҳрат ё беобрӯӣ, нажод, ранги пуст, табақаи иҷтимоӣ ва ақидаҳои моро ба назар намегирад. Рӯзе мо дар назди Худованду Офарандаи бузургамон хоҳем ист, то ки аз рӯи амалҳоямон доварӣ шавем. Инҷили Матто 25:32-33-ро хон.

Дар абадияти беохири меомадагӣ мо вақту соат, рӯзу тақвим ва солу асрро намешумурем. Дуди азобҳои гуноҳкорон то абад баланд хоҳад шуд—лекин дар айни ҳол суруду шодӣ, хушбахтию тасаллои одамони наҷотёфта дар осмон тамом нахоҳад шуд. Ҳоло қарори худро кун! Ба наздикӣ хеле дер хоҳад шуд - “Инак алҳол рӯзи наҷот аст” (2 Қӯринтиён 6:2, Инҷили Матто 11:28-30).

Ҳаловат аз алоқаи ҷинсӣ бо шаҳватпарастии пурра бе ягон фикри худмаҳдудкунӣ хушбахтиро ваъда мекунад. Аммо он фақат холигӣ ва дилхунукӣ мебиёрад. Не, дар он хушбахтиро ёфта наметавонӣ.

Дар замони мо бисёриҳо ин фикрро пешбарӣ мекунанд, ки мо дар ин ва дигар соҳаҳо бояд пурра озод бошем ва ҳар чизи мехостагиамонро кунем. Онҳо бовар мекунанд, ки барои онҳое, ки дар ҷустуҷӯи оромию хушбахтӣ аз ин чизҳои ҳаловатовар роҳат мебаранд, набояд ягон қонуну қоида, ягон шарм ва ҳиссиёти бад бошад. Онҳо фикр мекунанд, ки озодии пурра оромӣ ва хушбахтӣ оварда метавонад. Онҳо исрор мекунанд, ки хушбахтӣ дар як ҳаловати дигар ё як лаззати намуди дигар ёфт мешавад. Албатта, мо фикр мекунем, ки агар мо хушбахтиро ҷустуҷӯ мекунем, пас мо барои натиҷаи амалҳоямон ҷавобгӯ намешавем. Мо ҳис мекунем, ки ба қисми боинсофи «хушбахтӣ»-амон ҳақ дорем.

Аз барои хавфҳое, ки ин ҳаловатҳо мебиёранд, баъзан инхел огоҳ мекунанд: Баъд аз арақ хӯрдан, мошинро наронед. Маводи мухаддир туро ба марг расонда метавонад. Аз робитаи ҷинсии бехатар истифода баред. Агар ҳомиладор шудӣ, исқоти ҳамл бикун. Лекин ин маслиҳат ҳалли мушкилӣ нест.

Агар хушбахтӣ бо ин роҳҳо ёфт мешуд, пас чаро одамон дар бару тарабхонаҳои серодам худро танҳо ҳис мекунанд? Чаро одамон худро баъд аз ин ҳаловатҳо дар пастӣ ҳис мекунанд? Чаро баъд аз ин лаззатҳо ҳисси вазнинӣ меояд? Чаро одамон худро рӯҳафтода ҳис мекунанд, вақте ки муносибати наздик канда мешавад? Агар ҳаловатҳо оромию хушбахтӣ мебахшад, пас чаро менамояд, ки онҳо ҳама вақт дастнорасанд? Чаро мушкилиҳо ин қадар бисёранд ва чаро ҳаёт ин қадар холӣ менамояд?

Ишратдӯстӣ озодии ҳақиқӣ нест. Он ҳеҷ вақт оромӣ ва хушбахтӣ намеорад. Ишратпарастӣ гуноҳ аст, чунки он на Худоро, балки худро мепарастад.

Дар Инҷили Матто 11:28-29 Исо гуфт: “Назди Ман оед, эй ҳамаи заҳматкашон ва гаронборон, ва Ман ба шумо оромӣ хоҳам бахшид; юғи Маро ба гардани худ гиред ва аз Ман таълим ёбед, зеро ки Ман ҳалим ва фурӯтан ҳастам, ва ҷонҳои шумо оромӣ хоҳад ёфт.”

Ту худро чӣ хел ҳис мекунӣ? Оё худро ноором ва зери ташвиш ҳис мекунӣ? Оё мушкилиҳо дар ин ҷаҳон ва дар муносибати ту сабаби ҳисси ҳаяҷон, айб ва тарс шудаанд? Баъзан ту фикр мекунӣ, ки оё ягон нафар туро дар ҳақиқат дӯст медорад ва ғамхорӣ мекунад?

Мутмаин бош, ки Худо туро дӯст медорад. Ӯ бисёр манфиатдор аст, ки ту оромӣ, озодӣ ва хушбахтӣ ёбӣ. Оромии ҳақиқӣ на аз ҳаловатҳои зиёдтар меояд, лекин вақте ки ту худро таслим мекунӣ. Вақте ки ту худро ба Худо мебахшӣ ва ба Ӯ бовар мекунӣ, ин ба ҷонат оромӣ медиҳад. Исо гуфтааст: “Осоиштагиро ба шумо боқӣ мегузорам, осоиштагии Худро ба шумо медиҳам: на ончунон ки ҷаҳон медиҳад, Ман ба шумо медиҳам.” (Инҷили Юҳанно 14:27).

Даъвати Исоро қабул кун. Бо тамоми дилат ба назди Ӯ биё. Гузашта, ҳозира ва ояндаатро ба Ӯ бубахш. Барои он тавба кун, ки ҳаёти холӣ ва беҳуда зиндагӣ кардаӣ. Он гоҳ ту озодии аслӣ, хушбахтии аслӣ, оромии аслӣ ва муҳаббати аслӣ меёбӣ. Ту барои ояндаат умед пайдо мекунӣ ва вайдаи ҳаёти абадӣ мегирӣ, агар бовафо монӣ. Бигзор Худо туро дар ҷустуҷӯ ва ёфтани оромию осоиштагӣ баракат диҳад.

Баъд аз омадани фаришта Юсуф ва Марям барои пардохти андоз ба шаҳри дурдасти Байт-Лаҳм сафар карданд. Вақте ки ба Байт-Лаҳм расиданд, шаҳр серодам буд. Онҳо дар оғил шабро рӯз карданд, чунки дар мусофирхона ҷое набуд. Исо дар он ҷо ба дунё омад. Марям Исои навзодро парпеч кард ва Ӯро дар охуре хобонид.

Чӯпонон

Ҳамон шаб чӯпонон дар теппаҳо берун аз шаҳр рамаи худро посбонӣ мекарданд. Фариштае ба онҳо зоҳир шуд ва ҷалоли Худо дар гирду пешашон медурахшид. Фаришта ба онҳо гуфт: “Натарсед; зеро ки муждаи бузурге ба шумо мерасонам, ки он барои тамоми қавм ҳоҳад буд: Имрӯз барои шумо Наҷотдиҳанда таваллуд шуд. Ӯ Исои Масеҳи Худованд аст. Шумо кӯдакро парпечшуда ва дар охуре хобида хоҳед ёфт”. Баъд фариштаҳои зиёд пайдо шуда, Худоро парастиш мекарданд ва ҳамду сано хонда, мегуфтанд: “Худоро ҷалол дар арши аъло, ва осоиштагӣ бар замин, ва ҳусни таваҷҷӯҳ дар миёни мардум бод.” Вақте ки фариштагон нест шуданд, чӯпонон рамаи худро монда ва тез ба Байт-Лаҳм рафтанд. Онҳо кӯдакро чӣ тавре, ки фаришта ба онҳо гуфта буд, ёфтанд.

Ситорашиносон

Баъд аз таваллуди Исо ситорашиносон аз ҷои дигар ба Иерусалим омаданд. Онҳо пурсиданд: “Куҷост он Подшоҳи Яҳудиён, ки таваллуд ёфт? Зеро ки ситораи Ӯро дар шарқ дидем ва омадем, ки Ӯро парастиш кунем.” Вақте ки подшоҳ Ҳиродус инро шунид, безобита шуд. Ӯ ҳамаи сардорони рӯҳонӣ ва шариатдононро наздаш хонд. Онҳо ба подшоҳ гуфтанд, ки пайғамбарон пешгӯӣ карданд, ки Подшоҳ дар Байт-Лаҳм таваллуд мешавад. Подшоҳ Ҳиродус ситорашиносонро ба Байт-лаҳм барои ёфтани Подшоҳи навзод фиристод. Вақте ки ситорашиносон аз Иерусалим рафтанд, ситора онҳоро ба хонае роҳнамоӣ кард, ки дар он Исои навзодро ёфтанд. Онҳо таъзим намуда, ба кӯдак саҷда карданд ва ба Ӯ тӯҳфаҳои тилло, атри қиматбаҳо ва ширеши хушбӯй ҳадя намуданд. Дар хобашон бошад, Худо ситорашиносонро огоҳ кард, ки назди Ҳиродус барнагарданд ва онҳо бо дигар роҳ ба ватанашон баргаштанд.

Сабаби тӯҳфаи Худо

Исо Писари Худо буд. Ӯ бе гуноҳ зиндагӣ кард ва дар ҳамаи роҳҳояш комилу беайб буд. Исо дар си солагиаш одамонро дар бораи Худо, Падараш, таълим доданро сар кард. Ӯ мӯъчизаҳои бисёр мекард - чашмони нобиноро мекушод, одамони зиёдро аз касалиҳояшон шифо медод ва ҳатто мурдагон зинда мекард. Аммо пеш аз ҳама Ӯ дар бораи роҳ ба ҳаёти ҷовидонӣ дар осмон таълим медод. Баъд Ӯ ҷони худро ҳамчун қурбонӣ барои гуноҳҳои тамоми ҷаҳон дод.

Дар Китоби Муқаддас дар Инҷили Юҳанно 3:16 гуфта шудааст: “Зеро Худо ҷаҳонро чунон дӯст дошт, ки Писари ягонаи Худро дод, то ҳар кӣ ба Ӯ имон оварад, талаф нашавад, балки ҳаёти ҷовидонӣ ёбад”. Исо ба ин олам омад, ки дар салиб ҳамчун қурбонии охирин ҷон диҳад. Нарх барои тамоми гуноҳ ба воситаи маргаш супорида шуд. Акнун овардани қурбонӣ барои гуноҳ зарур нест. Ин тавр ваъдаи Худо дар бораи фиристодани Наҷотбахш иҷро шуд.

Ба он нигоҳ накарда, ки одамони золим Исоро куштанд, марг аз болоии Ӯ қудрат надошт. Баъд аз се рӯз Ӯ ғолибона аз қабраш баромад. Баъд аз зинда шуданаш одамони зиёд Исоро давоми якчанд рӯз медиданд. Пас рӯзе Исо пайравони худро баракат дода, ба осмон сууд кард.

Вақте ки мо қарор мекунем, ки ба Исо бовар карда, ҳаёти худро ба Ӯ бубахшем, хунаш моро аз ҳамаи гуноҳҳо тоза мекунад. Ҳангоме ки мо ин тӯҳфаи наҷотро қабул мекунем, мо боз бо Худо муносибат пайдо мекунем. Исо Наҷотбахши шахсии мо мешавад ва мо ҳамчун фарзандони Худо метавонем баракатҳои Ӯро дошта бошем! Исо як рӯз бармегардад. Ӯ ҳамаи имондорони ҳақиқиро ба осмон мегирад. Онҳо абадан дар осмон бо Худо зиндагӣ хоҳанд кард.