На баҳр, на гулҳои зебо.

Ҳамааш холӣ ва торик буд.

Лекин Худо буд.

Худо нақшаи бисёр хуб дошт. Ӯ дар бораи олами дилрабо фикр мекард ва дар бораи он фикр карда, онро сохт. Онро аз ночиз офарид. Вақте ки Худо чизеро месохт, Ӯ фақат мегуфт: “Бигзор ин бошад” ва он пайдо мешуд!

Ӯ нурро офарид. Ӯ дарё ва баҳрҳо, замини сералаф, ҳайвонҳо, паррандаҳою дарахтонро офарид.

Дар охир Худо одамро офарид ва баъд барои ӯ занро сохт. Номашон Одаму Ҳавво буд.

Худо бисёр сахт онҳоро дӯст медошт. Ҳар шом Худо ба назди онҳо ба боғи зебое, ки онҳо дар он зиндагӣ мекарданд, меомад.

Онҳо метавонистанд аз тамоми боғ роҳату ҳаловат баранд, лекин ба ғайр аз як дарахт, ки Худо аз он хӯрданашро манъ карда буд.

Одаму Ҳавво то он рӯзе хурсанд буданд, ки шайтон, душмани Худо, онҳоро ба васваса андохт. Онҳо меваи он дарахтеро, ки Худо хурданашро манъ карда буд, чашидан хостанд. Онҳо гуноҳ карданд. Онҳо бори аввал шарму ғамгиниро ҳис карданд.

Онҳо дигар бо Худо сӯҳбат карда наметавонистанд. Акнун дарду ташвиш ба ҳаёташон омад. Ва онҳо мебоист муранд. Онҳо бисёр андӯҳгин шуданд!

Худо ваъда дод, ки ба онҳо кӯмак мерасонад. Вақте ки замони дуруст фаро расад, Ӯ Писараш Исоро ба ҷаҳон мефиристад. Исо аз осмон ба замин омада, роҳро барои бахшиши гуноҳҳо мекушояд. Барои ин корро кардан Ӯ мебоист азоб кашида, барои одамизод ҷонашро диҳад. Онҳо бисёр шод буданд, ки Худо Наҷотдиҳандаро мефиристад!

Одаму Ҳавво фарзандону набераҳо доштанд. Одамони зиёд дар ҷаҳон таваллуд мешуданд ва вафот мекарданд.

Худо мехост, ки ҳама хушбахт бошанд. Худо ба одамон гуфт, ки онҳо чӣ кор бояд кунанд. Ана рӯйхати қоидаҳое, ки Худо ба онҳо дод (Хуруҷ 20:3-17):

1. Туро худоёни дигар, ҷуз Ман, набояд бошад.
2. Санаме ва ҳар сурате барои худ насоз.
3. Исми Худованд Худои худро беҳуда ба забон нагир.
4. Рӯзи шанберо дар хотир нигоҳ дор, то ки онро тақдис намоӣ.
5. Падари худ ва модари худро иззат намо.
6. Қатл накун.
7. Зино накун.
8. Дуздӣ накун.
9. Дар ҳаққи ёри худ шаҳодати дурӯғ надеҳ.
10. Хонаи ёри худро тамаъ накун; зани ёрат, ва ғуломаш, ва канизаш, ва говаш, ва хараш, ва ҳар чизеро, ки аз они ёрат бошад, тамаъ накун.

Ин қоидаҳо дар Китоби Муқаддас навишта шудаанд, то ки мо низ онҳоро хонда тавонем. Агар мо ба онҳо итоат кунем, мо хушбахт мешавем.

Шайтон намехоҳад, ки мо онҳоро иҷро кунем. Баъзан вай ба мо мегӯяд, ки мо чизеро дӯздӣ кунем, вақте ки ягон кас нигоҳ намекунад. Лекин Худо онро медонад. Худо ҳамаашро мебинад.

Баъзан шайтон моро васваса мекунад, ки мо дурӯғ гӯем, ва моро бовар мекунонад, ки ягон кас дар бораи он намефаҳмад. Худо онро медонад. Худо ҳамаашро мешунавад.

Вақте ки мо ин корҳоро мекунем, мо худро дар дохиламон бад ҳис мекунем. Худо моро дӯст медорад ва мехоҳад ба мо ёрӣ расонад, то ки мо росткор бошем. Аз барои ҳамин Ӯ Исоро ба ҷаҳон фиристод. Худо ваъдаашро дар хотир дошт. Баъд аз солҳои зиёд Исо ҳамчун кӯдаки навзод таваллуд шуд. Ӯ калон шуд ва марди калонсол шуд.

Ӯ бисёр корҳои аҷоиб мекард. Ӯ беморонро шифо медод. Ӯ чашмони кӯронро мекушод. Ӯ кӯдаконро баракат медод.

Исо ҳеҷ вақт ягон кори нодуруст накард. Ӯ ба одамон дар бораи Худо ва чӣ тавр ба Ӯ итоат кунанд нақл мекард.

Баъд аз чанд вақт душманони Исо Ӯро ба салиб мехкӯб карданд. Ӯ ҷони худро дод.

Ӯ барои гуноҳҳои ҳамаи одамон азоб кашиду мурд, ҳатто барои гуноҳҳои он одамоне, ки Ӯро ба салиб мехкӯб кардаанд.

Исоро дар қабр дафн карданд. Лекин баъд як чизи аҷоиб рӯй дод. Ӯ дар қабр намонд. Исо аз мурдагон зинда шуд!

Дере нагузашта Худо Ӯро дар абр ба осмон гирифт. Вақте ки дӯстонаш ба осмон рафтани Ӯро тамошо мекарданд, фариштае ба онҳо гуфт, ки Исо боз бармегардад.

Исо барои гуноҳҳои мо низ ҷонашро дод. Ӯ мехоҳад, ки мо афсӯс хӯрда, гуноҳҳои худро эътироф кунем. Ӯ тайёр аст, ки моро бубахшад.

Мо ҳар вақт ба Худо дуо хонда метавонем. Ӯ ҳар калимаи моро мешунавад ва ҳар фикри моро медонад. Вақте ки гуноҳҳои мо бахшида мешаванд, Ӯ моро аз дарун хушбахт мекунад. Он вақт мо росткор шудан мехоҳем. Он вақт мо некӯкор шудан мехоҳем.

Мо метавонем интихоб кунем, ки ба Худо беитоатӣ кунем ва шайтонро пайравӣ кунем. Лекин каломи Худо мегӯяд, ки агар мо дар зиндагии заминиамон Худоро рад кунем, Ӯ моро ба дӯзах меандозад. Дӯзах ин ҷои оташ аст, ки абадан месӯзад.

Лекин агар мо Исоро дӯст дорем ва ба Ӯ итоат кунем, вақте ки Ӯ баргардад, моро ба осмон мегирад. Осмон ин хонаи зебои Худо ва Писараш Исо аст. Ин хонаи муҳаббат ва нур аст. Дар он ҷо мо ҳамеша хушбахт хоҳем буд.

Тамос бо мо

Дархости рисолаҳо

Рӯҳи Муқаддас шахсияти сеюми Худо аст. Ӯ хости Худоро ба одамон ошкор мекунад. Ӯ одамонро барои бутпарастию гуноҳкориашон фош мекунад. Ӯ одамонро даъват мекунад, ки қурбонии Исои Масеҳро ҳамчун кафорати гуноҳҳояшон қабул кунанд. Худо бахшоиши Рӯҳи Муқаддасро ба онҳое медиҳад, ки ба Худованд Исои Масеҳ бовар мекунанд. Ӯ тасаллидиҳанда дар ҳамаи душвориҳои зиндагӣ аст, тасаллибахш дар ҳамаи бадбахтиҳо аст. Ӯ одамонро барои беадолатиашон фош мекунад ва онҳоро ба ростии пурра роҳнамоӣ мекунад.

Китоби Муқаддас

Китоби Муқаддас ин Каломи Худо аст ва паёмӣ Ӯ ба одамизод аст. Ин китоб аз тарафи одамон сохта нашудааст, лекин аз ҷониби одамони муқаддаси замони қадим зери илҳоми Рӯҳи Муқаддас навишта шудааст. Дар Китоби Муқаддас дар бораи офариниши ҷаҳону одам навишта шудааст. Дар он ҷо гуфта шудааст, ки ҳама одамон гуноҳ кардаанд ва гуноҳ одамро аз Худо ҷудо мекунад. Инчунин дар Китоби Муқаддас роҳи наҷот нишон дода шудааст, ки ҳамаро аз асирии гуноҳ озод карда метавонад. Китоби Муқаддас моро таълим медиҳад, ки чӣ тавр зиндагии росткор дошта бошем ва ба абадият тайёр шавем.

Зиндагӣ кардани ҳаёти масеҳӣ

Барои масеҳӣ шудан мо бояд фаҳмем ва қабул кунем, ки мо гунаҳкор ҳастем. Мо бояд гуноҳҳои худро эътироф кунем ва Худованд Исои Масеҳро ҳамчун Наҷотдиҳандаи худ қабул кунем. Вақте ки мо ҳаёти худро ба Худо месупорем, Ӯ моро бо Рӯҳи Муқаддас пур мекунад. Қуввати Рӯҳи Муқаддас, ки дар мо аст, ба мо қувват медиҳад, ки мо дигаронро дӯст дорем ва онҳоро бубахшем. Шахси масеҳӣ кӯшиш мекунад, ки дилашро дар покӣ нигоҳ дорад, самимӣ ва ростқалб бошад. Вақте ки мо меафтем, Китоби Муқаддас ваъда медиҳад, ки “Агар мо гуноҳҳои худро эътироф кунем, Ӯ [Худо] амин ва одил аст, ки гуноҳҳои моро биомурзад ва моро аз ҳар ноинсофӣ пок намояд.” (1-ум номаи Юҳанно 1:9).

Баъд аз марг

Китоби Муқаддас моро таълим медиҳад, ки барои ҷонамон фақат ду ҷои абадӣ вуҷуд дорад – ин осмон ё дӯзах. Вақте ки мо вафот мекунем, ҷонамон аз бадан ҷудо мешавад ва интизори доварии ниҳонии Худо мешавад. Дар вақти доварӣ одамони наҷотёфта ба осмон даъват мешаванд. Ҳамаи онҳое, ки Худоро рад кардаанд, ба дӯзах фиристода мешаванд. Дӯзах ҷои даҳшатнок аст. Ин чуқурии беҳади оташи тафсон аст, ки барои шайтону девҳояш тайёр шудааст. Ҳамаи онҳое, ки ба овози Исо итоат накардаанд, лекин дидаву дониста ҳаёти пургуноҳ доштанд, бе ягон умед абадан месӯзанд.

Осмон ҷои сукунати Худо аст. Ин ҷои зеботарин бо сулҳу осоиштагӣ ва оромии комил аст, ки Худо тайёр кардааст. Дар осмон дигар ҳеҷ мусибат ва дард, ҳеҷ гуруснагӣ ва беморӣ намешавад. Осмон хона барои ҳамаи онҳое хоҳад буд, ки гуноҳро тарк карданд ва Исоро ҳамчун Наҷотбахши худ қабул карданд. Дар осмон наҷотёфтагон ҳамеша Худоро суруд ва ҳамду сано мехонанд.

Тамос бо мо

Дархости рисолаҳо

Баъд аз омадани фаришта Юсуф ва Марям барои пардохти андоз ба шаҳри дурдасти Байт-Лаҳм сафар карданд. Вақте ки ба Байт-Лаҳм расиданд, шаҳр серодам буд. Онҳо дар оғил шабро рӯз карданд, чунки дар мусофирхона ҷое набуд. Исо дар он ҷо ба дунё омад. Марям Исои навзодро парпеч кард ва Ӯро дар охуре хобонид.

Чӯпонон

Ҳамон шаб чӯпонон дар теппаҳо берун аз шаҳр рамаи худро посбонӣ мекарданд. Фариштае ба онҳо зоҳир шуд ва ҷалоли Худо дар гирду пешашон медурахшид. Фаришта ба онҳо гуфт: “Натарсед; зеро ки муждаи бузурге ба шумо мерасонам, ки он барои тамоми қавм ҳоҳад буд: Имрӯз барои шумо Наҷотдиҳанда таваллуд шуд. Ӯ Исои Масеҳи Худованд аст. Шумо кӯдакро парпечшуда ва дар охуре хобида хоҳед ёфт”. Баъд фариштаҳои зиёд пайдо шуда, Худоро парастиш мекарданд ва ҳамду сано хонда, мегуфтанд: “Худоро ҷалол дар арши аъло, ва осоиштагӣ бар замин, ва ҳусни таваҷҷӯҳ дар миёни мардум бод.” Вақте ки фариштагон нест шуданд, чӯпонон рамаи худро монда ва тез ба Байт-Лаҳм рафтанд. Онҳо кӯдакро чӣ тавре, ки фаришта ба онҳо гуфта буд, ёфтанд.

Ситорашиносон

Баъд аз таваллуди Исо ситорашиносон аз ҷои дигар ба Иерусалим омаданд. Онҳо пурсиданд: “Куҷост он Подшоҳи Яҳудиён, ки таваллуд ёфт? Зеро ки ситораи Ӯро дар шарқ дидем ва омадем, ки Ӯро парастиш кунем.” Вақте ки подшоҳ Ҳиродус инро шунид, безобита шуд. Ӯ ҳамаи сардорони рӯҳонӣ ва шариатдононро наздаш хонд. Онҳо ба подшоҳ гуфтанд, ки пайғамбарон пешгӯӣ карданд, ки Подшоҳ дар Байт-Лаҳм таваллуд мешавад. Подшоҳ Ҳиродус ситорашиносонро ба Байт-лаҳм барои ёфтани Подшоҳи навзод фиристод. Вақте ки ситорашиносон аз Иерусалим рафтанд, ситора онҳоро ба хонае роҳнамоӣ кард, ки дар он Исои навзодро ёфтанд. Онҳо таъзим намуда, ба кӯдак саҷда карданд ва ба Ӯ тӯҳфаҳои тилло, атри қиматбаҳо ва ширеши хушбӯй ҳадя намуданд. Дар хобашон бошад, Худо ситорашиносонро огоҳ кард, ки назди Ҳиродус барнагарданд ва онҳо бо дигар роҳ ба ватанашон баргаштанд.

Сабаби тӯҳфаи Худо

Исо Писари Худо буд. Ӯ бе гуноҳ зиндагӣ кард ва дар ҳамаи роҳҳояш комилу беайб буд. Исо дар си солагиаш одамонро дар бораи Худо, Падараш, таълим доданро сар кард. Ӯ мӯъчизаҳои бисёр мекард - чашмони нобиноро мекушод, одамони зиёдро аз касалиҳояшон шифо медод ва ҳатто мурдагон зинда мекард. Аммо пеш аз ҳама Ӯ дар бораи роҳ ба ҳаёти ҷовидонӣ дар осмон таълим медод. Баъд Ӯ ҷони худро ҳамчун қурбонӣ барои гуноҳҳои тамоми ҷаҳон дод.

Дар Китоби Муқаддас дар Инҷили Юҳанно 3:16 гуфта шудааст: “Зеро Худо ҷаҳонро чунон дӯст дошт, ки Писари ягонаи Худро дод, то ҳар кӣ ба Ӯ имон оварад, талаф нашавад, балки ҳаёти ҷовидонӣ ёбад”. Исо ба ин олам омад, ки дар салиб ҳамчун қурбонии охирин ҷон диҳад. Нарх барои тамоми гуноҳ ба воситаи маргаш супорида шуд. Акнун овардани қурбонӣ барои гуноҳ зарур нест. Ин тавр ваъдаи Худо дар бораи фиристодани Наҷотбахш иҷро шуд.

Ба он нигоҳ накарда, ки одамони золим Исоро куштанд, марг аз болоии Ӯ қудрат надошт. Баъд аз се рӯз Ӯ ғолибона аз қабраш баромад. Баъд аз зинда шуданаш одамони зиёд Исоро давоми якчанд рӯз медиданд. Пас рӯзе Исо пайравони худро баракат дода, ба осмон сууд кард.

Вақте ки мо қарор мекунем, ки ба Исо бовар карда, ҳаёти худро ба Ӯ бубахшем, хунаш моро аз ҳамаи гуноҳҳо тоза мекунад. Ҳангоме ки мо ин тӯҳфаи наҷотро қабул мекунем, мо боз бо Худо муносибат пайдо мекунем. Исо Наҷотбахши шахсии мо мешавад ва мо ҳамчун фарзандони Худо метавонем баракатҳои Ӯро дошта бошем! Исо як рӯз бармегардад. Ӯ ҳамаи имондорони ҳақиқиро ба осмон мегирад. Онҳо абадан дар осмон бо Худо зиндагӣ хоҳанд кард.

Тамос бо мо

Дархости рисолаҳо